Heima er bezt - 01.05.1976, Qupperneq 11

LAND-
NEMALÍF
OG VEIÐI
FERÐIR
ÆVIMINNINGAR GUÐJÓNS R. SIGURÐSSONAR
18. HLUTI
ÁSTIR í LAUMI
„Skiptu um og notaðu aðeins ullarnærföt. Annars
kalka öll þín Iiðamót,“ sagði læknirinn. Ég hef síðan
notað ullarnærföt nema þegar heitast hefur verið á
sumrin. Það tók mig mörg ár að losast við stirðleik-
ann í liðamótunum.
Fyrsta júlísamkoman var haldin í nágrannaþorp-
inu Pikwitonei. Þar var fjörugur dansleikur fyrir
utan margt annað, svo sem boltaleik, reiptog, kapp-
hlaup og stangarstökk og svo ástir í laumi. Þarna
voru nokkrir ungir menn frá Thicket Portage, sem
skemmtu sér vel með ungum heimasætum í þorpinu.
Var ekki frítt við afbrýðissemi af hálfu sumra ná-
grannanna frá Piltwitonei. Stúlkurnar hvísluðu að
mér, að ég skyldi vara mig á vissum Svía. Hann ætl-
aði að lumbra á okkur, þó helzt á mér. Hann var í
úlpu mikilli og með langa, svera eikarspýtu innan
undir. En með því að við vorum þrír, sem stóðum
Foss í Odei- ánni. Myndin tekin li>38.
saman til varnar, ef til árásar kæmi, þá hætti hann
við áform sitt. Mannvesalingurinn bara sat úti í horni
með fýlu og dansaði ekki. Það var 20 árum síðar, að
ég minnti hann á þetta, og meðgekk hann það. Sagði,
að það hefði verið erfitt að sætta sig við, hvernig
uppáhaldsstúlkurnar hans létu við okkur, sem vor-
um bara gestir. — Á þessu sama balli varð mér það
á að brjóta glugga í danssalnum. Það var forvitinn
kynblendingur, sem var með nefið við rúðuna, og af
glettni ætlaði ég bara að hræða hann. En rúðan
brotnaði óviljandi. Þá kom sveinn og sagði, að ég
skyldi bara brjóta rúður, þá mundi verða tekið í
lurginn á mér. En borgun fyrir rúðuna var tekin
gild.
AFTUR HEIMA
VTið fórum heim með mótorvagni á járnbrautinni.
Það var ekkert rúm til að sitja, svo að við stóðum á
járngrind og héldum okkur í skjólborðið. Og okkur
var illa kalt. En einn kunningjanna hressti okkur á
góðum skota heima. Svo lifa góðar minningar um
gott fólk. Það er meðfædd list að geta skemmt sér vel.
Svo var haldið norður 15. september, og ekki fór ég
til að sjá stúlkur faktorsins í Split Lake. Erfiðust var
brekkan langa og bratta, því að það varð að bera
léttibátinn, sem nú var um 100 kg. Ég tjaldaði rétt
fyrir ofan háan foss í Odeiánni. Ég lagði þar net, og
fylltist það af ágætum fiski, og nú var bein vatnsleið
það sem eftir var. Lenti ég þó í myrkri síðustu míl-
urnar upp Gedduána.
Það var gott að vera kominn heim með miklar
matarbirgðir. íkorni hafði safnað saman stórri hrúgu
af sveskjusteinum á hillu við rúmið mitt. En til hvers,
það veit ég ekki ennþá. Og eftir tveggja vikna ferð,
sem fór í að fiska hundafóður, voru sreinarnir aftur
komnir á sama stað, þótt ég hefði verið búinn að
Heima er bezt 155