Æskan - 01.05.1970, Blaðsíða 14

Guðmundur Sisurjónsson.
Skák
í bréfi frá stúlku á Dalvík
frá 12. 1. segir svo meðal ann-
r.rs:
„Ég hef mikinn áhuga á skák
og fylgist ]iví alltaf með því,
sem þið skrifið um skák. —
Kæra Æska, nú langar mig til
að biðja þig um að birta mynd
af Guðmundi Sigurjónssyni og
skrifa ofurlitið um hann. •—
Ég dáist mjög að honum (per-
sónulcga) og fyrir það hvað
hann er góður í skák. —
M. H.
Eins og kunnugt er var hald-
ið hér i Reykjavík meiriháttar
skákmót nú fyrir skömmu, eða
i janúar s.l. — Kepptu ]>ar
sterkustu skákmenn íslands og
nokkrir erlendir skákmeistarar,
]). á m. nokkrir stórmeistarar.
A ])essu móti skeði það, nð
Guðmundur Sigurjónsson vann
það afrek að verða efsti maður
mótsins, fékk víst 12 vinninga
af 15 mögulegun). —- Blöðin
hérna í Reykjavík skrifuðu
mikið um þetta mót, sögðu frá
skákum og fluttu viðtöl við
þátttakendur, ]>ar á meðal var
ekki sízt rætt um og við Guð-
mund. — Þess vegna sleppum
við því að ræða meira um
hann, enda líklegt, að hann
eigi eftir að koma mjög við
íslenzka skáksögu i framtið-
inni. — Mynd af honum fylgir
hér með. — Nú skulum við
líta tiér á stöðum^-nd, sem kom
upp í teíldri skák. Sá, sem hafði
hvítt, hét Opocenskj', cn svörtu
mönnunum stýrði Hromadka,
háðir skákmeistarar frá Mið-
Evrópulöndunum. — Staðan í
skák þessari er einkennileg 110
því leyti, að kóngar beggja crU
komnir í fremstu viglinu,
fram á miðborðið. Svartur
einum manni meira en hvitui-'
en eigi að siður þvingar hvitt''
fram mát í þriðja leik. Geti^
þið komið auga á ]>að? —
Svar við bréfi Guðmundar P'
Arnkeissonar kemur í nses'a
skák])ætti.
„Nú skal ég hjálpa ykkur,“ sagði Ólsen. „Við skulum reyna
að finna eitthvað til að hressa okkur á hérna í eldhússkápunum."
„Hann er ágætur,“ sagði Karen nokkru síðar. „Hann er hjarta-
góður, en þó er erfitt að kynnast honurn."
Björg var lienni fyllilega sammála. Hún hafði einmitt verið
svo smeyk við Ólsen og virzt hann kuldalegur og fráhrindandi.
Nú var hann einmitt vinsemdin sjálf og lagði sig fram um að
komu þeim í gott skap á ný.
„Ég veit, að þið voruð þær einu, sem héídu fullri skynsemi,
þegar mest á reið,“ sagði l)ann. „Ég er ykkur þakklátur og mun
sjá um, að þið fáið rikuleg laun.“
„Við höfum fengið ríkuleg laun alls okkar erfiðis,“ sagði
Björg og þerraði tárin úr augunum. „Þér vitið ekki, hversu glað-
ar við erum.“
„Yfir hverju eruð þið svo afskaplega glaðar?" sagði Olsen.
„Og hvað áttuð þið við með þvi að segja, að þið hefðuð fengið
ykkar laun?“
„Við höfum náð í jakkann," sagði Björg.
„Jakkann?" sagði hann undrandi.
„Já, þennan með skinnbótunum á ermunum. Við höfum ver-
ið allan tíman)) að leita að þeim jakka.“
Herra Ólsen varð mjög spyrjandi á svipinn. „1 hreinsliilni
sagt, þá skil ég hvorki upp né niður í þessu öllu saman,“ sagði
hann.
