Heima er bezt - 01.06.1996, Blaðsíða 39

uðu ekki á neinar fortölur. Til
Reykjavíkur skyldu þær fara.
Síðla sumars, strax að loknum hey-
skap, kvöddu þær æskuheimilið og
héldu suður á vit ævintýranna. Þarna
syðra fengu þær fljótt vinnu á veit-
ingahúsi, senr mikið mun hafa verið
sótt af hermönnum. Við, foreldrarnir,
héldum lengi í þá von að þær kæmu
aftur heim með vorfuglunum. En sú
von brást. Hinsvegar tóku að berast
út á landsbyggðina, ýmsar sögusagn-
ir varðandi marglit samskipti ís-
lenskra kvenna og erlendra her-
manna. Um sannleiksgildi þeirra
sagna vissum við fátt, en þær vöktu
litla gleði á Sævarbakka.
Sumarið leið tíðindalítið. Snemma
um haustið kom hraðboði frá lands-
símastöðinni í sveitinni með kvaðn-
ingu til þriðju systurinnar í röðinni,
sem þá var enn heima. Hún var beðin
að mæta strax til viðtals fyrir
Reykjavík.
Þessi kvaðning vakti óhug í brjósti
okkar foreldranna. En dóttir okkar
söðlaði hest í skyndi og reið til sím-
stöðvarinnar. Þegar hún kom heinr
aftur bar hún heimilisfólkinu kveðju
frá systrunr sinum syðra. Af þeinr
var allt hið ákjosanlegasta að frétta,
að eigin sögn. En erindið með sím-
talinu var það, að bjóða systur þeirra
vel launað starf á veitingahúsinu, þar
senr þær unnu og jafnfranrt buðu þær
henni að hafa aðsetur í húsnæði, sem
þær höfðu saman á leigu. Skilyrði
var, að hún kæmi suður hið bráðasta,
að öðrunr kosti hlyti önnur starfið.
Leiðsögn okkar foreldranna var að
engu höfð. Þriðja dóttirin hvarf á
braut með fyrstu ferð, sem féll suður.
Hún sagðist koma heim aftur að vori,
við nrættunr treysta því. Að vísu konr
hún heinr næsta vor, en í líkkistu.
Upp úr miðjum vetri veiktist hún
snögglega af berklunr. Hún var flutt
á hælið fyrir sunnan. Þar lést hún
snemma um vorið.
Yngstu dæturnar tvær dvöldu þá
enn í föðurhúsunr ásamt Hildibrandi
mínum. Þær voru ekki síður en hinar
eldri, dugnaðarforkar til allra verka,
en því var öfugt farið með einkason-
inn. Hann var lítið hneigður til
vinnu, vildi helst alltaf liggja yfir
bókum. Það henti stundum á sumrin,
þegar snúa átti töðunni á túninu í
brakandi þerri, að drengurinn var
horfinn. Hann hafði fundið sér grös-
uga, þægilega laut, spölkorn frá bæn-
um, lá þar og las í bók. En faðir hans
þekkti hverja laut og hverja þúfu á
Sævarbakka og fann hann fljótt.
Drengurinn komst ekki undan því að
vinna eins og aðrir á heimilinu. Það
var lögmál, sem gilti.
Næst fór yngsta dóttirin að heim-
an. Hún réðist í vetrarvist á höfuð-
bóli einu í nærliggjandi sveit. Þar var
meðal annars rekið stórt kúabú.
Fjósameistarinn var danskur maður.
Dóttir okkar og þessi dani, felldu
hugi saman og gengu í hjónaband.
Hann vildi ekki búa á íslandi, svo að
þau fluttu til Danmerkur og stofnuðu
heimili þar. Hún hefur aldrei litið
ættland sitt frá því að hún hélt utan,
en skrifað heim stöku sinnum, stutt
og fáorð bréf um sína hagi.
Um svipað leyti og yngsta dóttirin
hvarf af landi brott, komu elstu dæt-
urnar tvær í skyndiheimsókn að
Sævarbakka. Þær voru báðar giftar
bandarískum hermönnum og á förunr
með þeirn til Bandaríkjanna. Erindi
þeirra var einungis að kveðja. Eg
veit sárafátt um það hvernig þeim
hefur vegnað þarna vestra en þegar
faðir þeirra dó, hafði hvorug tök á
því að sækja Island heim og fylgja
honunr til grafar.
Hildibrandur minn hélt ungur að
heiman til náms. Eftir það var hann
aðeins gestur í foreldrahúsum. A
námsárunum kynntist hann konuefn-
inu, Lenu Dýríjörð. Mér var tjáð að
hún væri einkadóttir mektarmanns í
höfuðborginni. Hildibrandur hafði
starfað nokkur sumur hjá föður
stúlkunnar en hann var að sögn, stór
og umsvifamikill vinnuveitandi.
Vorið, sem þau Hildibrandur minn
og Lena Dýrfjörö drógu festarhringa
á hönd sér, kom hann með hana í
heimsókn að Sævarbakka. Stúlkan
var glæsileg ásýndum, ekki vantaði
það. Henni fylgdi framandi borgar-
blær, sem hressti upp á hversdagleik-
ann í fámenninu. Við, gömlu hjónin,
reyndum að gera unga parinu dvöl-
ina eins notalega og aðstæður frekast
leyfðu. En kotbúskapur okkar og það
sem viðhöfðum fram að færa, vakti
litla hrifningu hjá borgarstúlkunni.
Henni féll hvorki hefðbundinn
sveitamatur eða nýja sjávarfangið,
sem við höfðum á borðum. Hún var
hreinskilin og gerði fátt til að leyna
þessu. En Hildibrandur minn undi
vel þeim gönrlu lifsháttunr, senr hann
hafði vanist í uppvextinum, þrátt fyr-
ir langar ijarvistir og dvöl á slóðum
nýtísku og framfara. Hann var sami
öðlingsdrengurinn og áður. Hildi-
brand langaði til að njóta þessa vors
heima á Sævarbakka og alls þess,
sem það hafði að bjóða í ríki hinnar
fögru og stórbrotnu náttúru, sem ein-
kenndi þennan stað.
En konuefnið leit ekki æskustöðv-
ar hans í sama ljósi og hann og geð-
þótti hennar var það, sem réði ferð-
um.
Eftir skamma dvöl sneru þau aftur
til höfðuborgarinnar. Þessi heimsókn
skildi óneitanlega eftir nokkur sár-
indi, en það var ekki haft á orði.
Næst yngsta dóttirin, sem lengst
hafði unað heima í föðurgarði, var
búin að koma sér upp allvænum bú-
stofni og mátti auka hann að vild, því
nóg var landrýmið á Sævarbakka.
Við, gömlu hjónin, vorum að vona
að hún festi ráð sitt með einhverjum
dugandi pilti úr sveitinni, sem vildi
gerast bóndi. Þau tækju við búskapn-
um af okkur og eignuðust jörðina.
Því miður hafði okkur aldrei auðnast
að eignast Sævarbakka. En sú gylli-
von fór sömu leið og ýmsar fleiri.
Haustið eftir að Hildibrandur kom
með konuefnið í heimsókn, festi
þessi dóttir, sem síðustu vonir okkar
voru bundnar við, ekki lengur yndi í
foreldrahúsum. Hún réði sig í fisk-
vinnu út á Eyri, næsta sjávarþorpi
við Sævarbakka. Hún skildi föður
sinn einan eftir með búsmala þeirra
beggja, veturinn sem þá fór í hönd.
Framhald í nœsta blaði.
h
Heima er bezt 235