Heima er bezt - 01.12.2000, Side 11

loks komið „út að brú." Svo var kallað þá er farið var að
Tryggvaskála, aldrei talað um Selfoss. Mig minnir að
þar hafi verið 7 bæir árið 1930.
I Tryggvaskála var setinn bekkur og gólf, allt yfirfullt
af vermönnum víða að. Veitingasalan var lokuð. Ég
lagðist í horn á gólfinu með ferðaúlpuna yfir mér og
svaf eitthvað, þó skvaldur væri. Vaknaði svo þurr að
kalla og morkunkaffið í Skálanum hressti sál mína.
Nú var hætt að snjóa og skafa, frost var ekki hart. Við
héldum áfram til fyrirheitna landsins, höfuðstaðar okk-
ar allra. Þá var ekki farið að tala eða skrifa um „menn-
ingarborgina."
Ferðin sóttist seint vestur Ölfus, en ekki þurfti oft að
greiða för með snjómokstri. Þá var Hveragerði næstum
auðn og tóm, líklega eitt íbúðarhús og ullarverksmiðja.
Kambar voru þá hálfgerður glæfravegur. Við félagarnir
munum hafa gengið upp á Kambabrún. Þaðan var tal-
inn þriggja klukkustunda gangur yfir Hellisheiði að Kol-
viðarhóli, sem í daglegu tali var bara nefndur Hóllinn.
Við komum ekki við á Kolviðarhóli en héldum áfram
göngunni og bárum pjönkur okkar. Bílfært var frá
Reykjavík eitthvað austur Suðurlandsveg. Þar biðu okk-
ar bílar. Var þá liðið að kvöldi.
Til Reykjavíkur var komið um kl. 10, eða um háttu-
mál.
Ég átti ekki vísa gistingu en var sagt að fara til Vigfús-
ar verkamanns, föðurbróður míns, sem ég hafði aldrei
séð. Vigfús bjó þá á Laugavegi 124, í kjallara. Bað ég
bílstjórann aö láta mig út þar. Ég sá ljós í glugga og
gerði vart við mig með hálfum huga. Út kom roskinn
maður, mótaður af skútuslarki og erfiði hafnarverka-
manns.
Ekki var mér tekið fagnandi, sem von var. Ég þekkti
öngvan í þessu húsi og það var gagnkvæmt. En Vigfús
frændi bauð mér inn. Rannveig Lárusdóttir, sú mæta
kona, tók mér alúðlega og Þorfinnur frændi allvel.
Rannveiq var af kjarnaætt af Snæfellsnesi. Hún lést árið
1932.
Við Þorfinnur frændi náðum vel saman og ræddum
margt. Hann var bráðgreindur en ekki heilsuhraustur.
Hann var afgreiðslumaður í Fiskbúð Hafliða. Sú vinna
hentaði Þorflnni ekki, en þá gilti að hafa eitthvað að
starfa.
Napurt var í morgunsárið. Ég vildi komast út sem
fyrst, skoða þennan stóra bæ, sem var þó ekki sérlega
stór.
Ég átti ekki önnur spariföt en fermingarfötin, skó
vonda, af pabba, derhúfa á hausnum. Yfirhöfn átti ég
öngva nema ferðaúlpuna. Hún var hlý en ekki fín í
Reykjavík.
Nokkuð langur gangur var frá Laugavegi 124 niður
að höfn, en ég var á fyrstu áætlun. Á leiðinni niður eftir
rak ég augun í skúr, sem á stóð „English bookshop." Ég
inn þar og segi við afgreiðsludömu:
Við Vestmannaeyjar. Á heimleið úr róðri.
(Heimild: ísland 1939).
„ Ég þarf að læra ensku. Getur þú selt mér svoleiðis
bók?"
Stúlkan brosti fallega:
„Kannski ekki sem þér getið lært ensku af fullkom-
lega. En hér er kennslubók, sem gæti verið góð byrjun."
Keypti ég tvö enskukver á 8 krónur, og þar fór þriðj-
ungur ferðasjóðsins!
Dvaldi ég tvo daga við að skoða bæinn, og gekk af
mér kuldann. Var fátt að sjá nema hús. Yfir bænum lá
dimmt kolareyksský, „þrútið var loft," enda öll hús í
bænum kolakynnt.
Hafnarsvæðið fannst mér tilkomumikið, með sín
mörgu og stóru skip.
Næsti áfangi var að fá far með einhverju hinna stóru
skipa til Vestmannaeyja. Á þessum árum fór fjöldi ver-
manna með hverri skipsferð eftir áramót. Við vorum
fluttir í lest, innan um eða ofan á vörunum. Farþega-
plássin fá og öll löngu upppöntuð.
Ferðin til Eyja tók 10 klukkustundir. Far í lest kostaði 8
krónur og kom fyrir að sumir földu sig þá stýrimanns
var von til að rukka fargjöldin.
Vond var líðan í hverri lest, kuldi og sjóveiki. Lengsta
ferð mín frá Reykjavík til Eyja var með gömlu Esjunni,
um 40 stundir. Eina ferðina lágum við þrír félagar á
ristunum á Þór. Þá var nægur hiti en við þurftum oft að
snúa okkur.
Við klöngruðumst niður kaðalstsiga ofan í mótorbát
sem sótti okkur á ytri höfnina eöa frá Eiðinu. Ekki vor-
um við settir niður í körfu nema einu sinni. JzTflsi
Heima er bezt 443