Heima er bezt - 01.12.2000, Qupperneq 7

Þegar við feðgar vorum að stússa við þetta kom Dóri í
Tungukoti til okkar. Hann var í sláturvinnunni og hafði
þann starfa að salta gærurnar. Dóri var dálítið glettnis-
legur á svipinn og sagðist hafa verið að tala við þá
rauðu, en það voru í hans munni þeir sem aðhylltust
kenningar kommúnista.
„Þeir sögðu að ég væri að taka vinnu frá fátækum
þorpsbúum, sem þyrftu á öllu sínu að halda. Og raunar
væri það ekkert verra athæfi þó þeir færu út í Tungukot
og tækju eittvað af rollunum mínum og hefðu sér til
matar. Þeir bættu því líka við að það væri algjörlega í
samræmi við kenningu frelsarans um jöfnuð milli
manna.
Eg sagði nú svona, að aldrei fyrr hefði ég heyrt Krist
bendlaðan við sauðaþjófnað.
Þeir vildu þá ekki tala meira um þetta og fóru."
Eitthvað á þessa leið var ræðan hans Dóra að þessu
sinni. Svo kastaði hann á okkur kveðju og hélt áfram
að salta gærurnar.
Við feðgar vorum nokkuð lengi að hlaða öllu á
kerruna. Fleira þurfti að taka en slátrin. Þar létum við
líka tvo mjölpoka og kolapoka aftur við kerrugaflinn.
Ofan á þessu öllu lá svo blóðbelgurinn, en blóðið var
flutt í gæru sem flegin var í heilu lagi af kindinni og
bundið fyrir aftan og framan. Pabbi hafði orð á að
nokkuð mikið væri komið á kerruna en taldi þó að
Bleikur yrði ekki í vandræðum með þetta æki. Hann
minnti mig á að hvíla hestinn nokkrum sinnum á leið-
inni upp á ásinn, en úr því var nokkuð jafnlent.
Ég lagði nú af stað upp úr þorpinu en stoppaði við
skúrinn hans fóa Davíðs til að láta hestinn blása mæð-
inni. Nú var Jói þar ekki en bíllinn hans stóð þar vest-
anundir skúrnum. Ég skoðaði bílinn í krók og kring.
Mikið var þetta nú dásamlegt farartæki, þessi Ford vöru-
bíll sem líklega hefur borið eitt og hálft til tvö tonn. Ég
minntist þess hve Jói var stoltur af bílnum þegar hann
kom á honum út að Ánastöðum og sagðist ekki hafa
veriö nema hálftíma þessa níu kílómetra. Mikill var sá
munur, en ég yrði líklega fulla tvo tíma með kerruhest-
inn.
Við Bleikur lögðum nú í ásinn. Hesturinn spyrnti fast
við götunni og fór nokkuð hratt svo ég varð að hlaupa
við fót. Nú sá ég að stúlka kom sunnan frá ánni og
gekk svo upp veginn spölkorn á undan mér. Eg þekkti
þessa stúlku, það var hún Ásta, fermingarsystir mín.
Við höfðum verið fermd í Kirkjuhvammskirkju um vor-
ið. Ásta gekk ekki hratt svo ég náði henni norðan við
Melland. Við heilsuðumst. Mikið var hún Ásta falleg
með þennan blíða, brosmilda svip. Og svo var hún svo
vel klædd, í þessari fínu kápu. Allt í einu vissi ég ekkert
hvað ég átti að segja og var ég þó ekki vanur að verða
orðlaus. Mér fannst ég verða svo óskaplega lítilfjörlegur
í hálfgerðum görmum og auk þess ataöur blóði og
óhreinindum.
Jói Davíðs, fyrsti bílstjóri á Hvammstanga, við bíl sinn.
(Mynd: Húnaþing, I. hefti, 1975.)
Við stóðum þarna þegjandi á veginum og ég man að
Ásta var fyrri til að rjúfa þögnina. En mér er ómögulegt
að muna hvað hún sagði og hef ég þó oft hugsað um
þennan fund okkar þarna á veginum. Við fylgdumst að
þennan stutta spöl upp á ásinn. Þá köstuðum við
kveðju hvort á annað. Hún fór götuna sem lá upp að
Kirkjuhvammi en ég’stautaði áfram norður veginn. Síð-
an hef ég aldrei, svo ég muni, séð þessa fallegu stúlku.
En það átti fyrir Ástu að liggja að verða móðir einnar
frægustu fegurðardrottningar okkar, Hólmfríðar Karls-
dóttur.
Bleikur var heimfús og dró kerruna rösklega, okkur
miðaði því sæmilega. Nú mætti ég engum, en þegar
kom út á Grafarmelana kom kona á móti mér. Það var
Lóa á Kárastöðum. Hún heilsaði mér glaðlega.
„Sæll, Óli minn."
Ég tók undir kveðjuna.
„Þú ert að koma innanað."
„Já," sagði ég.
„Var búið að slátra lömbunum hans Jóns?"
Ég hélt það.
„Heyrðirðu nokkuð talað um að það ætti að vera ball
á laugardagskvöldið?"
Ég hafði ekki heyrt það.
Svo fór Lóa að segja mér frá því þegar hún var að fara
á böllin fyrr á árum. Þá var hún enn ung og ólofuð og
herrarnir kepptu um að leiða hana og bera yfir ár, sem
allar voru þá óbrúaðar.
„Þá var nú gaman að lifa," sagði Lóa og lifnaði öll
við meðan hún var ab segja frá þessu. Mér þótti líka
gaman að hlusta á Lóu segja frá. En Bleikur var að
verða órólegur svo ég kvaddi Lóu í flýti og hélt áfram.
Þegar ég kom út að Kárastöðum var Bensi að gera við
girðingu rétt við veginn.
„Sæll, karlinn," sagði Bensi. „Þú ert að flytja heim
slátrin."
Heima er bezt 439