Æskan - 01.05.1965, Blaðsíða 24

höfðu eignazt 12 börn, en 4 þeirra
dóu ung. Af þeim 8, sem eftir lifðu,
voru fimm blind, en 3 liöfðu fulla
sjón.
Rotolofjölskyldan var fátæk og oft
var lítið að borða hjá þessum stóra
hóp; fæðan oft ekki annað en brauð
og tómatar. Nágrannarnir höfðu
mikla samúð með Rotolo-fólkinu
vegna blindu drengjanna og hinnar
erfiðu lífsbaráttu fjölskyldunnar, en
gátu lítið hjálpað, því mikil fátækt
var í þessu héraði, eins og víðast hvar
á Sikiley. Blindu drengirnir gátu ekki
leikið sér með jaínöldrum sínum, og
ekkert létt undir í lífsbaráttunni. Á
hverjum sunnudegi var móðirin vön
að fara í gönguferð með börnin. Þá
voru blindu drengirnir í röð liver á
eftir öðrum, en móðirin leiddi þau
minnstu af börnunum.
1 byrjun hafði læknirinn þeirra sagt
þeim að ekkert væri hægt að gera
fyrir blindu drengina. En staðreynd-
in var sú, að ef nógir peningar hefðu
verið fyrir hendi, hefði verið hægt
að gera þessa aðgerð á augum þeirra
fyrir löngu.
Svo kom nýr læknir til bæjarins, og
honum datt í hug að fá augnsérfræð-
ing til að líta á augu drengjanna, en
auðvitað varð það að gerast án endur-
gjalds. Það vaknaði ný von hjá Ro-
tolo-hjónunum, þegar augnlæknirinn
sagði, að það myndi vera hægt með
aðgerð að gefa drengjunum sjónina.
En sú von dó, þegar læknirinn sagði:
„Þessa skurðaðgerð er ekki hægt að
framkvæma hér á Sikiley, eða neins
staðar á Italíu. Aðeins í Ameríku er
þetta framkvæmanlegt.“
Að fara alla leið ti! Ameríku, það
var alveg óhugsandi fyrir þetta fátæka
fólk. Það myndi kosta offjár, sem
þeim tækist aldrei að ráða yfir, svo
þar með var sú von dáin.
Það, sem augnlæknirinn hafði sagt,
fréttist nú lljótt út meðal íbúanna í
Compobello. Þeir fóru nú að ræða
þetta mál sín á milli og niðurstaðan
varð sú, að þeir ákváðu að hefja söfn-
196
un á peningum handa blindu drengj-
unum, svo foreldrarnir gætu íarið til
Ameríku með drengina, og það var
kosin nefnd manna til að vinna að
þessu, og á stuttum tíma var búið að
safna þarna í litla bænum og ná-
grannasveitum töluverðu fé.
Þá skeði það, að læknarnir tveir,
Jjeir Picardo og Marira, komu saman
á fund í félagi Rotary, og þar heyrðu
Jjeir mann nokkurn segja frá drengj-
unum og peningasöfnuninni handa
Jjeim, svo þeir kæmust til sérfræðings
í Ameríku.
„Já, en hvers vegna hef ég ekki
heyrt um Jæssa bræður fyrr, því hefur
enginn sagt mér frá þessu?“ sagði þá
Picardo. „Þeir þurfa alls ekki að fara
alla leið til Ameríku, hvílík fjarstæða!
Ég get hjálpað þeim og ég get meira
að segja komið því svo fyrir að þeir
fái frítt sjúkrahúsrúm i Caltanisetta.
Sendið strax eftir drengjunum og ior-
eldrunum."
Og Jjannig varð Jjetta. Nú þurftu
blindu drengirnir ekki að takast þessa
löngu ferð á hendur til að fá sjónina,
Jjvx að læknirinn, sem gat Jxetta, var
um Jxessar mundir staddur á Sikiley.

Allt var hljótt.
Nóttina eitir aðgeiðina á blindu
drengjunum átti Picardo bágt með að
sofna. Hann átti nú um tuttugu ára
starfsferil að baki og hafði sem augn-
séríræðingur og skurðlæknir gert
hundruð samskonar aðgerða á augum
lxæði ungra og gamalla með þessa teg-
und af blindu og flestar höfðu heppn-
azt hjá honum. Hann hugsaði mikið
Jxessa nótt og líkti í huganum saman
tilfelli eftir tilfelli af Jxeim aðgerðum,
sem hann hafði gert á þessum augr1'
sjúkdómi. Hann var trúaður maðuii
og hann bað þess heitt að Guð hefði
styrkt hendur hans, en hann vissi jafU'
framt að trú og vísindi urðu að hald'
ast í hendur, og hann fór í huganuU1
yfir hvert smáatriði, til að fullvissa
sig um að hann hefði engu gleytu1,
því Jxetta var alveg einsdæmi á lækU'
isferli hans. Hann óskaði Jxess af heil'
hug, að allir drengirnir finiU1
um
fengju sjónina og þar með nýtt lif-
Drengirnir voru skornir upp, eu,s
og fyrr segir, 9. október, og viku
seinna og ekki degi fyrr mátti fjal'
lægja umbúðirnar frá augum þeirr3’
Svo rann upp hin örlagaríka stuud-
Á stofu 12 eru samankomin, al1^
drengjanna fimm, foreldrar þeirra’
læknarnir 3 og 2 hjúkrunaikonU1'
Gluggatjöldin höfðu verið dregin f)'1
ir gluggana til að verja augu dreugj
anna fyrir sterkri birtu, þegar uu1
búðirnar yrðu teknar af augum {jeirJa^
Varlega voru bindin tekin, fyrst a
Paolo, síðan Carmelo og síðan hiuu^
Jjremur. En þeim var öllum sagt 3.
opna ekki augun fyrr en Jjeim v3S^
sagt til. Andrúmsloftið var sem hla
ið spennu meðan þetta fór fram-
y\llt var liljótt. Svo hvíslaði el1111
drengjanna: „Ljós. Ég sé ljós!“
Á næsta augnabliki ómaði herber?
ið af gleðihrópum drengjanna, peS‘>>
þeir í undrun og hrifnmgu sau
skynjuðu fólkið í kringum sig, og
brigðin, allt var þetta áður óþe^
fyrir Jjeim. Þeir höfðu aðeins þ
hver annan og foreldra sína af U1^
rómi og með því að þreifa fyrir se>
En nú sáu þeir. Hvílík undur!
inn getur lýst því með fátæklegu
orðum. Allir fimm höfðu lengið s.l
jóU'
fo>'
ina. Þeir föðmuðu hver annan og .
eklra sína. Allir föðmuðust af $e,
Picardo gleymdi sínum lse^u1
TVÍaf ,
&
virðuleik og faðmaði Doktor Mar1*;
fast að sér. Hið stóra kraftaverk ha
gerzt. Þeir sáu allir fimm. Alh ^
orðna fólkið grét af gleði.
Framhald'