„Ég skal skýra þetta allt út fyrir yður,“ sagði Björg. „Þetta er
að visu nokkuð langt og flókið mál, og ég skil vel, að þér
séuð undrandi.“
Síðan sagði hún honum allt um happdrættismiðann og gamla
jakkann og frá allri leit þeirra. Ólsen lilýddi á með vaxandi
undrun.
„Segið mér eitt. Eruð þið vissar um, að hið rétta númer sé
á miðanum?“ spurði hann.
„Já, ég gleymi aldrci númerinu BB-56234," sagði Björg.
„Kom 250 000 króna vinningur á hann?“ spurði Ólsen þá.
Björg kinkaði kolli til samþykkis.
„Ég álít, að ég eigi tilkall til miðans. Ég hef keypt jakkann
og greitt hann út í hönd hjá fornsalanum, og þá á ég einnig rétt
á því, sem finnast kann í vösum jakkans." Hann skellihló.
„Álítið þér ])4ð?“ spurði Björg og var nú orðin hræðslule^
á svipinn.
Nú hló Ólsen enn meira. „Nei, auðvitað lít ég ekki þannig
sagði hann. „Þið eigið sannarlega skilið að hafa happdrættis'
miðann með ykkur heim eftir allt ykkar erfiði og fyrirhöf'1,
En hvar er hann svo, þessi stórskrítni lagasmiður?“ sagði han"'
„Hann er víst heima í þungu skapi,“ sagði Stína. „Ef hoiiu"1
tekst ekki að útvega þessa peninga, verður hann að flytja
húsinu, og ])á getur hann ekki haldið áfram með óperuna. He'
er vissulega mikið í húfi, því auk ]>ess á hann litla dóttur, sC,u
er á sjúkrahúsi í Sviss. Hann hefur engin efni á því að.kos'11
hana ])ar.“
Nú var Ólsen orðinn alvarlegur aftur. „Þetta var annars dal1'
urleg saga, sem þið sögðuð mér. Vissulega gæti maður hjálp"
ýmsu fólki, ef maður gæfi sér tima til að hugsa og líta í kringu"1
sig einstöku sinnum,“ sagði hann.
Nú sagði frú Ólsen: „Mér virðist stúlkurnar mega vera ánæí®'
ar með að'hafa gefið okkur tækifæri til að leggja öðrum lið-‘
„Þið hafið auðvitað hugsað ykkur að færa blessuðu tónskál'*'
inu miðann, ]>egar þið væruð búnar að finna hann?“ sagði Ólse"'
„Jú, að sjálfsögðu. En engin lest er á ferð á þessum tíi1,il
sólarhringsins,“ sagði Björg.
„Nei, en ég fer þar ekki langt frá i bíl,“ sagði Ólsen.
get farið með ykkur þangað. Tónskáldið er auðvitað sofand1'
en við vekjum hann bara upp, og ég trúi ekki öðru, en haP11
fyrirgefi okkur það ónæði. Komið nú, stúlkur. Við meguin cng
an tima missa.“
„Hvað um gestina?" sagði frú Ólsen. ^
„Þú hugsar um þá,“ sagði Ólsen. „Ég held, að þeir koinist "
án min einhverja stund. Svo fara nú sjálfsagt einhverjir þei''rf,
að halda heimleiðis. Húsið er ekki i svo skemmtilegu ástand''
„Ég er ekkert viss um, að við förum nærri strax heim,“ heýi'1
ist einhver segja við dyrnar. Þau litu öll þangað. Þar stóð I,u
unginn i kúrekabúningnum.
„Við höldum einmitt áfram að skemmta okkur, fyrst brun"1;
varð ekki meiri en þetta,“ sagði maðurinn. „Gleymdu því ekk1’
að liús þitt er tryggt hjá mínu fyrirtæki. Ég hef einmitt sérsti"*11
ástæðu til að vera í hátíðaskapi í dag. Þér er óhætt að fara.‘
282