Æskan - 01.05.1970, Blaðsíða 15

Kæra Æska.
Eitt kvöld í vetur fórum við hjónin i
leikhús. Þegar við komum heim, voru öll
börnin sofnuð, og sá yngsti hafði sofnað
út frá Æskunni, en hann les alltaf Æsk-
una áður en hann fer að sofa, þótt hann
kunni ekkert að lesa. Okkur þótti þetta
svo falleg sjón, að við smelltum þessari
mynd af honum.
Hann heitir Arnar Sigurðsson, Hraun-
tungu 60, Kópavogi. Hann varð fimm ára
9. marz s.l.
kæra ÆSKA!
Ég ætla að biðja þig að þirta þessa
fhynd af hundi, sem heitir Smali. Hann er
duglegur að eiga við fé, en stundum dá-
'ítið frekur.
Eins og sést á myndinni, þykist hgnn
Vera að keyra traktor.
Kær kveðja
Grétar Gústavsson
Valdarási.
ÞÖRA M. STEFÁNSDÓTTIR:
LÓAIitla landnemi
22. Lóa ferjar
Fljótið var farartálmi í byggðinni, því engin brú lá yfir það.
Varð að fara yfir það á bátum. Voru það flatbotnaðir bátar og
voru nefndir ,,dallar“.
Oft varð Lóa að ferja fólk yfir fljótið, því þau áttu bát í Skóg-
um og bjuggu nálægt fljótsbakkanum. Þegar pabbi Lóu var ekki
heima eða í önnum, varð hún að ferja, því að hún var elzt þeirra
systkina, sem heima voru. Var hún vön þessum ferðum og dugleg
að róa og hlekktist aldrei á. En ekki voru allir farþegarnir jafn
hugmiklir. Einu sinni lerjaði hún t.d. niann yfir fljótið, ásamt
tveimur öðrum. Var þetta eitt skáldið þar í byggðinni og nokkuð
sérkennilegur maður. Þegar út á fljótið kom og báturinn tók að
rugga, greip skáldið sinni hönd í hvorn borðstokk og æpti og
hljóðaði: „Æ, æ, við förumst, við förumst!"
En kvenfólkið, sem var með í bátnum hló að karlinum. Þegar
kom að landi hinum megin, flýtti skáldið sér upp á þurrt land og
var fegið að sleppa úr þessari lífshættu.
Oft fór Lóa líka á báti út á fljót að vitja um netin fyrir pabba
sinn. Þótti henni þá gaman, þegar hún gat komið heim til mörnrnu
með góða veiði.
23. Systkinin
Lóu þótti vænt um systkini sín og gerði allt, sem hún gat fyrir
þau. Hún gætti þeirra yngri og lék við þau eldri og kenndi þeim
að vinna ýmislegt, sem hún kunni. Hún kenndi þeim líka kvæði
og lög, sagði þeim sögur og hjálpaði mömmu sinni með þau
eins og hún gat. Hún var aðeins 14—15 ára, þegar hún fór að
sauma á þau ýntiss konar föt, með aðstoð mömmu sinnar. Þeim
þótti líka ósköp vænt um Lóu systur sína. Alltaf var hún hjálpar-
hella, hvað sem á gekk, þegar þau voru fjarri mömmu sinni í
starfi eða leik. Einkum var næstyngsta systirin hænd að henni.
Hún hét Sigurbjörg og var kölluð Begga. Þegar Inga, yngsta
systirin, fæddist, varð Begga auðvitað, eins og gengur og gerist,
að víkja úr bólinu frá mömmu sinni, og var hún þá látin fara til
Lóu, sem var elzt og orðin 13 ára.
Fyrsta kvöldið var Begga ósköp sár og reið við litla barnið
og jafnvel mömmu sína.
Hún var bara tveggja ára og fannst hún eiga mömmu sína
ein, en nú var þessi litli nýi angi kominn í holuna hennar og
hún hrakin sjálf frá mömmu.
283