Heima er bezt - 01.12.2000, Side 9

Jólin eru að koma, fæðingarhátíð frelsarans, sem við
kristnir menn höfum haldiö upp á í 2000 ár.
í gegnum ár og aldir hafa hefðir og venjur eðlilega
breyst, en kjaminn, jólagleðin og friðurinn er vonandi
alltaf til staðar í höllum sem hreysum, og jafnvel á víg-
völlum, í miðju stríði, em sverðin slíðmð og þörf fyrir
jólasálm sem hefur fært mönnum jólafrið, þá stund sem
var á milli stríða.
Okkur, sem búum á norðlægum slóðum, em jólin
mjög mikilvæg. Skammdegið umlykur okkur, en jólin
breyta því mikiö, undirbúningur jólanna styttir það og
svo jólin sjálf, án þeirra yrði skammdegið þrúgandi
langt.
Jólahald okkar tíma er mjög gagnrýnt, bendlaö við
eybslu og bruðl. En er þaö sanngjarnt? Erum við að
kenna vitringunum um gjafahefðina, þegar þeir færðu
Jesú gjafirnar. En þeir vom örugglega ekki að stofna til
mikilla skulda vegna þeirra, þeir vildu gleðja, það vilj-
um við líka, við viljum gleðja þá sem okkur þykir vænt
um. Það er hugurinn sem fylgir gjöfinni sem máli skipt-
ir en ekki hve dýr hún er. Við verðum alltaf að reyna að
sjá jólum okkar forráð, jafnt með jólagjafir og með ann-
að og látum það ekki blekkja okkur að stundum emm
við að nota jólin til að gera það sem okkur langar til,
pabbi og mamma eru að gefa börnunum í jólagjöf það
sem þau telja að þau hafi gott af, svo sem skíði, skauta
og fleira.
Ég hef heyrt fók mæöast yfir jólakortaskrifum. Mitt
viðhorf er ef til vill vegna aldurs. Mér finnst jólakorta-
venjan ómissandi. Að opna þau er mér hátíðleg stund,
að fá jólaóskir frá skyldmennum og vinum er ómissandi
á aðfangadagskvöld. Ég opna aldrei kort þegar þau
koma, það væri að taka forskot á sæluna.
Áður hef ég átt góöa stund við að skrifa á kort frá
mér.
Ég er strax farin að hlakka til að heyra jólasálminn
hljóma frá viötækinu klukkan sex. Það færir mér jóla-
gleði.
Jólaminningfrá 1954
Við hjónin höfðum keypt eyðijörð í Borgarfirði 1952,
og reist nýbýli en þá þótti eðlilegt að hefja búskap hér á
landi.
Við hófum framkvæmdir, því á jörðinni vom engin
hús, girðingar eða ræktun. Þetta var ekki dans á rósum
frekar en margt annað sem fólk vann að.
Eftir þessi tvö ár var fjárhagurinn bágur, bústofninn
svo lítill að ekki kom til greina að vinna eingöngu við
hann, afla varð tekna með utanaðkomandi vinnu til að
lifa af.
Við vomm svo heppin að Kristján, maðurinn minn,
fékk vinnu við vélgæslu í þorpinu, sem við bjuggum í
nálægð við. Vinnutíma hans var svo háttað að hann
vann frá kl. 4 síðdegis til miðnættis og því gat hann
sinnt um sauðféð með vinnunni.
Nú leið að jólum. Tíðin hafði verið stirð og á Þorláks-
dag var svarta snjóbylur og horfði nú illa með að ég
gæti verið hjá fjölskyldu minni í þorpinu á aðfanga-
dagskvöld, eins og áður var ákveðið.
Á aðfangadag hafði hríðinni slotað en mikil ófærð
var vegna snjóa. Maðurinn minn lauk sauðfjárhirðingu
og þá var bara eftir að mjólka einu kúna sem við átt-
um. Það þurfti ég að gera um kvöldið.
En nú þurfti Kristján að mæta kl. tvö þar sem laga
þurfti útiljós í þorpinu, fyrir myrkur.
Við áttum þriggja ára dreng, og urðum við tvö nú eft-
ir og yrðum það fram á nótt, því Kristján áttii keyra
ljósavélamar til kl. tvö eftir miðnætti, þar sem veita átti
þorpsbúum lengri ljósatíma vegna jólanna.
Eitthvað reyndi ég að vinna að jólaundibúningi en
það var ótrúlega lítið að gera. íbúðarhúsið var hálf-
byggt og ekki þurfti að bóna gólfin, því þau vom að
mestu ber steinn. Ekkert rafmagn var, lampamir ný-
fægðir, hangikjötið hafði ég soðið á Þorláksmessu og
raunin var sú að um kl. fjögur var ég búin að gera það
sem hægt var.
Undanfariö hafði ég verið aö segja litla syni mínum
frá jólunum. Hann átti engar jólaminningar að styðjast
Heima er bezt 441