Heima er bezt - 01.05.1976, Blaðsíða 35

★
Tvö Ijóh
eftir Sigurb Qíslason frá Kuíslaseli
SVO MÆLTI FJÓSAMAÐUR
Ég er fákænn fjósamaður. Frami minn að hirða kýr. Er í svifum ekki hraður. Orka seig í kögglum býr. Eg hef ekkert æðra vit. Eilíft dægurþras og strit, hefir líf mitt hneppt í fjötra — hugann klætt í vanans tötra. Mér er sama. Sólin geislar sælu nægri í hugann inn. Auragirndin aldrei beislar útitekinn huga minn. Aflabrögð á auðsins knerri eru fjósastörfum verri. Gæfa er ei í gullnu prjáli. — Glysið verður þrátt að táli.
Ég er eins og almennt gerist alþýðunnar meðallag. Ein og ein þó alda berist inn í hugann margan dag, frá því hafi er hampar Iist — hún er óðar burtu misst. Þolir ekki þögn og myrkur. Þankahefð er mikill styrkur. Ég vil heldur hirða tarfa, haldinn smár í minni stétt. Gleðjast leynt er lágan starfa leysi ég af hendi rétt, — en að aka auðsins vegi yfir val á hverjum degi, og fyrir magans matarkenndir myrða þrá sem hærra bendir.
Ég hef hcyrt að halir þrái, heiður, metorð, auð og völd. — Líklegt er að fjandinn fái feikn að starfa þessa öld, fyrst að allir öllum stjaka — illum fengjum saman raka. Óðir stefna út í hött. — Æran fer í hund og kött. Ég mun beljubása sópa, brynna kúm og gefa hey. Læt svo alla ástarglópa eiga í friði sína mey. Aleðan hjari handleik töðu. Hirði kýr með skapi glöðu. — Þeim sem vinna verk með gleði verður rótt að hinsta beði.
SKÁLDLAUN
Hann las henni æskuljóðin.
— Ljóð um niðandi á,
vorið sem var að koma
og vængjaða ástarþrá.
Hún hlustaði á þau hrifin.
Hjartað í barmi sló.
— Rómur hans lækkaði hægt og hægt
með heillandi seið og ró.
Frá enninu hristi hún hárið,
hrokkið og fagurlitt.
— Kyssti hann fyrir kvæðin
og kallaði hann skáldið sitt.
Heima er bezt 179