Heima er bezt - 01.05.1983, Blaðsíða 12

Guðjón Sveinsson
Mynd á einmánuði
Vorið það nálgast, ég nem það af sólinni og birtunni,
það nemur brátt land, svo bláeygt á djúpgrænni skyrtunni.
Andar kyrrlátt, en leysir í gáska úr læðingi
lindir til fjalla — og sálir er dvelja í næðingi.
Ég verð aftur ungur, í huganum hendist um móana,
horfi á skýin, nem glaðværan vellanda spóanna.
Hógvær er aldan, sem angurvær fellur að ströndunum
ástarkoss færir með kveðju frá suðlægu löndunum.
Já, hvert er það afl, sem bróderar blómin í hiíðina,
blæs þýðum vindum, gleymist óttinn við hríðina,
tendrar í hjörtunum ungu ástir og stefnumót,
óma í náttleysu landsins söngvar og blíðuhót?
En, — hver það er, sem vekur vorið í steinunum
og víðikettina gulu á ilmandi greinunum:
Það á vorskipið bjarta, sem á útfalli ýtir úr naustinu.
Undirbýr landið og börn þess að kvíða ekki haustinu.
156
Heima er bezl