Heima er bezt - 01.05.1983, Blaðsíða 5

mitt uppdhald
María Eðvaldsdóttir,
1878-1920.
Steingrímur Þorsteinsson, Dalvíkingur ár og síð, —gott dœmi um
hœfileikamann sem heldur tryggð við sína fœðingarbyggð, þrátt fyrir
kynni af erlendum gróðri og menningu, þrátt fyrir tœkifœri til starfs
og frama á mörgum sviðum annars staðar. Hann fór ungur til náms í
Danmörku ogaflaði sér menntunar í myndlist, húsamálun, leiklist og
leikt/aldagerð, í Konunglega leikhúsinu og víðar.
A Dalvík hefur hann beitt þekkingu sinni. Steingrímur starfaði sem
kennari um áratuga skeið, auk þess að iðka þœr menntir sem hann
hafði numið. Ahugaleikfélög nutu liðsinnis hans, listunnendur mál-
verkanna, nemendurnir hlýju þeirrar og glaðvœrðar sem einkennir
þau hjón bæði, Steingrím og Steinunni Sveinb/örnsdóttur konu hans.
Þau kynntust 13 ára.
Einna þekktastur mun Steingrímur þó vera fyrir uppsetningar sínar
á dýrum af öllu tagi. Slík vinna sameinar flest í myndlistinni, teiknun,
litameðferð og mótun, en krefst þrotlausrar œfingar og þolinmœði.
Söfn og einstaklingar sœkjast eftir gripum Steingríms, sem hefur það
lag og þann metnað sem þarf til að gera uppsetningu dýra að listgrein
ekki síður en handiðn.
Ólafur H. Torfason skráði
ég kynna mér eitthvert það starf sem ég gæti gripið til
seinna.
Ég var ekki orðinn fullra átján ára, þegar við bræður
sigldum utan 1931, með „Drottningunni“ gömlu, eins og þá
var venja. Jón fór strax til Ollerup, en ég varð eftir í
Kaupmannahöfn. Málið reyndist okkur ekki neinn sér-
stakur þröskuldur, vegna þess að við höfðum lesið hjá
Vernharði allt það námsefni sem stúdentar lásu og vel það.
FYRRI DANMERKURDVÖUN:
Myndlist og iðnnám
Ég var alveg einn á báti í Höfn, en komst fljótt á sporið og
innan hálfs mánaðar var ég kominn í 2 skóla, teikniskóla
seinni part dags, —og svo iðnskóla, þar sem ég innritaðist í
húsamálun, það var náttúrlega dagskóli. Það varð því ansi
mikið að gera. Teikninámið fór bæði fram á „Statens
Museum for Kunst“, Ríkislistasafninu þeirra og á „Carls-
berg Glyptotekinu“. Við stóðum þarna við trönur okkar og
teiknuðum, oft eftir gipsmyndum. í iðnskólanum gerðist
svo það furðulega að ég hljóp á milli bekkja allan veturinn
og lauk 4. bekkjar prófi um vorið og tók þá sveinspróf í
húsamálun.
Mér fannst námið fremur létt, en þó gleymdi ég aldrei
einu atviki þarna. Það var fyrsti tíminn minn í efnafræði.
Ungur maður var kennari, og fyrsti nemandinn sem hann
kallar upp er auðvitað ég. Og ég var vægast sagt illa undir
það búinn og leið hörmulega. Ég minnist þess líka að yfir-
kennari okkar, Peter Skov, sem var hörkukarl, kom einu
sinni að mér þar sem ég var að mála húsgagn og varð hinn
versti. Hann sagði að ég hefði blandað of mikið og færi illa
með málningu, þetta væri nóg á allt ísland. Ég svaraði og
sagði að það væri ágætt, það dygði þá tvisvar á Danmörku.
Eftir þessi orðaskipti urðum við góðir vinir.
Þess ber að geta, að þetta próf mitt fékk ég ekki viður-
kennt hér heima, hvers vegna veit ég ekki fyllilega og mér
var gert það seinna að taka verklegt próf í þessu sem
reyndist ósköp lítið mál. En það fór nú svo, að þetta fag
mitt, húsamálun, hef ég stundað tiltölulega lítið um ævina.
Ég vann við það nokkur ár, en aldrei varð það ævistarf.
Það er margs að minnast frá þessum árum, og þar eign-
aðist ég félaga og kunningja og sá kunningsskapur hefur
ekki rofnað.
Sigurður Þórarinsson, jarðfræðingur, var að hefja nám
þarna í Kaupmannahöfn, en flutti þó fremur fljótlega til
Stokkhólms. Hann var alltaf mjög góður félagi, glaðvær
eins og þeir voru þessir menn, þótt fjárráðin væru lítil og
ekki bruðlað neitt. Það var afskaplega góður andi í hópi
stúdentanna, en ég var mikið með þeim. Ég vil nefna þá
Heima er bezt 149