Æskan - 01.03.1973, Blaðsíða 7

húsi5 me5 öxinni og lagði sólbirtuna
Þá óðara inn. Fékk hann svo þessar
1°00 krónur. „Nú er komin ein,“ sagði
karlinn og lagði svo aftur af stað.
Að stundarkorni liðnu kom hann að
Þúsi einu og heyrði út ógurleg óp og
vein. Hann gekk' inn og sá kerlingu
e'na, sem var að dangla í kollinn á
manni sínum með barefli. Hann var
búinn að steypa yfir sig skyrtu, en komst
ekki I hana, því að klaufina vantaði.
„Hvað gengur hér á?“ kallaði að-
komumaður í gættinni. „Ætlar þú að
drepa manninn þinn, kerling?"
„Pú, ó-ekkí!“ mælti hún, ,,ég ætla
ekki annað en koma honum í nýju skyrt-
Ur>a slna.“
Maðurinn hljóðaði, bar sig hörmu-
le9a og sagði: „Guð huggi og náði
Þann, sem á að fara I nýja skyrtu. Ef
einhver gæti kennt kerlingunnl minni
að koma öðruvísi klauf á skyrtuna, þá
skyldi ég glaður gefa honurrf 1000
krónur.“
„bað kunna að vera einhver ráð til
Þess. Fáið mér aðeins skærl,“ sagði
aðkomumaður.
Kerlingin færði honum skærin; hann
klippti klauf á skyrtuna og fékk svo
Þessar 1000 krónur. „Nú eru komnar
tvaer," sagði hann og hélt svo leiðar
sinnar.
Þegar hann var búinn að ganga lengi,
korn hann loks að bæ einum og ætlaðl
hvila sig þar stundarkorn. Hann gekk
baðstofu og hitti þar kerlingu.
Hún spyr: „Hvaðan ert þú, heilla-
^aður?"
”^9 er frá Hringaríki, þaðan er ég,“
Sa9ði karlinn.
”Nei, er það svo! Hvað segið þér?
ruð þér frá Himnaríki? Þá þekkið þér
lk|ega manninn minn sæla, hann Pétur
annan?“
^°nan var nokkuð heyrnardauf. Hún
Var gift þriðja sinn manni, er Pétur hét,
6lns °g báðir fyrri mennirnir. Fyrsti
^ðurinn hafði verið vondur við hana,
°9 Því hugsaði hún, að einungis annar
b'sður hénnar, sem var henni góður,
e,ði orðið sáluhólpinn. „Já, það ervist,
9 Þekki hann dável,“ sagði karlinn
ra Hringaríki.
„Hvernig líkar honum þá þar efra?"
Porði kerlingin enn fremur.
’Æ, hann á í basli," svaraði karlinn.
Í'ít'ann ráfar þar á milli bæjanna, fær
éta og á ekki garmana utan á
9’ að ég ekki nefni peninga."
„Ó, Guð náði hann þá,“ gall kerl-
ingin við. „Hann þarf þó ekki að vera
svo volæðislegur, maðurinn sá, því að
svo miklar reitur voru eftir hann. Ég á
fullan klefa af fatnaði eftir hann, og
peningakistil geymi ég líka eftir hann
sælan. Ef þér viljið flytja það með yður
fyrir mig, þá skuluð þér fá hest og kerru
til þess að aka þvi á. Og hestinum getur
hann haldið hjá sér þar efra og lika
kerrunni; hann getur tyllt sér á hana og
ekið milli bæjanna, því að hann er ekki
sá aumingi, að hann þurfi að vera fót-
gangandi."
Karlinn frá Hringaríki fékk fullt ækl
af fatnaði, fullan kistil af Ijómandi fögr-
um silfurpeningum og svo mikið af mat
og drykk sem hann vildi. Og þegar hann
var búinn að taka við þessu, þá kvaddi
hann kerlingu, steig upp i kerruna og
ók leiðar sinnar. „Nú eru komnar þrjár,"
sagði hann við sjálfan sig.
Þriðji maður kerlingar var úti á akri að
plægja. Og er hann sá ókunnugan mann
koma með hest og kerru frá bænum,
þá flýtti hann sér heim og spurði kerl-
ingu sina, .hver sá væri, sem hefðl farið
úr hlaðinu með moldótta klárinn.
