Æskan - 01.10.1942, Síða 16

ÆSKAN
Það, sem aldrei kemur aftur.
Einu sinn voru bræður tveir. Hét hinn eldri
Ahmed, en Ómar hinn yngri. Faðir þeirra var á
lífi en aldraður orðinn, og einn góðan veðurdag
harst þeim frétt um, að liann lægi fyrir dauðanum.
Þeir áttu langa leið heim, en af því að þeir þráðu
báðir jáfnheitt að sjá föður sinn, áður en hann
dæi, bjuggu þeir sig til ferðar í skjrndi. Þeir áttu
sinn afburða gæðinginn livor, og þeystu þeir nú
samsíða áleiðis heim á flugferð.
Lengi riðu þeir þegjandi. Loks rauf Ómar þögn-
ina og sagði:
„Heyrðu, bróðir, mér sýnist hesturinn þinn vera
farinn að þreytast.“
„Farinn að þreytast! Þú heldur þó ekki, að liest-
urinn þinn sé þolnari en minn?“ svaraði liinn.
Skömmu síðar sagði Ómar aftur:
„Jú, hróðir. Hesturinn þinn þolir ekki, að við
förum svona hratt. Við verðum að liægja ferðina.'1
Persar eru hreyknari af hestum sínum e.n
nokkru öðru, sem þeir eiga af jarðneskum gæðum-
Þess vegna varð Ahmed nú gramt í geði, og hann
hreytti úr sér:
„Hvaða þvættingur er þetta í þér! Hesturinn
minn er að minnsta kosti eins þolinn og þinn. Við
ékulum reyna þá, og þá mun það koma i Ijós, að
klárinn minn er hæði fljótari og þolnari en þinn.“
Og svo knúðu þeir hestana sporum. Gæðing-
arnir þöndu sig sem mest þeir máttu, það hljóp
kapp í háða, en hvorugur dró fram úr öðrum.
Ómar einselti sér að sigra, livað sem það kost-
SVlNAHIRÐIRINN: Þetta var
ágætt. Hérna er potturinn.
KONUNGUR: Farðu! Snautaðu
burt úr ríki mínu! (Snýr sér afí
dóttur sinni.) Og þú, snautaðu
burtu!
KÓNGSDÓTTIR: Mundu, að þú
ert að tala við dóttur þina, herra
konungur!
KONUNGUR: Ég á enga dóttur
lengur. Kóngsdætur kyssa ekki
svínahirða fyrir auðvirðileg leik-
föng.
(Hann fer út mjög reiður. Hirfí-
meyjarnar horfa nú kuldalega á
kóngsdótturina.)
1. HIRÐMÆR: En sá kjána-
skapur!
2. HIRÐMÆR: Fíflalegt!
3. HIRÐMÆR: Andstyggilegt!
1. HIRÐMAÐUR: Skárri er það
nú kóngsdóttirin!
2. HIRÐMAÐUR: Það sannast á
henni, að oft er flagð undir fögru
skinni. Við þjónum henni eklci
lengur.
(Hirðmennirnir og hirðmegjarn-
ar fara út.)
KÓNGSDÓTTIR: Ó, hvað ég á
bágt! Bara að ég hefði gifzt ein-
hverjum kóngssyninum. Æ, hvað
ég er óhamingjusöm!
108
(Svínahirðirinn varpar af sér
yfirhöfninni og er í konunglegum
skrúða innan undir.)
KÓNGSDÓTTIR: Ó, hvað þetta
er fallegur kóngssonur! (Hné-
hneigir djúpt fyrir honum.)
KÓNGSSÓNUR: Þú ert heimsk
og hégómleg, kóngsdóttir, ég tala
ekki við þig. Þér fannst ekkert til
um næturgalann og rósina, en þú
gazt kysst svínahirði fyrir ómerki-
legt leikfang, og þetta hefurðu
fyrir. Vertu sæl! Nú fer ég heim í
Litlaríki. (Hann strunsar hnalcka-
kertur út.)
RÖDD ÚTI:
Ó, minn kæri Ágústín,
allt er horfið á braut.
(Tjaldið fellur.)
(Kóngssonur gægist út hægra
megin, en kóngsdóttir vinstrd
megin við tjaldið.)
KÓNGSDÓTTIR: En hver veit,
nema kóngsdóttirin hafi fundið, að
hún lét eins og flón, og séð eftir
því.
KÓNGSSONUR: Og hver veit,
nema kóngssonurinn í Litlarík1
hafi komið aftur.
BÆÐI: Hver veit — hver veit.
(Þau hverfa.)