Æskan - 01.05.1970, Blaðsíða 11

Hvað er Colosseum?
1(^1» r«
;n Ilnnst, að.Malin ætti að þykja jafn vænt um okkur bæði.
l?nn' l'.vkir |>að kannski, þrátt fyrir allt.
«óð
‘ikrr kinkar kolli ánægður á svip, Jiegar liann sér Skellu i
n'n höndum.
^ott, 1‘alli minn,“ segir hann. „Nú gætir l>ú Skellu fyrir mig
ih.'.i '* stund. Ég harf að skreppa til Nisse kaupmanns og kaupa
n'ngU.“
"íVað ætlarðu að mála?“ spvr Palli.
ætla að mála eldhúsið með skrautlegum litum,“ segir liann.
'erðup Malín alveg undrandi, þcgar hún kemur aftur.“
ktjfi 0nnnu siðar stendur hann í verzluninni, og Nisse er önnum
huið"1 VÍÍ' afí 'cita að maln*nBar<iúsum. Melker biður um gulan,
i n °g hláan lit, þvi að nú er i tízku að mála í sterkum litum.
nfj segir Nisse brosandi. „Þú hefur aldeilis góðan tima,
kamti Ætiarðu nú að fara að mála?“
’náfj, C1 a" vlsu orðinn afi, en ég er ekki gamall,“ segir Melker
^g.iðnr, „Gjörðu svo vel að leggja það á minnið.“
j V 'ó'Kefðu," segir Nisse og sækir fleiri málningardósir.
<irv. Cssn kemur Vestermann inn i verzlunina og virðist mjög
^utingarfuiiur.
»kn-*ywiu
'lið
^ 'Iffilinn minn eftir liér hjá þér? Ég finn liann hvergi.“
,l>Vl’ ^>n hefur ekki gleymt honum hér,“ segir Nisse ákveðinn.
C*j> ,ct,a er undarlegt," umlar í Vestermann. „Mig minnir, að
ti>0 a,‘ hengt hann á sinn stað i svefnlierberginu mínu, en i
r„ Knn
Uglaður.
“'kli*’ iln erl að verða gamall, Vestermann,“ segir Melker lilæj-
'hisið tckui' siðan málninguna sina og fer heim. Hann virðir eld-
fjrir tyrn' sér heima. Svo sannarlega hefur lengi verið þörf
s,i'Ý| málningu hér. Hann opnar dós, tekur upp pensil og
«unr';gUlri málningu á vegginn í tilraunaskyni. Mundu ekki
H„nn VeKgir, rauðir skápar og hlátt eldhúshorð sóinu sér vel?
vinnm 'izt vel á hugmyndina. Og nú hefst hann handa við
Nl0j» f
1 skó rgU,linn eftir hittir Stina Vestermann. Hún er á leið út
vk|,; g,,'n >neð eldi handa vrðlingunum, en hún segir Vestermann
,n/rA 1>vi-
t>á in.J 1 <''U lniK>“ segir Vestermann, „ég kem í dag og sa*ki Skellu.
‘'Us* vist, að ég á liana, því að ég keypti hana.“
mig, Nisse," segir liann, „getur verið, að ég hafi
tuii vnr i)ann horfinn. Ég lield, að ég sé að verða eitthvað
í Rómaborg standa ennþá miklar rústir af Colos-
seum, sem Vespasius keisari og Titus keisari létu
byggja á tyrstu árhundruöunum eftir Krist. Það er
geysilega stórt útileikhús, svipað eins og stórir íót-
boltaleikvangar vorra tíma, nema hvað það er marg-
falt stærra. Gyðingar sem Rómverjar höfðu tekið til
fanga ( styrjöldinni um Jerúsalem voru látnir vinna
við byggingu þess. Þó byggingin hafi verið fögur og
glæsileg, geymir hún endurminningar um grimmdar-
legt hlutverk sitt. Henni var ætlað, eins og fótbolta-
leikvöngum okkar, að vera skemmtistaður borgar-
anna í Róm. En skoðanir þeirra um skemmtanir voru
aðrar en okkar: Innan veggja Colosseum voru háð
einvígi upp á líf og dauða milli svonefndra gladia-
tora — en það voru hermenn ýmissa þjóðerna sem
höfðu verið teknir til fanga, og milli kristinna manna,
sem stundum var kastað fyrir villidýr, eins og Ijón
og tígrisdýr, sem höfðu verið svelt fyrir athöfnina, og
rifu og tættu fólkið í sig.
„Nei, ]>ú mátt ekki sækja liana,“ segir Stína hrædd.
„Byssan min cr týnd,“ segir Vestermann. „Nú get ég ekki
farið á veiðar, svo að ég verð að hafn eitthvert annað tómstundar-
gaman. ()g Skella er indæll krakki....“
„Þú snertir hana ekki,“ kallar Stína. Svo hleypur hún leiðar
sinnar eins liratt og fætur hennar komast.
Hún flýtir sér heim til Melkers. Hann er enn önnum kafinn í
eldhúsinu. Þar er allt í liann veginn að hreyta um svip og skærir
litir hylja allt. Melker hefur rifu á hurðinni til þess að geta
1‘ylgzt með Skellu, sem lcikur sér i stórum sandkassa, sem afi
hennar hefur úthúið fyrir liana.
Hann veitir ]>vi ekki athygli, að Stína kemur og tekur Skellu
með sér. Hún stefnir til skógar, því að henni hefur dottið í
hug að fela Skellu, svo að Vestermann geti ekki sótt hana. Hún
fer langt inn i þéttvaxinn skóginn og er loks komin á mjóa,
bugðótta stigi. Þar finnur hún gamlan kofa úr fléttuðum grein-
um. Palli úthjó liann einhvern tima og hafði nú alveg gleymt
lionum. Stína stingur Skellu inn í kofann og lokar lionum. Hún
verður að vera á öruggum stað, nema skógartröllin sæki hana,
sem vel gæti liugsazt. Stina álítur enn að Skella sé tröllaharn.
Stina hleypur nú að greninu, þar sem Palli og Skotta fást við
fóðrun yrðlinganna. Skotta er með stóra kjötpylsu, sem hún
hútar niður handa gráðugum yrðlingunum. Margar klukkustund-
ir líða, þar til börnin halda heim á leið.
Og þegar heim kemur, komast þau að raun um, að Skella
er týnd.
Melker liefur nú lokið vinnu sinni i eldhúsinu. Hann verður
mjög órólegur, þegar hann kemst að þvi, að börnin þrjú vita
ekkcrt um Skellu. Hann veitir þvi eftirtekt, að Bangsi, stóri,
vitri hundurinn, þefar rannsakandi hér og þar, eins og lionum
sé Ijóst, að eitthvað er að.
Stina fer nú að segja frá því, að skógartröllin hljóti að hafa
sótt Skellu, en enginn trúir þeirri frásögn. Og Palli tekur ]>ú
fast utan um annan handlegg liennar og skipar henni að segja
satt og rétt frá.
„Hún er i kofa inni í skógi,“ segir Stina loks. Þau lialda þegar
af stað þangað öll til þess að leita að barninu. En gamli kofinn
er auður, ekkert finnst liar nema annar skórinn af Skellu. Melker
tekur liann upp og virðir hann fyrir sér.
279