Heima er bezt - 01.06.1972, Side 27

eins í kvöld, þegar hann hefði lokið verkunum.
Hann sagði svo óskaplega margt fallegt, sem ég
auðvitað fer ekki að skrifa. Mig langaði bara
hreint og beint að þjóta eftir símaþráðunum
alla leið til hans!
Og nú kemur hann hingað í kvöld! Þetta er
dásamlegt!
Ég ætla að flýta mér að fara með þetta bréf
í póstkassann, sem er skammt héðan. Ég veit,
að þetta sendibréf verður ykkur kærkomið, þar
sem það flytur svona góðar fréttir af henni
dóttur ykkar.
Ég er svo agalega spennt, að ég treysti mér
ekki til að skrifa meira, þó að ég gæti það vegna
þess, að nóg er til þess að skrifa um.
Guð blessi ykkur.
Ykkar elskandi, glaða dóttir
Sigrún“.
17. kafli.
Gleðin tekur völdin.
Gamli maðurinn sat inni á herbergi sínu í Ála-
sundi og las í stórblaðinu „SUNNMÖRPOSTEN".
Þetta blað var gefið út í Álasundi og átti sér stór-
hýsi hinu megin við götuna, þar sem gististaðurinn
var. Gamli maðurinn var niðursokkinn í að lesa
aflafréttiruar, þegar barið var að dyrum hjá honum.
Hann þekkti bankið, brosti og sagði þetta venju-
lega: kom inn. Það var auðvitað gangastúlkan hans
heiman frá FRIÐHEIMI, sem kom inn úr dyrun-
um.
„Heldurðu ekki að hann hljóti að fara að koma?
Ég er búin að bíða á ganginum sjálfsagt — ja, ég
veit bara ekki hvað lengi,“ sagði hún óþolinmóð.
„Við skulum bara bíða róleg, væna mín, eins og
ég er víst búinn að segja þér nokkuð oft í kvöld.
Hann kemur, þegar hann getur. Það verðum við að
láta okkur nægja. Nú skaltu taka hérna við að lesa
í „SUNNMÖRPOSTEN", ég á erfitt með það, því
að ég þreytist bæði af því að lesa þetta letur og svo
af því að halda á svona stóru blaði. Mér finnst það
óþægilegt. En mig langar til þess að fá aflafréttirn-
ar úr blaðinu," sagði gamli maðurinn og rétti Sig-
rúnu blaðið.
Hún brosti og sagði spozk:
„Þú segir þetta nú bara til þess að dreifa hugsun-
um mínum. En ég sé nú lengra en nef mitt nær, afi
minn. Þetta er ekki neitt afskaplega smátt letur. Og
ef þér þykir blaðið alltof stórt til þess að halda á því
útbreiddu, þá er ekki annað en brjóta það þannig
saman, að þægilegt verði að halda á því, — sjáðu,
svona til dæmis.“
„O, þú sérð við afa gamla, telpa mín! Jæja, segðu
mér þá 'heldur, hvað þú ætlar að segja við Bjarna.
Og hvað ætlar þú að hafa mörg vitni viðstödd fund
ykkar?“
„Ertu alveg galinn? Heldurðu að ég fari að segja
þér, hvað ég ætla að segja við hann? Ég veit það
heldur ekki. En bara þú mátt vera vitni að sam-
fundum okkar, — það er að segja, ef þig langar til
þess.“
„Þakka þér kærlega fyrir. Auðvitað langar mig
til þess að vera viðstaddur, en ég hef ákveðið að
sleppa því. Það er bezt að þið fáið að heilsast í næði.
En nú ættir þú að fara upp á herbergið þitt, til þess
að vera þar til staðar, þegar unnustinn kemur.“
„Já, það er alveg satt hjá þér. Bless á meðan.“
Hann tók undir og hún hraðaði sér út.
Gamall maður stendur við gluggann á herbergi
sínu og horfir út. Vegna stórhýsisins, beint á móti,
virðist gatan mjórri en hún raunar er. Það er verið
að vinna þarna í prentsmiðjunni. Það sést svo
greinilega. Hugur gamla mannsins reikar víða. —
Já, ekki hafði hann búizt við að lenda í nokkurs
konar leynilögregluævintýri á gamals aldri, þó að
þrá hans stæði til þess, þegar hann var að lesa sög-
urnar af Sherlock Holmes. O-jæja, svona kasta
örlögin mönnum úr einu í annað. Þetta er tilbreyt-
ingin, sem gerir lífið innihaldsríkara.
Nú, þarna gekk ungur maður heim að húsinu.
Það höfðu raunar fleiri ungir menn gengið þessa
sömu leið öðru hvoru um kvöldið. En þetta hlaut
að vera Bjarni. Hann gekk hægt og hikandi, skim-
aði kringum sig og leit oft upp eftir húshliðinni.
Eftir lýsingunni, sem Sigrún hafði gefið af honum,
gat ekki verið um að villast, að þarna var hann kom-
inn.
Gamli maðurinn fann gleðistraum fara um sig.
Loksins, loksins gat hann launað ungu gangastúlk-
unni sinni það, sem hún hafði gert fyrir hann. En
hún hefði líka aldrei lent í þessum ástaraunum sín-
um, ef hann hefði ekki gengið í veg fyrir hana. Það
var langur tími órofinna andlegra þjáninga, eins og
Sigrún hlaut að hafa haft.
Gamli maðurinn sá ekki lengur unga manninn,
Heima er bezt 207