Heima er bezt - 01.06.1972, Side 38

símskeyti frá Bjarna í byrjun september, þar
sem hann sagðist ekki geta komið fyrr en svona
12. september. Hann sagði þar, að við yrðum
að fresta brúðkaupinu um eina viku.
Svo loksins 12. september kom hann með
flugvél. Þá var ég auðvitað stödd á flugvellin-
um. Þú getur nú nærri! Hann hafði agalega
mikið að segja mér og ég honum. Við ákváðum
svo að hringja til þín og segja þér, að við vær-
um ákveðin í því að leigja húsið þitt, Bjarni
yrði í vinnu við útgerðina hjá þér, en þú kæm-
ir til okkar. Nú þekkti ég minn mann! Hann
var svo glaður og létt yfir honum. — Eg held
að honum þyki bara vænt um þig, — þú mátt
ekki segja honum, að ég hafi sagt þér það! —
Það var yndislegt veður í gær. Athöfnin fór
fram í kirkjunni hérna klukkan 11 fyrir há-
degi. Ó, þessi athöfn var dásamleg. Ekkert skil
ég í því fólki, sem ekki lætur gifta sig í kirkju!
Presturinn talaði til okkar nokkur orð frá eigin
brjósti. Það var verulega fallegt, sem hann
sagði. Ég held bara að sálir okkar hafi ekki
verið í þessum heimi á þessari yndislegu stund,
þarna fyrir framan altarið. Við vorum svo sæl.
Hvernig svo sem lífið kann að fara með okkur,
er ég alveg sannfærð um, að giftingarstundin
okkar mun aldrei líða okkur úr minni.
Þegar athöfninni var lokið og við höfðum
kvatt prestinn og organistann, og einsöngvar-
ann, sem söng hjónavígslusálmana, fórum við
heim til foreldra minna. Þar var svo veizla. Það
voru 2S gestir. En það töluðu margir um það,
hvað það hefði verið yndislegt, ef þú hefðir
verið þarna með okkur. Svo tókum við upp
gjafirnar. Þar kenndi nú margra grasa, fyrir
utan stóru gjöfina þína! Við fengum mikið af
búsáhöldum og margs konar matarílátum.
En það er bezt að þreyta þig ekki með þvi að
telja þetta allt upp, heldur láta bíða með það,
þangað til að þú kemur sjálfur til þess að skoða
það.
Líklega verðum við hérna fram að áramót-
um. Bróðir minn vill endilega að við séum hjá
sér þessa mánuði. En um það segi ég þér meira
í næsta bréfi.
Bjarni biður innilega að heilsa þér. Hann er
búinn að lesa það, sem ég er búin að skrifa.
Ég bauð honum það auðvitað.
Við fengum nokkur heillaskeyti. En hvað
mér fannst skrítið þetta: Brúðhjónin. Og svo
er ég allt í einu orðin frú! En skrýtið, finnst
þér það ekki?
Jæja, ég er eitthvað svo hvarflandi í hugsun,
að þetta bréf verður agalega sundurlaust. En
ég vona að þú takið viljann fyrir verkið.
Það biðja allir hérna að heilsa þér.
Guð blessi þig, elsku afi.
Þín einlæg
Sigrún.“
Gamli maðurinn braut bréfið saman og smeygði
því inn í umslagið, sem það hafði verið í.
„Blessuð litla gangastúlkan mín. Guð blessi hana
og alla framtíð þessarar elskulegu ungmenna," sagði
hann lágt, um leið og hann hló léttan, lágan hlátur.
Hann varð að skrifa henni sem fyrst og segja henni
gleðitíðindin, að þau gætu flutt í húsið hans um
miðjan desember. Atvinnan beið Bjarna.
23. kafli.
Heima á jólum.
Aðfangadagskvöld.
Gamli maðurinn situr við borðsenda, en á það er
snyrtilega lagt.
Sinn hvoru megin við borðið sitja þau Sigrún og
Bjarni.
„Já, þetta kann ég betur við. Þið verðið að sætta
ykkur við smávegis hjónaskilnað við þetta fallega
hlaðna borð. Þó að ekki sé núna nema rúmlega
vika, síðan við fluttum hingað heim, hefir þó afa-
stúlku og afadreng tekizt að gera hérna eiskulegt
heimili.
Blessuð jólin eru gengin í garð. Klukkan hefir
boðað okkur komu þeirra. En við skulum ekki láta
þetta verða innantóm klukku-jól. Þetta eru fyrstu
sameiginlegu jólin okkar. Vonandi verða það ekki
þau síðustu. Ég skal ekki vera langorður, því að þá
kólna indælu réttirnir hennar Sigrúnar — ganga-
stúlkunnar minnar. Þess vegna skulum við nú
hneigja höfuð okkar í þakkargerð og bæn til Guðs,
sem hefir gefið okkur þessa samverustund. Við biðj-
um í nafni hans, sem kom hingað til jarðarinnar
með jólin handa okkur."
Gamli maðurinn bað stuttrar bænar, innilegrar
218 Heima er bezt