„Nú, sá! Það var maðurinn frá
Himnaríki," mælti kerling. „Hann sagði
mér frá, að hann Pétur minn sæli annar
ætti svo bágt. Hann rólar þar og ráfar
á milli bæjanna og hefur hvorki klæðl
né fæði, og svo sendi ég honum fata-
klifina, sem hékk hér eftir hann." En
henni var ekki um að geta um peninga-
kistilinn.
Maðurinn skildi óðara, hvernig I öllu
lá, lagði þegar á hest sinn og reið af
stað í loftinu. Það leið ekki á löngu
þangað til að fór að draga saman með
honum og karlinum með kerruhestinn.
En þegar karlinn frá Hringaríki sá eftir-
förina, beygði hann út af veginum með
hestinn og kerruna og inn i skóginn.
Síðan sleit hann hnefafylli sína úr tagl-
inu á hestinurri, hljóp upp á hæð nokkra,
festi taglhárið upp i eik eina, lagðist
þar svo niður og glápti og mændi upp
! skýin. Þegar Pétur var kominn rétt að
honum, þá kallaði karlinn frá Hringa-
riki hástöfum:
„Nei, nei! Nú hef ég aldrei séð annað
eins á minni lífsfæddrl ævil"
Pétur þriðji staldraði stundarkorn við,
horfði á hann og gat ekki skilið, hvað
að honum gengi. Loksins spurði hann:
„Hvað ertu að góna og blina á, þarna
sem þú liggur?"
„Nei! Aldrei hef ég séð annað eins,"
svaraði hinn. „Hér var einn áðan, sem
fór beint upp í himininn með moldóttan
hest; sumt af taglinu festlst í eikinni
hérna, og þarna uppi ( skýjunum get-
urðu séð moldótta klárinn."
Pétur leit á vixl á manninn og upp f
skýin og sagðl:
„Ég get ekkert séð nema fáeln hross-
hár i eikinni."
„Nei, þú getur ekki séð það þaðan
sem þú stendur," mælti hinn, „en komdu
og leggðu þig niður einmitt hérna, þar
sem ég ligg, og líttu beint upp i loftið;
svo verður þú að blina stundarkorn og
líta ekki augum af skýjunum."
Á meðan Pétur iá grafkyrr og starði
upp í himininn, hljóp karlinn frá Hringa-
ríki að reiðhesti hans, stökk á bak, tók
hestinn með kerruna og þeysti af stað,
það sem klárarnir gátu farið. Þegar
Pétur heyrði skröltið, spratt hann upp,
en var í sömu andránni svo utan við
sig, að hann hafði ekkl sinnu á að elta
þann, sem fór með hestlnn hans, fyrr
en honum var ómögulegt orðið að ná
honum.
Pétur kom heldur en ekkl nlðurlútur
heim til kerlingar. En er hún spurðl,
hvað hann hefði gert við hestinn sinn,
sagði hann:
„Ég fékk manninum hann, svo að
hann gæti fært Pétri öðrum hann. Mér
þóttl það ekkl hæfa Pétri að skjökta á
kerru í himnaríki. Nú getur hann selt
kerruna, keypt sér vagn og ekið með
tveimur hestum fyrir."
„Hafðu ástarþakkir fyrir, Pétur minnl"
mælti kerling. „Mér hafði aldrei dottið i
hug, að þú værirsvona hugull maður."
Þegar karlinn frá Hringarfki kom helm
til sin með tvö þúsund krónurnar, fata-
klifina og penlngakistilinn, þá sá hann,
að búið var að plægja akur hans og
sá ( hann. Varð honum þá fyrst fyrir
að spyrja kerlingu sina, hvaðan hún
hefði fengið útsæði.
„Nú, ójá,“ svaraði hún. „Ég hef alla-
jafna heyrt, að sá, sem einhverju sái,
eitthvað fál, og tók ég svo saltlð, sem
við áttum eftir siðan i vetur, og sáði
þvi; og ef það kæmi nú aðeins deigur
dropi úr loftinu, þá held ég vfst, að
það spretti og gefi vel ( pottinn."
„Vitlaus ertu, og vitlaus verður þú á
meðan þú tórir,“ svaraði karlinn, „en
það verður þú að eiga, að hinar kerl-
Ingarnar reiða ekkl vitið I stærrl þver-
pokum en þú.“