Æskan - 01.11.1958, Blaðsíða 15

VZ TÓRIR hópar af vel klæddu fólki
Áy streymdu upp árbakkann eftir
ágætunr vegi, sem lá heim að
8reifahöllinni. Allir voru glaðir; þeir
lóluðu saman og sungu á víxl, því að
| ^ag hafði hinn vinsæli greifi boðið
°Hum í veizlu í tilefni af því, að fyrsti
sonur hans var fæddur. „Allir eru
^oðnir til að taka þátt í gleði minni,“
Sagði hann. „Allar dyr á höll minni
Verða opnar í dag og allir eru vel-
^omnir. Matur og vín verður. veitt i
^ii'-um mæli. Komið og færið hinum
uýfædda árnaðaróskir ykkar.“
óg allir komu.
Hver og einn hafði klæðst því bezta,
sem hann átti til, jafnvel þeir fátæk-
Ustu voru vel til fara. Þeir, sem ekki
^ttu sunnudagaföt, þvoðu og burst-
uðu einu fötin, sem þeir áttu. Já,
enginn þurfti að fyrirverða sig fyrir
augliti greifans.
En dyravörðurinn, sá fíni maður,
með silfurbúinn staf í hendinni, var
ekki ánægður. Honum fannst það vera
neðan við virðingu greifans að bjóða
öllum þessum fjölda af bændaræflum.
Það hefði þó verið nær að bjóða aðals-
mönnunum úr nágrenninu.
En greilinn vildi hafa þetta svona.
„Fyrstir skulu koma í boð mitt, sem
eru mér undirgefnir og þræla fyrir
mig," sagði hann. Og það varð dyra-
vörðurinn að sætta sig við. „Jæja! í
sparifötunum eru þeir þó flestir,"
tautaði hann til að friða sjálfan sig,
þegar gestirnir komu.
En svo kom einn gamall maður
gangandi heim að höllinni. Hann var
ekki veizluklæddur. Og ef fötin, sem
hann var í, voru þau beztu, sem hann
átti, lilaut hann að vera mjög fátækur.
Þau voru ötuð af mold og leir. Hann
hafði víst sofið undir berum himni í
nótt í einhverju moldarflagi. Hár hans
og hið langa, hvíta skegg, var úfið og
ógreitt. Hann ætlaði hiklaust að
ganga inn í höllina. En það var meira
en hinn fíni dyravörður gat þolað.
„Hvað villt þú?“ kallaði hann til
gamla mannsins og gretti sig.
„í veizluna í höllinni," svaraði sá
gamli rólega.
„Nei, það getur þú ekki. Það nær
ekki nokkurri átt. í þessum fötum
færð þú ekki að fara þar inn. Það eru
þó takmörk fyrir öllu. Ég get ekki
hleypt þér inn.“
„En herra þinn liefur þó boðið
öllum,“ sagði sá gamli.

>v isií5 þér honum samt inn. ÞaíS lilýtur að vera áríðandi, fyrst
11111 kemur svo seint á aðfangadagskvöldi.“
Fétur Huddock gekk inn í skrifstofu mr. Gaunts. Hann bauð
lonurn sæti, en Pétur þáði það ekki, heldur sagði fljótmæltur:
»I-g heiti Pétur Ruddock og er bókhaldari við fyrirtæki yðar.
fi bef falsað bækurnar og tekið tvö hundruð pund frá fyrirtæk-
!nu’ C1i ég skila þeim hér með aftur.“ Hann lét seðlabunka á
borðið.
»Fáið yður sæti,“ sagði mr. Gaunt aftur og benti honum á
s ólinn. „Ætlið þér að gefa mér einhverja skýringu á þessu?“
’Tfi «)tla ekki að áfsaka mig, ef það er það, scm þér eigið við.“
»bað gerist enginn afbrotamaður án þess að hafa ástæðu til
,’ess °fi ég vil fá að heyra ástæðuna. Hafið þér ef til vill verið
“beppinn i spilum?“
„bað er eltki ástæðan," anzaði Pétur skjálfraddaður af reiði.
Siðan
sagði hann honum frá móður sinni og heimilisástæðum.
»» iiuuuiu ii « aiuiu uj,
01111 lauk máli sínu með því að segja: „Ég bið eftir dómi yðar.“
>>v itið þér, að þetta getur kostað yður margra ára fangclsi. Þér
J1 ®uð að þola þá verstu begningu, sem til er, að vera sviptur
Irclsinu.“
»bg veit fullvel um líf fanganna, því að ég er fæddur og upp-
11111 i nágrenni Dartmoorfangelsisins."
"Dartmoor ... ?“ Hann leit spyrjandi á Pétur.
>>Já, faðir minn var bóndi skammt frá fangelsinu."
”Dartmoore,“ endurtók Gaunt. „Það er eklci góður staður fyrir
1 c ngi að alast upp á.“
xl-fi skildi eiginlega ekki hvað fangelsið var fyrr en ég var tiu
1 tólf ára gamall.“
” ’ur voruð þá ekki hræddur við fangana?“
” ei, ég var ekki hræddur við þá, en er það ætlun yðar að
01 0 yður að mér eins og köttur að mús?“
Gaunt virtist annars hugar og i þögninni heyrðust hljómar
kirkjuklukknanna, sem hringdu hátíðina í garð.
„Merkilegt," sagði Gaunt að lokum. „Aðfangadagskvöld, —
liirkjuklukkur. — Afsakið þér, Rudock, að ég var annars hugar,
en segið mér, er ekki mjög erfitt að strjúka úr Dartmoorfang-
clsinu?“
„Mér vitanlega hefur aðeins einum manni tckizt það, og það
var nú eiginlega mér að þakka. Ég liélt að hann \æri jólasveinn-
inn og lét hann hafa föt af föður minum. Ég var svo hýddur dag-
inn eftir fyrir tiltækið."
„Hvað segið þér... ?“ sagði Gaunt, en svo var eins og hann
áttaði sig, þefiar Pétur reis á fætur og sagði:
„Iig hef reynt að sýnast rólegur á meðan ég hef hcðið eftir
dómi yðar, en nú get ég ekki mcira. Hvað ætlið þér að gera við
mig?"
„Ég get eklci dæmt. Við erum öll syndug. Þar að auki álíl ég
að það sé til verri hegning en fangelsi, slæm samvizka.“
Augu Gaunts ljómuðu. Hann tók úr skrifborðsskúffu sinni
ávísanahefti og skrifaði ávísun, sem hann svo fékk Pétri.
„Það gleður mig að fá nú tækifæri til að greiða gamla skuld-
'l'aklu þessa ávísun og farðu með móður þinni til Ítalíu. En segðu
mér, live há eru laun þín?“
„Tvö og liálft pund á viku,“ anzaði Pétur undrandi.
„Mér datt það í hug, því að það eru einmitt laun, sem knýja
mcnn til að vera óhciðarlegir. Hér eftir færðu tíu pund á vikuA
Gaunt lét bifreiðarstjóra sinn aka hinum hamingjusama ungai
manni heim. Sjálfur gekk hann að vandlega læstum peningaskáp
og opnaði hann. Út úr honum tók hann gamlan og ryðgaðan
sparibauk og virti fyrir sér.
S «
151