Æskan - 01.10.1942, Síða 13

ÆSKAN
rauðum og gulum fötum og var alltaf á iði, svo að
'Unögulegt var að sjá andlit hennar.
Strákur stóð orðlaus og liorfði á þau stórum
aUgum.
„Þú ert aumi letinginn,“ sagði feita konan. „Við
verðum að stjana við þig daginn út og daginn inn,
eu þú hreyfir hvorki hönd né fót til þess að hjálpa
°kkur.“
»Ég?“ sagði strákur alveg undrandi. „Ég, sem
kef aldrei séð ykkur fyrr.“
Þá skellihlógu þau öll. Strákur hafði aldrei
heyrt annan eins hlátur.
»>Hlustaðu nú,“ sagði litla konan i marglita kjóln-
l'm. „Við eigum heima hér, engu siður en þú. Við
"Uum heima hérna, áður en þú fæddist. Ég er
audi jurtagarðsins. Ég ræð yfir öllu, sem vex í
kriugum kofa ömmu þinnar. Þessi litla stúlka á
keima i brunninum. Það er henni að þaklca, hvað
vutnið hér er tært og svalandi. Og þessi vera, sem
'íansar hér um og er alltaf á iði ....
»Það er eldurinn í eldstónni hennar ömmu,“
Sagði strákur og ljómaði allur.
Um leið og hann sagði þetta, varð rauða veran
að eldsloga og drengurinn sá í huganum andlit
°uinni sinnar, l)lítt og rólegt, þegar liún sal við
r°kkinn sinn á vetrarkveldi. Og þegar liann sá
l'að, skammaðist liann sín.
»Þú nennir ekki að sækja vatn,“ hélt konan
"Þ’arn. „Þú nennir ekki að sækja eldivið. Þú
"eunir ekki að reyta arfa. Og samt ætlast þú til
"ð við þjónum þér, en það viljum við ekki gera.
Við erum í þjónustu ömniu þinnar. Hún er vinnu-
S(iin og skyldurækin. Það er þér að kenna, hvernig
farið hefur.“
Strákur varð skelkaður. Hann hefði helzt viljað
skríða undir pilsfald ömmu sinnar, en amma var
kvergi nálæg. Hann var svo hræddur og einmana,
°g það versta var, að í rauninni hafði konan alveg
reU fyrir sér. Hann átti alls ekki skilið, að þessir
8°ðu andar þjónuðu lionum. En livað átti hann að
^aka til bragðs? Hann gat ckki verið án þeirra í
kufanum, en hann þorði ekki að fara út í skóginn.
Uar var svo hræðilega skuggalegt.
Éins og ósjálfrátt lagðist hann niður og byrjaði
"ð reyta arfann úr rófu'beðunum. Hann gerði það
ypl og vandlega, því að hann var alls ekki svo
"laginn, ef hann bara vildi. Þegar hann var búinn
að reyta öll beðin, tók bann í ógáli upp rófu. Hún
Var stór og falleg og úkaflega Ijragðgóð. Hann
>0rðaði fleiri og allar voru þær jafnóðar.
Þegar liann leit upp, sá hann konuna i marglita
Uólnum standa brosandi fyrir framan sig.
„Þarna sérðu,“ sagði liún.
„Já“, sagði strákur og kinlcaði kolli. „Á morgun
ætla ég að reyta öll kartöflubeðin."
„Og hinn daginn?“
„Hinn daginn ætla ég að höggva í eldinn.“
„Það er ágæft,“ sagði hún og hló. Hlátur liennar
var eins og fuglasöngur. „Nú held ég að þér sé
óhætt að reyna að ná þér í vatn.“
„Má ég það?“ spurði strákur.
„Reyndu“, segði konan og hvarf.
Strákur gekk að brunninum með hálfum liuga.
En liann fékk vatn, sem nægði bæði til drykkjar
og lil þess að þvo sér úr. En hann þorði ekki að
reyna að kveikja eld það kvöldið.
En daginn eftir kveikti hann upp, og liann hafði
aldrei séð eld, sem logaði bctur og aldrei horðað
hetri graut. Um daginn hafði hann svo mikið að
gera, að hann steingleymdi að lála sér leiðast og
þótti jafnvel gaman.
Þegar leið að kveldi varð hann dálítið einmana.
En þá datt honum í hug að taka til í kofanum,
áður en amma kæmi heim. Því að lieim hlaut hún
að koma, hvar sem hún var. Og þegar liann var
búinn að reyta garðinn, fór hann að þvo og sópa.
Það var undarlegt, að hann slcyldi aldrei hafa
skilið, livað. það er gaman að gera gagn.
Einn góðan veðurdag gægðist búálfurinn fram
úr einu skotinu.
„Nú beld ég, að ömmu sé óhætt að fara að koma
heim,“ sagði' hann.
„Heldurðu það?“ sagði strákur og geislaði af
ánægju. „Er ekki allt orðið hreint og fágað?“
.Tá, húálfurinn var ánægður. Og svo sendi hann
svölu með skilaboð lil búálfsins í kofa frænku
gömlu. Amma lét ekki segja sér það tvisvar að
koma heim. Hún tríllaði af stað, eins hratt og
gömlu gigtveiku fæturnir gátu borið liana.
Strákur stóð í dyrunum og tók á móti henni.
Jurtagarðurinn stóð í blóma, og inni var hreint og
fágað, eins og í brúðuhúsi.
Anuna grét af gleði yfir drengnum sinum, en
búálfurinn dansaði um kofagólfið og sveiflaði
rauðu húfunni sinni.
105