Heima er bezt - 01.06.1996, Síða 36

Ingibjörg Sigurðardóttir:
1. hluti.
Framhalds-
sagan A
erturdtal

W W T" w
/. kafli.
Kólgugrár hausthiminn hvelfist
yfir ólgandi hafi. Strandferðaskipið
klýfur háreistar, hvítfreyðandi öldur.
Stormurinn hvín nöturlega í rá og
reiða. Enn er löng leið til næstu
hafnar, en þar á skipið, samkvæmt
áætlun, að skila farþegum og taka
nýja, ásamt ýmis konar varningi.
Farþegar halda kyrru fyrir neðan
þilja, flestir í koju, margir illa haldnir
af sjóveiki.
Meðal þeirra farþega, sem sjóveik-
in leikur einna verst, er ung stúlka,
Glóey Mjöll. Hún kom til skips í
Reykjavík, en för hennar er heitið
norður í land, í lítið sjávarþorp. Þar
er hún ráðin barnakennari á komandi
vetri.
Hún lauk kennaraprófi á síðast-
liðnu vori og þetta verður því
frumraun hennar í kennslustörfum.
Hún hefur aldrei fyrr komið á þessar
norðlægu slóðir og þekkir engan í
þorpinu. A þann máta fannst henni
áhrifaríkast að svala ævintýraþránni.
Fræðslunefnd þorpsins hefur tryggt
henni aðsetur á heimili kaupfélags-
stjórahjónanna á staðnum en nánari
vitneskju hefur hún ekki um væntan-
legan dvalarstað.
Þetta er í fyrsta skipti, sem hún
stígur á skipsfjöl og hana óraði sann-
arlega ekki fyrir þeim hremmingum,
sem biðu á næsta leyti. Við brottför
skipsins úr Reykjavíkurhöfn, var
veður allsæmilegt. Hún hugðist njóta
þess á ferðalaginu að dvelja daglega
ofan þilja, kynnast töfrum hafsins og
skoða strendur landsins frá sjónar-
horni þess. En allt fór það á annan
veg. Skipið hafði ekki siglt lengi er
fyrsta áhlaup íslenska haustsins reið
yfir með ógn sinni og kyngikrafti.
Frá þeirri stundu hefur hún hírst í
koju ein, í tveggja manna klefa og
þjáðst af hinni illvígustu sjóveiki,
sem ekki virðist vera neitt lát á. Slik-
ir reyndust töfrar hafsins á fyrstu sjó-
ferð hennar. En fall er fararheill...
Tíminn silast áfram. Loks er skipið
í höfn á fyrsta viðkomustað í þessari
strandferð. Nokkrir farþeganna stíga
á land, fegnir ferðalokum, en nýir
koma um borð. Glóey Mjöll hvílir
náföl og máttfarin í koju sinni. Gal-
tómur maginn engist sundur og sam-
an af ógleði, en hefur engu að skila
lengur. Hvenær tekur þetta enda?
Skyndilega er klefahurðinni hrund-
ið upp. Gömul, hrörleg kona, með
litla ferðatösku í hönd, birtist í dyr-
unum. Að baki konunnar stendur
annar stýrimaður og vísar á auðu
kojuna. Að því loknu hverfur hann á
braut.
Gamla konan skjögrar að kojunni,
leggur frá sér töskuna og skimar í
kringum sig.
„Jæja, það er gott að gista ekki ein
»
þessa klefaboru,“ tautar hún eins og
við sjálfa sig. Svo færir hún sig nær
klefanaut sínum og réttir fram krækl-
ótta hönd.
„Komdu sæl, stúlka mín,“ segir
hún vingjarnlega. „Hallbera heit ég.“
„Sæl,“ svarar Glóey Mjöll veikum
rómi, tekur í framrétta hönd gömlu
konunnar og kynnir sig.
Gamla konan virðir ungu stúlkuna
fyrir sér nokkur andartök. Það leynir
sér ekki að stúlkan er illa haldin, útlit
hennar er hræðilegt. Hlý samúð
vaknar í brjósti Hallberu.
„Ertu mjög sjóveik, stúlka mín?“
spyr hún formálalaust.
„Já. Ég hef aldrei áður kynnst öðru
eins,“ ansar Glóey Mjöll og strýkur
svitaperlur af enni sér.
„Heldurðu engu niðri?“
„Ég býst ekki við því en ég hef
ekki neytt matar frá því ég kom
hingað um borð.“
„Hvað er að heyra þetta? Á ég ekki
að ná í eitthvað handa þér?“
„Þakka þér fyrir,“ svarar Glóey
Mjöll háttvíslega. „En ég vil ekki
valda þér neinni fyrirhöfn eða
ónæði.“
„Þú gerir það heldur ekki, mín er
ánægjan. Hvað má ég ná í handa
þér?“
Glóey Mjöll er sárþyrst og þurr í
kverkunum og þarfnast sannarlega
svaladrykkjar. Hún virðir fyrir sér
andartak, þessa góðhjörtuðu konu,
232 Heima er bezt