Æskan - 01.10.1942, Side 6

ÆSKAN
„Þeir eru bara svikahrappar, þessir karlar,“ segir
Friðrik.
Bensi lekur undir það, að þeir geri mönnum
sjónhverfingar, rangsnúi einhvern veginn sjón-
inni. En ef maður les faðirvorið þrisvar áfram og
þrisvar aftur á bak, á meðan þeir leika listir sínar,
])á verka ekki töfrarnir, og maður sér greinilega,
að þetta erii eintómar blekkingar. Bensi játar að
vísu, að hann hafi ekki reynt þetta sjálfur, en hann
bafði það eftir öðrum, sem veit það.
Bæði Friðrik, Bensi, Matti og Backmann hafa
alls konar sögur eftir „slrák, sem sá það með eigin
augum.“ Matti er einn kvndaranna, og tJlla fellur
prýðilega við hann.
Frá Aden er siglt á haf út, fyrst um Adenflóa,
og síðan er lagt á Indlandsliaf. Það er ekki eins
blátt og Miðjarðarhafið, heldur lindrandi, glamp-
andi hvítt vegna sólbirtunnar. Það blánar aðeins,
þegar líður að kvöldi, en síðan skellur nóttin svo
skvndilega vfir, að ekki verður varl við neitl rökk-
ur eins og hér norður frá.
Hanni frændi lætur strengja upp sólskýli yfir þil-
farinu, til þess að fá forsælu, og Úlli sefur þar oft
98
á næturnar. Margir háselanna sofa líka í hengi'
rúmum frammi á skipinu. Þar er hitinn ekki eins
kæfandi og niðri i hásetaklefanum. Varla bærist
bára á sjónum. Úlli liafði baldið, að úthafið væri
alltaf úl’ið, en nú sér hann, að svo er ekki.
Allir verða latir í hitanum, og Úlli dregur á eftir
sér lappirnar, þegar liann er sendur eitthvað. En
hann kvikar, þegar hann snýst eitthvað fyrir Hanna
frænda. Matarlvstin er ekki eins góð og áður, og
slundum sezt að honum að sárlanga í sænska súr-
mjólk, ískalda og með nógum sykri út á. En Back-
mann getur ekki bætl úr þessu. Mjólk hafa þeir
ekki séf^ síðan þeir fóru frá Spáni. Ja, þeir hafa
raunar niðursoðna mjólk, en hún verður aldrex
góð súrmjólk. Og Baclcmann er á sama máli. Súr-
mjólk er mata bezt, og þeir skulu sannarlega
brugga bana í Batavíu.
Loftvogin fellur, og það rignir og rignir. „Og ég.
sem bélt að regntiminn væri liðinn,“ segir Hanni
frændi. Sóltjaldið er lekið niður, nú er það gagns-
laust. Kisa er mjálmandi á gægjum með kettling-
ana i dyragættinni og snýr alltaf inn, þegar hún
sér, hvernig vatnið fossar niður. Og nú teþur að
hvessa, það er húðaróveður, og nú kemur regn-
kápan Úlla að góðu gagni.
„Hann er að ganga i ofviðri,“ segir stýrimaður.
úlli hafði aldrei séð annað eins ofviðri og haf-
rót. Fjallháar öldur hossa skipinu og henda því til
eins og smáskel. Stundum stingur það stafninuxn
á kaf og skuturinn lvftist hátt upp og skrúfan snai'-
snýst í lausu lol'ti, en rétt á eftir rís það aftur, lyftii’
sér hærra og liærra að framan, eins og það ætli að
svífa upp af sjónum, og það fer hrollur um mann.
Himinninn er blýgrár, og svarlar holskeflur falda
bvitu löðri. Allir keppasl við að búa um lestaropin
með segldúk og járnslám.
Þegar veðrið lél sem verst, bárust Kristínu neyð-
arskeyti frá skipi í grenndinni. Hanni skipar að
breyta stefnu og siglir í átt til skipsins, sem er í
nauðum statt. Brezkt flutningaskip kemur að þvx
samtimis Kristínu. Nauðstadda skipið lieitir Anna,
gamalt og maðksmogið seglskip, og þvi er sjáan-
lega cngin bjargarvon. Það er með hliðhalla, hefui'
verið illa hlaðið og farmurinn kastazt út i annað
borðið i öldurótinu. Nú er dýrmæit liver mínútan,
eittlivert ólagið getur kastað skipinu um á livei’ri
stundu. En það er enginn barnaleikur að fara 1
l)jörgunarbáta í sliku hafrótj.
Flutningaskipið setur bát á flot, en hann verðm'
að snúa aftur. Úlli skilur ekki, hvers vegna. Haxxn
lieldur sér i öldustokkinn dauðahaldi og óskar þess
l)rennandi heitt, að bann gæti gert eitthvað. Hanni