Heima er bezt - 01.11.1965, Side 28

arkjarrinu og gengur eftir melum, þar sem ómögulegt
er að sjá nokkur spor, enda er hann búinn að týna þeim.
Svo hleypur hann upp á hæð, sem er þar skammt frá.
Þar getur hann séð niður að ánni, sem liðast áfram eftir
krókóttum farveginum. Niður á árbakkanum getur
hann greint mannveru, sem gengur hægt niður eftir
bakkanum. Það er hún. „Svanhildur“, kallar hann. Ver-
an á árbakkanum stanzar og lítur upp á hæðina til Hall-
dórs. Þau horfa hvort á annað stutta hríð, og svo hleyp-
ur Halldór af stað. En þá byrjar eltingaleikur, því að
Svanhildur fer einnig að hlaupa. Fljótlega dregur þó
saman, unz Halldór nær Svanhildi. „Ó, kjáninn þinn,
að vera að hlaupa á undan mér,“ segir hann móður af
hlaupunum. Þau standa andspænis hvort öðru og horf-
ast í augu. Svanhildur er rjóð í vöngum, Ijóst, sítt hár
hennar er ógreitt, og fellur niður um herðarnar í falleg-
um bylgjum. Aldrei hefur Halldóri fundizt hún eins
yndisleg. „Hvað varstu eiginlega að gera? Því gaztu ekki
komið á réttum tíma?“ hreytir Svanhildur reiðilega út
úr sér. „Vertu ekki að gera þér þessa illsku upp, elskan
mín,“ segir Halldór. „Þú þarft ekki að halda, að þú sért
nokkurn skapaðan hlut fyndin,“ segir hún í sama tón
og fyrr. „Það er nú líka það, sem ég er alls ekki að
revna,“ svarar hann, „og nú skulum við hætta þessu rifr-
ildi og tala heldur um eitthvað annað.“ „Hvað á þá að
vera til umræðu?“ spyr hún. „Ó, kjáninn þinn, þú ert
alveg dásamleg,“ segir Halldór, um leið og hann leggur
handlegginn yfir herðar hennar, og dregur hana til sín.
Nú er ekkert framar, sem heitir ósamlyndi. Líkamir
þeirra nálgast. Astarþránni er fullnægt í löngum, brenn-
heitum kossi.
Næst fer ég yfir elztu árganga skólablaðsins, og þar
verður fyrst fyrir valinn þáttur um æskuárin. Höfund-
ur er Áslaug Kristjánsdóttir, en þátturinn birtist í skóla-
blaðinu 1931. Þessi þáttur nefnist:
HUGLEIÐING UM ÆSKUÁRIN
Æskan er yndislegasti tími ævinnar. Þá erum við mót-
tækilegust fyrir allt hið góða og fagra, sem lífið hefur
að bjóða.
Ég hygg líka að unglingurinn sé engu síður fær um
að mæta alvörunni og erfiðleikunum, heldur en þeir
fullorðnu. Þótt æskumaðurinn sé ef til vill ístöðuminni
en fullorðinn maður, þá er honum ekki cins mikil hætta
búin og ætla mætti. Réttlætis- og sómatilfinning ungl-
ingsins er næm og verður því auðveldlega særð. Ungl-
ingurinn er viðkvæmur, — gcrir sér háar vonir og háar
hugmyndir um sjálfan sig og aðra. Þess vcgna cr hon-
um það svo erfitt að sjá það, að margar fallegu hug-
myndirnar hans og hugsjónir eru að mörgu leyti van-
hugsaðar og rangar. En glaðlyndi hans hjálpar honum
til að yfirstíga þetta. Þegar ein lciðin lokast, sein hann
hefur hugsað sér að fara, þá opnar fjör hans og hug-
kvæmni aðra leið, sem er eins vel fær.
Það er dásamlegt að vera ungur. Enginn æskumaður
er aumkunarverðari en sá, sem aldrei hefur getað látið
lífsgleði sína fá útrás, því að lífsfjör æskumannsins er
svo mikið, að því verður að fullnægja á einhvern hátt,
og bezt er að það sameinist starfslönguninni. Næmleiki
unglingsins kemur vel fram í því, hvað hann getur fund-
ið mikla fegurð í mörgu, sem eldra fólki finnst fátt um.
Lítill frjóangi í skauti náttúrunnar, hlýtt orð eða at-
lot frá öðrum, getur vakið ákafa og heita gleði hjá
unglingnum. Á slíkum stundum finnst honum hann
vera sterkur og voldugur. Og þegar fögnuðurinn yfir
því að lifa er einvaldur í huga æskumannsins, finnur
hann til fulls hve mikið honum er gefið, og hve mikils
hann er megnugur í raun og veru. Hann finnur að hann
hefur framtíð sína að mestu í eigin höndum, og það
stælir hann og heldur áhuganum vakandi. Hann finn-
ur, hvað við liggur, að honum takist að ráða rétt gát-
una um ókomna cevina sína.
Sé honum þetta Ijóst, eru honum allir vegir færir. Þá
getur hann af heilum hug sagt með skáldinu, sem kvað:
„Gott er að vera ennþá ungur,
eiga í vændum langan dag,
numið geta nýjar tungur,
nýja siði og háttalag.“
Ennþá fletti ég upp í árgöngum frá fyrri árum. í ár-
gangi skólaársins 1939—1940 vel ég þátt til birtingar,
en höfundur skrifar undir dulnefni. Höfundur nefnir
þáttinn
ENDURMINNINGU
Eitt af fyrstu minnisstæðu atvikum úr bernsku minni
er það, þegar ég í fyrsta sinni tók stúlku á löpp.
Þetta gerðist haustið, sem ég var 6 ára. Móðir mín
hélt þá saumanámskeið heima hjá sér, og tóku þátt í því
6—8 stúlkur. Allar voru þær ungar og lífsglaðar, og eins
og gefur að skilja, var aðalumræðuefni þeirra piltar og
dansleikir. Á síðasta balli hafði þessi dansað mikið við
þessa, og þessi tekið þessa á löpp o. s. frv. Þannig var
umræðuefni þeirra.
Þessi samtöl stúlknanna fóru ekki fram hjá mér, því
að ég var daglegur gestur á saumastofunni. Ég átti held-
ur bágt með að skilja þeirra rósamál um þetta efni. en
þó sérstaklega orðatiltækið „að taka á löppu.
Ég komst fljótlega að raun um það, að það var eitt-
hvað leyndardómsfullt við þann verknað, og ásetti mér
að komast að því. Ég byrjaði auðvitað að spyrja stúlk-
urnar, — þær hiifðu reynsluna, — cn svörin fíest voru á
þá leið, að ég væri kjáni, hefði ckki vit á slíku, fengi að
vita það, þegar ég væri orðinn stór, og börn ættu ekki að
vcra að spyrja um slíkt. Tilgangslaust var að spyrja hitt
412 Heima er bezt