Heima er bezt - 01.06.1972, Síða 32

heima allan daginn, verður Sigrún ekki nema fram
að hádegi við vinnuna. Þetta höfum við svolítið
talað um, og það var einmitt út frá því samtali, sem
mér datt þetta svona í hug. Hvað segið þið svo um
þetta?“
Sigrún greip undir eins orðið:
„Þessu er ég innilega samþykk fyrir mitt leyti.“
„Ég þakka ykkur hjartanlega fyrir þetta boð
ykkar, ungu vinir mínir. Þetta er fallegt boð og
lokkandi. En það er ekki þetta sem ég var að hugsa
um. — Bjarni sagði mér í dag, að hann vildi ekki
koma heim í kauptúnið sitt aftur, fyrr en þá eftir
mörg ár. Nú kem ég með mitt tilboð. Ég á fallegt
íbúðarhús og útgerð í Norðrafirði. Ég býð ykkur að
búa hjá mér í því húsi og Bjarna atvinnu við út-
gerðina. Já, truflið þið mig ekki. Lofið mér að
halda áfram. — Húsið er leigt, eins og er. Það er
leigt til áramótá. — Svona, svona! Nú giftið þið
ykkur í haust, flytjið til Norðrafjarðar. Þar getið
þið verið til húsa hjá einhverjum viní mínum,
þangað til húsið mitt losnar um áramótin. Þá flytj-
ið þið þangað. Sé ykkur það ekki óbærilegur baggi,
tæki ég því með þökkum að flytja þá til ykkar og
verða einhver ár afi á heimilinu ykkar. Þetta hef ég
nú til málanna að leggja.“
Það varð talsverð þögn. Það var engu líkara, en
að þau væru að vega og meta tilboð hvors annars,
ungu elsendurnir annars vegar og gamli maðurinn
hins vegar. Þögnin varð svo löng, að engu líkara
virtist en því, að á stundinni skyldi tekin ákvörðun.
Loks sagði Sigrún:
„Af hverju seztu ekki, elsku Bjarni minn?“
„Ha? Já, fyrirgefðu. Ég var að hugsa um það, sem
hann afi sagði. Þetta er svo dásamlegt, að ég verð
víst að telja það kórónu þessa yndislega dags.“
„Fallega sagt, drengur minn. Þetta er aðeins upp-
ástunga. Auðvitað kemur ekki til mála að ég ætlist
til þess að þið svarið því nú á stundinni. En þetta
stendur ykkur til boða. En eins og ég geri ráð fyrir,
að ykkur sé Ijóst, er ég meðal annars að bæta fyrir
þá misgerð, sem ég var óvart veldur að.
En nú er dagur á enda, kvöldið farið að láta á
sjá, svo að nóttin er í aðsigi. Nú skuluð þið fara upp
til Sigrúnar og njóta kveðjustundarinnar í næði.“
Bjarni beygði sig niður að gamla manninum,
kyssti hann og sagði hlýlega:
„Vertu sæll, afi. Ég þakka þér fyrir okkur.“
„Vertu sæll, vinur minn. Guð blessi þig,“ svaraði
gamli maðurinn.
„Góða nótt, afi,“ sagði Sigrún og kyssti fast á
kinn gamla mannsins.
Stuttu síðar höfðu dyrnar lokazt á eftir þeim. Enn
sat hann einn eftir, gamli maðurinn, og brosti —
gegnum tár, en að þessu sinni voru það gleðitár.
19. kafli.
Haldið heim á leið.
Það voru fáir farþegar með flugvélinni til Björg-
vinjar frá Álasundi. Gamli maðurinn og ganga-
stúlkan tóku sér sæti út við sinn hvorn glugga. Hún
sat í stól næstum fyrir aftan gamla manninn, svo að
þau áttu hægt með að talast við.
Sigrún var þögul. Hún var alvarleg, næstum
raunaleg, en samt var hún innilega glöð. Við skiln-
aðinn í gærkvöldi við Bjarna unnusta sinn, hafði
komið yfir hana draumkennd ró, sem enn hélzt um
morguninn. Hún fjarlægðist ástvininn sinn meira
og meira. Hún var ekki neitt óttaslegin við að hugsa
um það, heldur braut viðkvæmnin sér leið inn í
innsta djúp hugaris. Raunverulega var hún sæl.
Hún hafði fundið hann aftur, sem hún hafði ákveð-
ið að lifa fyrir. Þó að hún fjarlægðist hann nú með
hraða flugvélarinnar, hafði hann þó aldrei áður
verið nær hjarta hennar, elsku hjartans vinurinn.
„Það er fegurt að horfa hérna niður á eyjarnar.
Það hlýtur að vera einmanalegt að búa á þessari
eyju. Það sýnist aðeins vera einn bær þar. Hann er
langt frá öðrum eyjum. En sumir vilja vera út af
fyrir sig,“ sagði gamli maðurinn og sneri sér að
Sigrúnu.
Hún leit hægt upp og svaraði játandi. Síðan leit
hún út um gluggan og horfði niður. Já, þetta var
fögur sjón, því gat hún ekki neitað. En hlutleysis-
mók vitist hafa algerlega tekið fyrir sanna hrifningu
í huga ungu stúlkunnar. Hún gerði ekki tilraun til
að svifta þessu móki af sér, fyrr en gamli maðurinn
kallaði til henna og sagði:
„Ég hef víst gleymt að segja þér frá því, að við
höfum fengið gistingu á Hótel Noregi, sem er glæsi-
legasta hótelbygging í Björgvin. Þar verðum við í
dag og á morgun. Svo fljúgum við heim. Hvað segir
þú um það, að við komum við í Kaupmannahöfn
á leiðinni heim?“
„í Kaupmannahöfn?" endurtók hún áhugalítið,
en svo kom hún til sjálfrar sín og kallaði: „Til
Kaupmannahafnar! Það væri agalega gaman.“
„Þá gerum við það,“ svaraði gamli maðurinn og
hallaði sér út að glugganum.
Þau horfðu bæði niður. Þarna var sjór, þar sem
skip og bátar voru á ferð og skildu eftir sig dökka
rák á sóllýstum sjávarfletinum, sem annars var
212 Heima er bezt