Heima er bezt - 01.01.1968, Blaðsíða 16

PÁLMI EYJÓLFSSON:
urður Tómasson
bóndi á Barkarstöðum
sjötugur
Bar mig irm að Barkarstöðum,
bóndinn stóð þar út í tröðum. —
Gunnreifur með glettni á vör.
Umgjörð landsins hæfir honum,
hinum fremsta af Hlíðarsonum. —
Ylur í svip, en augun snör. —
Fegri er enginn fjallageimur,
fullhuganum réttur heimur. —
Ungur kleif á klettabrún. —
Jökulsýn var augum yndi
og að horfa af fjallsins tindi,
yfir græn og gróin tún.
Fjallkóngurinn í réttum.
Ljósmynd: Haraldur Ólafsson.
Göfug móðir glæddi í snáða
Guðsneistann og hug til dáða
söngelsk, mild og sagnafróð.
Setti tigin svip á bæinn,
sinnti gestum, kenndi lagin
börnum sögur, bænir, ljóð.
Gítarspilið sálu seiddi,
silfurtæra röddin leiddi,
drenginn inn í draumalönd.
Y1 og birtu á annir stráði
ungur sonur móður dáði,
sem lagði á meinin líknarhönd. —
Áður fylgdi hann yfir Fljótið
frá æsku þekkti hann jökulrótið,
sandbleytuna, sund og vöð. —
Allir sem hans leiðsögn lutu,
lengi Merkurreisu nutu
með ferðagarpi í fremstu röð. —
Bregða ljósi á daufa daga,
dýrir hættir ilmrík baga
og frásögn, sem af fyndni brann.
Hreint og skýrt er tungutakið
með tilþrifum hvert atvik rakið
að snjöllum enda upphaf rann. -
Héma liggja um hlíðar sporin.
Hérna gleðst hann enn á vorin.
Héma fyrst hann sóley sá. —
Hérna lagði hann hönd á plóginn.
Hérna sá sinn akur gróinn. —
Hérna ungur átti þrá. —
Býlið inn á Barkarstöðum,
brosir móti fornum vöðum,
bóndinn öflugt lagði lið,
að Ánni er veitt með varnargörðum
voða bægt frá mörgum jörðum
en numið land að nýjum sið. —
Gamansögur ferskar fljúga
fylgsnum inn að hjartans smjúga
í huga vekja hlátrasköll.
Að sitja að þeim sagnaranni
er sálarhressing hverjum manni.
Lifir sagan litrík öll. —
Enn má sjá hann inn á heiðum,
oft um haust á þeysingsreiðum,
þegar kóngur kannar fjöll. —
Vörpulegur vökumaður,
vínlaus meira en hinir glaður. —
Drengur heill og tryggðatröll. —
12 Heima er bezt