Heima er bezt - 01.06.1972, Side 36

ast þig, Sigrún mín, heldur vegna góða veðursins.
En við húsmæðurnar verðum að híma heima. Hús-
verkin gefa engan grið. Þvottur, matartilbúningur
og ótal margt fleira, heldur húsmóðurinni oftar
heima, en henni kann að finnast æskilegt. Þetta
færð þú áreiðanlega að reyna,“ sagði Þorbjörg og
glettnin skein úr augum hennar, þó að varirnar
töluðu alvörumál.
„Ég er ekkert smeyk við það. En, Þorbjörg mín,
nú ertu áreiðanlega búin að hugsa um þetta, sem
ég var að segja ykkur með tilboð afa. Hvað segið
þið um það?“
„Við erum hreint og beint fagnandi yfir því.
Ykkur er rétt mikið upp í hendurnar. Það er gagn,
að þið ofmetnist ekki af því. Okkur finnst alveg
sjálfsagt að þið takið þessu góða boði, sem aldrei
verður fullþakkað. En til þess treystum við ykkur,
að þið reynist gamla manninum vel, því að það er
ekkert smáræði, sem hann gerir fyrir ykkur.“
„Já, við erum alveg ákveðin í því. — En ég fékk
bréf frá Bjarna í morgun. Hann biður mig auðvitað
að skila kveðju. Hann kemur ákveðið snemma í
september. Hann biður mig að hafa allt tilbúið með
giftinguna sunnudaginn 19. september, því að þá sé
laugardagur og heppilegur giftingardagur. En svo
segir hann líka, að hann komi ekki heim, — eins og
ég var raunar búin að segja ykkur, — og biður mig
að sjá til þess, að þið verðið þá fyrir sunnan. Hvað
heldurðu um það?“
„Hann er nokkuð snemma í því að ákveða gift-
ingardaginn, blessaður drengurinn. Það skal ekki
standa á okkur, það get ég fullyrt.“
„Það er ágætt. Ég ætla að fara að skrifa honum
seinna í dag. Þá get ég sagt honum þetta. En nú má
ég ekki tef ja lengur. Ég þarf að fara í verzlun og svo
flýta mér heim. Ég bið innilega að heilsa. Vertu
blessuð."
„En, góða mín, ætlarðu ekki að fá sér einhverjar
góðgerðir?"
„Nei, ég má ekki vera að því núna. Bless.“
„Vertu blessuð og sæl, Sigrún mín.“
Sólbjartur sumardagurinn sveipaði allt í töfra-
skikkju sína.
21. kafli.
Sunnudagur í september.
Rigning — kalsaveður.
Enginn af vistmönnum elliheimilisins FRIÐ-
HEIMS treystir sér til þess að koma út fyrir dyr.
Flestir afsaka það með því að veðrið sé svo vont, að
það sé „ekki hundi út sigandi“.
Regndroparnir koma hraktir undan storminum,
skella á rúðum glugganna, sem vita móti veðrinu,
sundrast þar og verða að vatnsráð, sem rennur niður
rúðurnar.
„Elann er víst ósköp einmana, karlgreyið á 37,
síðan stúlkan hætti hérna á heimilinu, það er svo
sem ekki að undra,“ sagði gamli maðurinn, sem oft
brosti þannig, að skeggið á efri vör hans hallaðist.
„Já, það er víst. En hvert fór hún, blessuð dúfan,“
svaraði félagi hans, hár, grannur, en lotinn maður,
dimmraddaður.
„Hún fór víst nokkurn veginn beint til höfuð-
borgarinnar, blessaður vertu. Þetta var annars allra
geðugasta stúlka. Mér féll sérlega vel við hana,"
sagði sá með yfirskeggið.
„Já, ég hálf sé eftir henni. Hún var alltaf svo hýr
og svo hjálpsöm. Hún hefði þurft að læra hjúkrun,
var ég að segja henni. En hún sagðist ætla að fara
beint í húsmóðurstöðuna í haust,“ sagði sá dimm-
raddaði, teygði sig og leit yfir félaga sinn. Þá kom
í ljós þetta stórvaxna barkakýli, þar sem bassarödd-
in var framleidd í.
„O-já, hún sagði það sama við mig. Ég var nú að
segja henni, að hún væri of ung til þess að gerast
húsmóðir. En hún hló bara að því, blessunin,“ sagði
hinn og hallaði í „bakborðs munnvikið", eins og
félagi hans hafði einu sinni sagt við hann.
„Mér þykir hann rigna hressilega," sagði bassa-
röddin. Þar með var gamli maðurinn og ganga-
stúlkan tekin út af dagskrá að þessu sinni.
Inni í herbergi sínu sat gamli maðurinn við skrif-
borðið. Fyrir framan hann á borðinu lá hálfskrifað
blað. En nú var gamli maðurinn annars hugar.
Hann starði á gluggarúðurnar, þar sem regndrop-
arnir buldu á og urðu að vatnsrákum á þeim. Hug-
urinn fylgdi þó ekki ferð dropanna, heldur dvaldi
hann í minningaheiminum.
Þetta var sunnudagur í september. En hvað þessi
dagur var líkur öðrum sunnudegi í september fyrir
— ja, látum okkur nú sjá. líklega fyrir 37 eða 38
árum. Stormur og regn buldi á hlífuðum sjómönn-
unum um borð í „BLIKANUM", sem staddur var
úti á hafi. Veðrið fór versnandi og stórir brotsjóir
urðu tíðari, eftir því sem leið á daginn. Bátverjar
voru að berjast við að draga línuna, en gekk það
illa, því að straumur var talsverður og þess vegna
vont að andæfa, þar sem stormaldan var á móti
straumnum.
216 Heima er bezt