Heima er bezt - 01.12.2000, Qupperneq 6

Bœrinn á Ytri-Kárastöðum. Þar áttu strákarnir lngólfur og
Mummi heima. (Mynd: Húnaþing, II. hefti. 1978)
koma eftir veginum sem lá milli bæjanna. Unnsteinn
var ekki lengi að hugsa sig um og hljóp niður á veginn.
Við sáum hann standa fyrir aftan Bensa. Svo kvað við
hár hvellur. Bensi hrökk náttúrlega í kút og varð svo
fjúkandi vondur, sem von var, og elti strákinn þama
um stórþýft túnið, auðsjáanlega í þeim tilgangi að taka
af honum byssuna. Það tókst þó ekki því því Unnsteinn
kastaði henni frá sér á hlaupunum. Bensa rann svo
brátt reiðin og hætti eftirförinni. Enda var hann besti
maður sem skildi glettna stráka. Hann sagði stundum
þegar rætt var um brellna unglinga:
„Þetta er ungt og leikur sér."
Byssuna fundum við svo daginn eftir. En eftir þetta at-
vik tók pabbi byssuna og við fengum ekki framar að
hafa hana með í skólann.
Ég mjakaðist áfram eftir veginum en enginn sást á
ferli í Gröf og ekki heldur við bæina norðan þorpsins.
Nú var alveg komið logn og reykirnir úr strompunum
stóðu beint upp í loftið. Ég fór að heyra þung slög frysti-
vélanna sem smám saman hækkuðu eftir því sem ég
nálgaðist staðinn. Þegar ég kom að
skúmnum, sem þá voru efst í þorp-
inu, stóð maður vestanundir syðri
skúrnum. Það var Jói Davíðsson, sá
er fystur ók vömbíl á Hvamms-
tanga. Hann heilsaði mér glaðlega
og sagði:
„Jamm, þú ert að fara í kaupstað-
inn."
Ég játaði því. Lengra var samtal
okkar Jóa ekki. Þegar ég kom niður
að sláturhúsinu spennti ég kermna
frá hestinum og skildi hann eftir á
lítilli grasflöt rétt við Þinghúsið, sem
þá var stærsta hús staðarins. Svo
gekk ég inn í sláturhúsið. Þangað
var heldur óyndislegt að koma. Gólf-
ið flaut allt í blóðsulli og hér og þar lágu kindafætur og
annað drasl. Töluverður hávaði var í vinnusalnum.
Hrútseista flaug yfir þvert húsið og stefndi á strák sem
stóð út við vegginn hinum megin. Sá vék sér undan en
eistað small í veggnum. Strákur sendi eitthvað tilbaka
sem líka missti marks. Einhver fullorðinn maður kallaði
til strákanna og skakkaði leikinn. Nokkrir menn stóðu
við fláningsbekkina og hömuðust við að flá, einn þeirra
var pabbi. Þama þekkti ég líka bræður hans tvo, Gústa í
Gröf og Gísla á Þóreyjarnúpi. Mér sýndist þeim sækjast
verkið vel. Engin furða þó stundum væri talað um að
þeir bræður væru af fláningsættinni.
Pabbi lauk við að flá kindina og kom svo til mín út að
dyrunum. Hann sagði mér að búið væri að slátra sínu
fé og við gætum sennilega tekið slátrin eftir svo sem
klukkutíma.
„Þú skalt nú fara til hennar Pálínu frænku þinnar og
fá þér hressingu, svo hjálpa ég þér til að koma slátmn-
um á kermna á eftir."
Pálína tók mér eins og alltaf, af hinni mestu alúð og
gaf mér að borða. Hún hafði þá eitthvað af slátur-
vinnufólki í fæði. Þegar ég kom var þetta fólk að fara úr
mat. Ég man, eftir öll þessi ár, hve mikil glaðværð fylgdi
fólkinu. Það fór hljæjandi og masandi suður götuna. Ég
þekkti þama bræðuma Guðmund og Kristmund Sig-
urðssyni. Hafði einhvem tíma séð þá glíma á héraðs-
móti og orðið hrifinn af. Þarna var líka Silla frá Ósum
og fleiri stúlkur sem ég þekkti í sjón. Ég fór af einhverri
rælni að skoða bók, sem var þarna í eldhúsinu hjá
Pálínu. Hún hét Námar Salomons konungs. Pálína
sagði að þetta væri spennandi skáldsaga og mér væri
velkomið að fá hana lánaða. Þessu varð ég feginn, því
fátt þótti mér skemmtilegra en lesa spennandi bækur.
Ég kvaddi nú Pálínu og hélt aftur suður að sláturhúsi.
Þar hitti ég pabba en hann hafði fengið sig lausan úr
vinnunni til að hjálpa mér að koma slátrunum á
kerruna.
Syðri Kárastaðabœrinn. Þar var barnaskólinn.
(Mynd: Húnaþing, II. hefti. 1978)
438 Heima er bezt