Heima er bezt - 01.05.1976, Qupperneq 33

fús. — Óregla og kröpp lífskjör hafa gert hann eins og hann
er. Þarna á dansleiknum var hann að þruma yfir frekar fá-
mennum hóp um framkomu þína, Þórarinn, við dóttur sína.
Hann sagði, að þú hefðir dregið hana á tálar, og orðið til
þess að hún hefði rokið að heiman í vor. Þú hefðir viljað
borga sér tíu þúsund krónur fyrir að þegja yfir þessu, en
hann hefði verið maður til að neita því boði. Hann sagði
líka, að þú hefðir narrað dóttur sína og Sigríði með þér um
borð í bát, en þegar þú taldir, að Sigríður væri betur stæð,
hefðir þú snúið þér að henni, en látið Möggu lönd og leið.
— Þú þarft nú ekki að segja meira, greip Þórarinn fram í
fyrir honum. — Hann hefur sjálfsagt haft þama svipuð orð
og hann hafði við okkur hjónin snemma í sumar, er hann
hitti okkur á götu í Ærnesi. Þakka þér fyrir að þú sagðir
okkur frá þessu. Ég hélt, að hann myndi ekki þora að breiða
þessa lýgi út. Nú skulum við í sameiningu segja þér, hvemig
þetta gekk til. Þú átt skilið, að fá að vita hið sanna.
— Það er alveg óþarfi, greip Sigfús ákafur fram í. — Ég
kom ekki vegna þess að ég tryði þvælunni úr manninum,
heldur taldi ég rétt að þið vissuð, hvað var um að vera.
— Það vissi ég líka, sagði Þórarinn, — en það er ekki
nema sanngjarnt, að þú vitir sannleikann.
Svo sagði Sigríður frá hvernig þær Magga hefðu hist á
leiðinni til Tindafjarðar, og Þórarinn skaut sínum þætti
inn í. Að lokum sagði Þórarinn:
— Vitanlega hefði okkur aldrei komið til hugar að segja
frá hegðun Möggu þessa helgi. Ég veit ekki, að hve miklu
leyti þessi slúðursaga er runnin frá henni, eða hvort Teitur
býr hana til. Þessi útgáfa af því, sem gerðist, er skrambi
leiðinleg fyrir okkur, en það er ekki gott að eiga við þetta.
Teiti hefur í ölæðisvímu dottið í hug að reyna að hafa út
úr mér peninga, og talið sjálfum sér trú um, að það tækist.
Þegar það brást hefur hann fyllst heift í okkar garð, og
jafnvel farið að trúa lygum sjálfs sín. Ég held, að ekkert sé
við þessu að gera að svo stöddu. Slúðursögur gjósa upp öðru
hverju, en sannleikurinn kemur fyrr eða seinna í ljós, og þá
hundskast lýgin heim til föðurhúsanna.
Sigfús hafði hlustað á söguna alvarlegur á svip og ekkert
lagt til málanna. Nú hallaði hann sér aftur á bak í stólnum,
og horfði á þau til skiptis.
— Það eru næstum engin takmörk fyrir, hvað mönnum
getur dottið í hug að segja og gera. Því miður er víst ekki
auðvelt að koma lögum yfir svona menn, því það er eins
og það sé þeim nægileg afsökun, ef þeir eru undir áhrifum
áfengis, þegar þeir rógbera náungann. Eg skal glaður fara
til Teits og taka hann til bæna, ef þið teljið það koma að
einhverju gagni. Það er svo einkennilegt að þó fólk þekki
hann og viti, að hann er drykkjumaður og óvandaður í orð-
um og gjörðum, þá kjamsar það á sögum hans, og síður en
svo þaggar þær niður. Það er eins og illgimin megi sín oft
meira en sannleikur og góðgirni.
— Við þökkum velvild þína í okkar garð, og kunnum
vel að meta hana. En slúðrið verður að hafa sinn gang fyrst
það er komið af stað. Þú veist nú hvernig málum er háttað.
Það bætir kannski eitthvað fyrir okkur, að margir vita
hvemig Teitur er, og þó Magga sé ung, þá er líklega ekki
gott orð, sem hún hefur á sér, hvað framferði áhrærir. Lík-
lega þýðir ekkert fyrir neinn að tala við Teit, hann er for-
stokkaður í þessu máli, sagði Þórarinn og bað Sigríði að
bæta í bollana hjá þeir.
Sigríður var dálítið skjálfhent meðan hún hellti í boll-
. ana. Svo settist hún aftur.
