Heima er bezt - 01.05.1976, Page 12

fleygja þeim út í buskann. Það er slæmt að skilja
ekki hið glaðværa tíst í íkornanum.
Eitt sinn þegar ég var í burtu allan daginn, hafði
hundinum Shorty tekizt að losa sig úr keðjunni og
nærri drepið hundinn frá Indíánanum, en sá hundur
hét Wolf. Það voru stórar skinnflyksur rifnar af
hálsi Wolfs. Þetta var nú meiri afbrýðissemin. Wolf
varð ekki ferðafær fyrr en eftir 3 daga. Þegar ég
kom heim, tók ég ekki eftir, að neitt væri að, og var
að búa til kvöldmat. Þá krafsar Shorty í hurðina og
er niðurlútur með blóðugan hausinn. Þá var auðséð,
hvað hann hafði gert. Þetta vandist aldrei af honum.
Fyrir jólin kom Indíáninn Brightnose með matar-
birgðir fyrir veiðimanninn Shelton. Og einn mjöl-
pokinn hafði rifnað eins og oft áður. Hann stærði
sig af því að aka með sex hunda. Það voru að vísu
sex hundar, ef hunda skyldi kalla, því að þeir voru
svo smáir og horaðir. Það var sama sagan. Engin
miskunn gagnvart þessum hundum hans. Það kom
hundur til kofa míns, skömmu eftir að ég kom út um
haustið. Hann var grindhoraður og svangur. Ég gaf
honum fisk, sem hann þoldi ekki að éta. Á fáum
mínútum blés hann upp eins og blaðra, hljóðaði um
stund af kvölum og datt svo niður dauður. Þetta
grey höfðu Indíánarnir skilið eftir í skóginum um
vorið.
ÉG SVAF MILLI HUNDANNA
Það var sögulegt með elgsdýraveiðarnar þetta haust.
Ég var upptekinn við að hengja upp fisk. Þá urðu
hundarnir allt í einu vitlausir. Elgsdýr var að synda
yfir stóran læk um 400 metra í burtu. Mér tókst að
skjóta bolann, skar kjötið í lengjur og hengdi upp í
hjallinn. Ég reykti svo allt þetta kjöt, svo að það
skemmdist ekki. Það var ekki orðið nógu kalt, til
þess að það gæti frosið nógu fljótt og orðið öruggt
fyrir skemmdum. Síðan fór ég að næsta kofa að safna
eldivið og fiska. Það tók fimm daga. En þegar ég
kom aftur og ætlaði að sjóða hangikjöt, var það allt
horfið og hjallurinn brotinn niður á parti. Þar hafði
bjarndýr verið að verki. Það var enginn snjór og
ekki hægt að rekja slóðir. Ég leitaði þjófsins, en án
árangurs. En ég náði í annað dýr mánuði seinna.
Það var þetta haust, að ég fór langt inn í skóg til
þess að undirbúa veiðar og svaf þá úti með eitt teppi
ofan á mér. Hundana hafði ég með mér, og til að
geta sofið fyrir kulda, bað ég tvo þessa stóru, loðnu
hunda að liggja sinn við hvora hlið mér. Var mér þá
ekki lengur kalt. í annað sinn fór ég upp Gedduána
með utanborðsmótor, og hundarnir hlupu meðfram
landi. Ég stoppaði og var að athuga eitthvað í sam-
bandi við veiðar. En hundarnir þutu upp með ánni
og voru að elta eitthvað. Ég heyrði þá gelta, og þeir
komu ekki, þótt ég kallaði. Það var því bezt að fara
og sjá, hvað um væri að vera. Þá stóðu þeir yfir jarð-
svíni (groundhog) og voru býsna montnir. Horfðu
þeir til mín og svo á dýrið, sem þeir voru búnir að
drepa. Ég tók veiði þeirra og fleygði í ána. Það var
auðséð, að þeir voru mjög vonsviknir yfir því, að ég
skyldi ekki hirða dýrið. En það hýrnaði yfir þeim,
þegar þeir fengu að fara í bátinn. Þá lá vel á þeim.
Það var algengt, þegar veiðimenn mættust úti á
víðavangi með hunda sína, að allt fór í bál og brand.
Allir hundar vildu sýna hreysti sína. Munaði stund-
um litlu, að eigendurnir lentu líka í áflogum.
UNGARNIR LIFÐU
Það gerðist fátt merkilegt til tíðinda við veiðarnar
þennan vetur og vor. Ég veiddi mikið af loðdýrum,
bjórum, moskusrottum, otrum o. fl. Það var slæmt,
að menn urðu alltaf að þreifa sig áfram, hvað veiði-
aðferðir snerti. Ekki vissi ég, að það mátti ekki veiða
nærri bjórhúsum, því að þá var hætta á, að maður
dræpi móðurdýrin. Gamlir veiðimenn vissu þetta, en
vöruðust flestir að segja ungum veiðimönnum neitt
frá því. — Nú lagði ég gildru í vök, þar sem sást, að
bjór hafði komið upp um. Daginn eftir fann ég gríð-
arstóra bjóramóður drukknaða í þessari illræmdu
gildru. Orsök þess, að hún drukknaði, var sú, að hún
var þunguð, rétt komin að goti. Magi hennar var
allur á hreyfingu, því að þar voru sex ungar ennþá
á lífi. Þetta var mér ofraun. „Þú ert morðingi“, sagði
ég við sjálfan mig. Og allt í gegn eru þessar veiðar
ekkert nema morð á saklausum verum.
HÆTTI VEIÐUM
Og svo hætti ég þessum veiðum, búinn að vera nógu
lengi í þessari útlegð. Sannleikurinn var sá, að mér
þótti orðið vænt um öll þessi blessuðu dýr, sem eru
sakleysið sjálft. Þau hafa það og margt annað fram
yfir mannveruna, sem yfir öllu vill drotrna. Kunn-
ingi minn tók við veiðilínu minni, öllum áhöldum og
hundinum Wolf. Hinir hundarnir vildu bersýnilega
ekkert með manninn hafa. Hann reyndi að beita
þeim fyrir sleða, en þeir gegndu honum ekki. Ég
vildi, að þeim liði vel, því að oft voru þeir búnir að
gleðja mig með kátínu sinni og fádæma tryggð. Þeg-
ar þeir nærri drápu Wolf og ég barði þá miskunnar-
Iaust fyrir, þá sleiktu þeir hendur mínar að barsmíð-
inni lokinni, eins og þeir vildu segja, að þeir væru
156 Heima er bezt