Æskan - 01.10.1942, Qupperneq 4

ÆSKAN
að einu sinni, þegar Bensi liengdi buxur af sér út
til þerris, fuku þær út í sjó. Og hann heimtar krón-
una af Olla fyrir þetta. Það er ekki svo lítið óhapp
að missa buxur, þegar ekki eru nema einar eftir.
En Olli þverneitar.
„Þakkaðu fyrir, að það voru ekki einu buxurnar
þínar, þá liefði komið til mála að sletta í þig krón-
unni,“ segir hann.
En Bensi lieldur, að Olli liljóti að skilja, að eigi
maður aðeins einar buxur, hættir hann ekki á að
þvo þær.
Oili þverneitar að þetta slys sé krónu virði, og
við það situr.
ÚJIi veit ekkert meira uin mæðgurnar eftir að
þær fara í land, og liann sér þær ekki framar.
Kristín lieldur ferðinni áfram liið skjótasta. Egypta-
land er allt öðruvísi en Úlli liafði liugsað sér, en
Jiann sér ekld mikið af því, svo að það er ekki að
marka. Og raunar vissi liann það, að pyi'amidarnir
og sfinxinn eru ekki við liöfnina í Alexandríu.
ÁTTUNDI KAFLI.
Þá er komið til Port Said, köttur tekur sér ból-
festu á skipinu og Friðrik segir frá hitanum á
Java.
Ella þykir Port Said Ijót borg og Iiávaðasöm.
Þar iðar allt af æpandi og óhreinu fólki, þar á
meðal Aröbum og svertingjum. En hann fær þar
sendingu að heiman, hréf og höggul. Það eru
mestu snúningar við að fá böggulinn afgreiddan
í tollstöðinni. í honum eru föt, filmur og kíkir, og
allt er þetta grandskoðað og gengur hönd úr
hendi.
Mamma segir í sínu hréfi, að hún þrái drenginn
sinn, Palli öfundi hann af þessar dæmalausu ferð,
hann er varaður vð að skemma í sér magann á
þessum kryddaða, útlenda mat, minntur á að
liafa dökku sólgleraugun, og svo að jnuna í öllum
bænum að senda hréf frá liverjum viðkomustað,
og simskeyti, ef eitthvað bæri út af. Enn stendur
þar, að Lilla hafi eignazt ljómandi fallegan hvolp,
og að Ekström, kennari hans í barnaskólanum,
hiðji að heilsa lionum. Og Ioks skrifar pabbi:
„Drekktu aldrei ósoðið vatn á landi og borðaðu
ekki ávexti með hýðinu á. Vertu duglegur drengur,
og verlu ekki Hanna frænda til ama, og lofaðu
honum að vera i friði, þegar þú sérð að hann vill
það.“
Og enn segir hann: „Það er svo undarlegt að
hugsa til að vera i Eiðshólma án þín í sumar. Nú
96
kemur enginn á móti ,mér ofan á bryggju, og eng-
inn rær á Sæfara á þessu sumri.“
Og nú finnur Úlli, að þúsund sinnum skemmti-
legri væri þessi ferð ef pahbi væri líka, þó að auð-
vitað væri ákaflega gaman að ösla um höfin með
Hanna frænda á svona ágætu skipi.
I Port Said kemur köttur á skipið, hefur sjálf-
sagt flutt sig af einhverju öðru ski.pi á liöfninnk
Hann er grár og úfinn, horaður og stóreygður. Kisa
er ósköp vinalegt grey, og það er enginn vegur að
losna við hana. Ekki er fyrr búið að fleygja henni
á land, en hún er komin aftur mjálmandi og mal-
andi. Einkum eltir hún Bensa, og hann reynir fyrst
að hrekja hana frá sér, en svo bráðnar hjarta lians
alveg við vinahót gráu kisu. Þess vegna er hún
ein af áhöfninni, þegar skipið siglir inn í Súez-
skurðinn, og innan skamms er skinnið litla orðin
eftirlæti allra.
„Heyrðu, Bensi,“ segir Úlli. „Það er hættulegt að
liafa ketti á skipum, eins og' þú veizt. Heldurðu
ekki, að við förumst, eða einliver önnur óhöpp vilj1
nú til. Alveg sérstök óhöpp á ég við?“
„Nei, ekki þegar kötturinn kemur sjálfkrafa og
leitar mann uppi,“ segir Bensi ákafur. „Þá fylg11'
honum heppni, hann er reglulegur gæfuköttur,
einkum ef hann er grár.“
En Olli glottir meinlega, þvi að þeir eiga alltaf 1
erjum, Bensi og hann, en allt í góðu.
„Jæja, þá fáum við bráðum að hlusta á katta-
tvisöng," segir liann og liugsar til flautunnar.
Bensi svarar þessu ekki, strýkur hara kisu og
kiprar varirnar.
Einu sinni er Úlli staddur frammi í hásetaklefa,
Jiegar Bensi er kallaður upp á þilfar.
„Taktu við kisu!“ segir hann. Hún er svo syfjuð
og þykir svo golt að liggja í kjöltunni.“
ÚIli hefur aldrei þorað að snerta á ketti, en hann
blygðast sín fyrir að láta Bensa vita um hugleys1
sitl og tekur við gráu hnyðrunni, en hjartslátt hef-
ur hann.
„Strjúktu lienni um kverkina, það þykir henn1
bezt,“ segir Bensi um leið og hann fer.
Úlli gerir það, titrandi af ótla. Kisa malar. Hún
mundar ekki klærnar, hítur ekki, lítur aðeins öðr*1
liverju syfjuðum, gulum augum upp til Úlla, lyg1111'
þeim svo aftur og malar. Og þá er eins og einn1
byrðinni enn sé létt af honum, ekki þungri að vísu,
en óþægilegri samt, þvi að kattarhræðslan hafð1
oft gert Jiann lilægilegan í systkinaliópnum. Han11
tekur varla eftir því sjálfur, en upp frá þessu el
hann óhræddur við ketti. Þau verða góðir vinir>
gráa kisa og liann.