— Mamma var búin að spá því, að ég ætti eftir að verða
fyrir umtali, vegna ferðar minnar með Möggu, en mér datt
aldrei í hug, að karlfjandinn færi að ljúga til viðbótar.
— Við skulum hætta að tala um þetta, mælti Þórarinn.
— Okkur má nægja, að vinir okkar trúa ekki lygum um
okkur, aðrir mega eiga sig. En við megum vera þér þakk-
lát, Sigfús, fyrir að segja okkur þetta, því þá kemur ekki
eins flatt á okkur, þó einhver fari að sletta í okkur út af
þessu. Við látum þessu máli lokið að sinni. Ef við verðum
beinlínis fyrir aðkasti eða glósum, bregst ég illa við, því ég
hef nokkuð í bakhöndinni, sem ætti að nægja til að hnekkja
því sem Teitur lýgur.
Eftir að Sigfús var farinn fengu Bjöm og Sigrún fregnir
af erindi hans. Þeim féll þetta þungt, en þó ekki eins og
ungu hjónin höfðu búist við.
— Hefðum við ekki verið búin að kynnast þér, Þórarinn
minn, sagði Sigrún, — þá hefðum við kannski lagt trúnað á
eitthvað af þessum söguburði. En þess ætla ég að biðja þig,
dóttir góð, að skipta þér ekki í þriðja sinn af Margréti
Teitsdóttur, því ekki hefur það orðið til að auka orðstír
þinn í munni fólksins til þessa.
— Það getur verið, að Magga hafi ekki sagt alveg satt og
rétt frá ferðinni á Tindi, en ég er viss um, að það er Teitur,
sem hefur hagrætt þessu öllu eftir því, sem hinum þótti
best, mælti Sigríður, og þurrkaði sér um augun. — Þetta
með peningana er ekki runnið frá öðrum en honum. Ég er
viss um, að hann hefði ekkert á móti því að selja dætur
sínar hvað eftir annað, til þess að geta þeim mun betur
fullnægt löngun sinni í áfengi. Hann er óskaplegt kvikindi
að haga sér svona, hann á auðsjáanlega enga sómatil-
finningu.
— Hvort sem við ræðum þetta lengur eða skemur, verð-
ur útkoman sú, að við getum ekkert gert. Kjaftæðið verður
að hafa sinn gang, en deyr svo út eftir stuttan tíma, sagði
Þórarinn og stóð upp. — Við skulum, góða mín, koma og
huga að þessum stráum, sem við eigum úti. Það er ólíkt
skemmtilegra en sitja hér og víla og velta vöngum yfir því,
sem við ráðum ekki við, og getur auk þess ekki skaðað
okkur. Við höfum nóg að gera, og blessuð útivinnan hressir
og fjörgar alla.
Það var ekki mikið hey, sem ungu hjónin þurftu að sinna,
en það var hið síðasta á sumrinu, og Þórarinn lét það í
fúlgutyppið við hlöðustafninn, svo síðslægjan færi ekki sam-
an við töðuna. Komið var rökkur, þegar þau höfðu lokið
við að bera fúlguna upp og breiða net yfir, svo heyið fyki
ekki, þó eitthvað kulaði. Svo leiddust þau áleiðis að Mýri,
og gengu hægt til þess að njóta kvöldblíðunnar.
— Ég hef verið að hugsa um það að undanförnu, sagði
Þórarinn, — að það er alltof lítið fyrir mig að hafa ekki
meira að gera en verður nú, þegar við erum búin að heyja.
Ég get ekki hugsað til þess að sitja svo til auðum höndum
fram á næsta vor, og mér finnst líka ótækt að við gerum
okkur alveg peningalaus. Að vísu á ég dálítið eftir í litlu
bókinni, vegna þess að ég tók lán út á byggingarnar héma
í Teigi, en það eyðist, sem af er tekið. Mér er ekki nokkur
leið að vera aðgerðarlítill, ég verð að gera eitthvað til að
skapa okkur tekjur.
— Og hvað dettur þér helst í hug, elskan mín? mælti
Sigríður, og þrýsti handlegg hans að sér. — Ertu að hugsa
um að fara eitthvað í burtu og skilja konuna þína eina eftir
í langan tíma? Ertu að hugsa um að fara á sjóinn aftur?
— Nei, það er nú eitthvað annað en ég hugsi um að fara
í burtu. Ég væri eitthvað skrítinn, ef ég gerði það. Reyndar
horfi ég oft út á sjóinn, en ekki með söknuði. Sumarið hefur
Herna er bezt 177