Heima er bezt - 01.01.1968, Blaðsíða 21

PALA PALSDOTTIR, HOFSOSI:
Raaéka nugsar — Brotabrot
ó ég labbi þessar moldargötur, svo mjúkar und-
ir fæti, með húsmóðurina á bakinu, og það í
söðli, get ég vel hugsað um eitthvað, mér til af-
þreyingar. T. d. um börnin mín, hana Brunku
svona netta og fallega, ganggóða og þæga, líka föður
sínum, og svo Stjörnu, sem er lík mér, stór og sterk,
skapstygg og fælin. — Vambstór eins og ég er hún líka.
íMig langar til að bíta húsbóndann, þegar hann gyrðir
öftustu gjörðina á reiðingnum mínum. Helzt þegar
hann setur hnéð upp á torfuna og rykkir í. Þá er eins
og allt fari í rifrildi inni í mér.
Eg er nú kannski ekki þæg við yngri telpuna, þegar
hún er að sækja mig. Svona skrípi á heldur ekki að ráða
ferðinni. Ef ég sé grænan topp, þá bít ég hann — þó
flónið litla sé að dynnta sér á baki mínu. Og verður er
verkamaður launa sinna, finnst mér, þess vegna ét ég
úr böggunum þegar bundið er. Taðan er dýrleg á bragð-
ið — og ég hló næstum að eldri stelpunni, þegar hún
batt utan um sig teyminginn um daginn, svo ég gæti
ekki étið á leiðinni. Það var óborgandi að sjá svipinn
á henni í hvert sinn er ég sneri henni við, en þá var ég
neydd til að éta úr báðum böggunum jafnt, annars fékk
ég ríg í hálsinn. Verst er þegar húsbóndinn lánar okk-
ur undir heyband, eins og kerlingin á næsta bæ fékk
okkur og heyið var óætt brokrusl. Þá var ég svöng og
reið og þess vegna beit ég um brjóstið á kerlu um
kvöldið meðan sprett var af okkur.
Eða þegar húsmóðirin ætlaði að senda eldri stelpuna
með mig í kaupstaðinn. Auðvitað reiðing, og þegar ég
sá skuggann minn, stóð einhver skollinn upp í loftið.
Eg gat ekki hugsað mér að fara með þetta á bakinu, —
eldrauðan ósóma, sem skrölti í þegar ég hristi mig. Nei
takk. — Ég bara fældist, og þó það væri þreytandi,
þeyttist ég upp og niður túnið þangað til ég var laus
við allt draslið. En er ég fór að stillast brá mér ónota-
lega, og var öll rósótt — með hvítar skellur hér og hvar,
sem klíndust og klesstust í sólinni, svo ég var á blett-
um eins og strýhræður hundur.
Húsmóðir mín var reið og sagði að merar skömmin
hefði hellt niður öllum mjólkurgrautnum, sem hafði
verið í fötunni.
Það lá við að ég iðraðist eftir allt saman. Hin hrossin
vildu ekki kljást við niig meðan grautarklíningurinn
var á mér.
Jæja, ég lalla áfram, og nú förum við að nálgast ána.
Þarna sé ég hana kolmórauða og ódrekkandi. Ég þarf
nú að drepa grön í hana og kanna strauminn. Jú, fær
er hún, en ekki má miklu muna. Bara að blessuð hús-
móðirin væri ekki í þessu bölv... síða pilsi, sem slæst
í nárann á mér þegar golar og tekur svo mikinn straum-
þunga, rennblautt og blýþungt.
Ég næ aldrei skarðinu í bakkann hinum megin, kom-
in á hrokasund og helv.... pilsið þyngist alltaf.
Já, satt er það, köld er Kolka, en ég er nú sögð köld
líka og ég spinn mig bara beint upp á bakkann, þar
sem ég næ landi. Gott hvað konan er óhrædd og gefur
mér lausan tauminn. Ég skal ekki bregðast henni. Þarna
finn ég botninn og upp er ég nú sloppin.
Húsmóðirin vindur pilsskömmina, sem næstum var
búin að drepa okkur báðar, en ég stend og titra, það
er eins og ég geti ekki tætt við hægri lærvöðvann, hann
skelfur einn sér, svo klæjar mig á eina þurra blettinum
undir söðlinum, en ekki má ég velta mér þó mig dauð-
langi til þess, því þá brýt ég þetta hrófatildur, sem fólk-
ið kallar söðul.
Svo erum við báðar komnar heim, og þar er gott að
vera, en svei mér skal ég velta mér tvisvar um hrygg í
kvöld, og njóta næturinnar hjá vinum mínum.
arna stóð hann á hlaðinu nýkeyptur.
Seldur af ekkju sæmdarmanns, sem hafði haft
hann fyrir reiðhest og eftirlæti. Mitt 8 ára vit
skynjaði strax fegurð skepnunnar. Höfuðið
reist og fagurt, sívalan gljáandi bolinn, faxið þykkt,
klofið í miðju, taglið mikið og liðað. Dásamlegt sam-
ræmi í öllu — og svo augun dökkblá og djúp með vak-
andi, orðvana vitund um allt sem var að ske.
Nú vissi hann að hér átti hann heima, enda strauk
hann aldrei. Ekki var Brúnn hræddur eða fælinn og al-
veg hrekkjalaus, en stríðinn gat hann verið og hlaup-
styggur. Þurfti því oftast að reka hann í hús til að ná
honum. Vakti þetta oft reiði bónda, og sparkaði hann
þá jafnvel í afturenda Brúns um leið og hann skaust
inn.
Mér fannst þetta ætíð auðmýking fyrir báða, þann
sem sparkaði og þann sem sparkað var í. Reyndi ég því
Framhald á bls. 28.
Heima er bezt 17