Æskan - 01.03.1973, Qupperneq 8

Prinsessan, sem gat ekki sofið
„■< — ÞÝTT ÆVINTÝRl —
inu sinnl var kóngur, sem átti stórt kóngsríkl.
Hann var einn af þessum gömlu, góðu kóngum,
sem allan daginn sat í hásæti sínu með gull-
kórónuna á höfðinu og stjórnaði.
Kóngurinn átti aðeins eina dóttur barna, en það var líka
fallegasta prinsessan í öllum heiminum. Gamli kóngurinn
sagði, að sér þætti miklu vænna um hana heldur en gull-
kórónuna sína, og var þá mikið sagt. Hann dekraði við
hana eins og hvítvoðung. Á hverju kvöldi bauð hann henni
góða nótt með kossi og sagði: „Mundu mig nú um það,
lambið mitt, að vera ekki sjálf að bisa við að afklæða þlg.
Láttu hirðmeyjarnar hafa fyrir því, og láttu þær svo lyfta
þér upp í gullbúna rúmið þitt og þrýsta vel að þér dún-
sænginni, og segðu þeim svo að bæta í ofninn."
Svona var hann umhyggjusamur, gamli kóngurinn.
Svo kom það fyrir, að prinsessan varð veik. Það var
svefnleysi, sem að henni gekk.
„Ósköp eru að vita þetta,“ sagði gamli kóngurinn og
fölnaði upp af skelfingu. „Getur þú ekki sofið, lambið mitt;
heldur þú ekkl, að það komi til af því, að hirðmeyjarnar
hrjóti of hátt? Hérna eru tvær hunangskökur og ögn af
brjóstsykri til að stinga upp í þig. Og sendu svo fram í
eldhúsið, það á að vera þar dós með jarðarberjamauki í.
Ég bragðaði sjálfur á þvi [ gærkveldi. Það er reglulega gott.
Og svo ætla ég að senda eftir öllum læknum, sem til eru f
ríki mínu."
„Já, blessaður gerðu það,“ sagði prinsessan.
Svo komu læknarnir.
„Það er ofþreyta, sem að prinsessunni gengur," sögðu
þeir. „Prinsessan verður að liggja og borða hafraseyði og
tvíbökur. Það verður að reka alla hunda og ketti út úr
höllinni og hallargarðinum, svo að þeir valdi ekki hávaða.
Svo verða allir að ganga á tánum og tala saman með aug-
unum. Prinsessan mun sofna, þegar orðið er nógu hljótt."
Nú læddust allir á tánum um höllina, og hundarnir urðu
að fljúgast á fyrir utan hallarhliðið. En allt kom fyrir ekkl.
Prinsessan lá í gullbúna rúminu sínu, bylti sér alla vega og
geispaði, en sofnað gat hún ekki, hvernig sem hún fór að.
„Nei, heyrið þið nú, góðir hálsari" sagði kóngurinn við
læknana. „Þetta er of mikið af því góða. Viljið þið gera
svo vel og láta prinsessuna sofna undir eins, eða þið skul-
uð eiga mig á fæti, þvi að nú er ég reiður. Sjáið þið ekkl,
að ég er farinn að hleypa í brýnnar."
Læknarnir hneigðu sig auðmjúklega. „Ef yðar hátlgn
mætti þóknast svo, þá látið prinsessuna horfa á gaman-
leiki og sjá tamin villidýr leika listir sinar, þá mun hún
komast I ágætt skap og síðan mun hún sofna.“
Vagn prinsessunnar var nú dreginn út. Hann var svo
fullur af mjúkum svæflum, að hún gat ekki setið uppl,
heldur varð hún að liggja út af.
Svo horfði hún á gamanleiki og sá dýrin lelka llstir
sínar, en svo raunalegt sem það var, þá gat hún ekki sofnað
að heldur.
Gamli kóngurinn reiddist nú svo, að hann nötraði allur
frá hvirfli til ilja, og þegar hann ætlaði að fara að borða,
hristist súpan úr skeiðinni, svo að hann varð allur útataður.
Það endaði með því, að hirðþjónninn varð að mata hann
eins og barn.
Aftur var kallað á læknana.
„Viljið þið gera svo vel að hypja ykkur úr mínum húsum
og það eins fljótt og fæturnir geta bofið ykkur," sagði
kóngurinn, „annars læt ég nota ykkur fyrir forhlað í fall-
byssurnar mínar, næst þegar ég fer í stríð. Út með ykkur!"
Læknarnir tóku til fótanna, hver sem betur gat. Þá lang-
aði ekki til þess að verða fallbyssufæða. Þegar þeir komu
heim til sín, læstu þeir á eftir sér til vonar og vara.
Gamli kóngurinn var jafn fokreiður eftir sem áður, þó að
hann væri búinn að reka læknana burtu, og skipaði nú svo
fyrir, að enginn mætti sofna í öllu ríkinu. Lúðrar voru
þeyttir og bumbur barðar úti fyrir öllum gluggum, svo að
enginn skyldi sofna. Það gekk svo mikið á, að menn urðu
að troða upp í eyrun til þess að ærast ekki.
Gamli kóngurinn sat I hásæti sínu, fölur og fár. Hann
var bæði rauðeygður og voteygður, þvi að vitanlega svaf
hann ekki fremur en aðrir. Færi hann að dotta, átti hirð-
þjónninn að ýta við honum, og ef það dugði ekki, átti hann
að stinga hann með tltuprjónum.
Ástandið i iandinu var biátt áfram hörmulegt. Þá tók
gamli kóngurinn sig til og lét auglýsa um gjörvallt rlki sitt,
að sá, sem gæti fengið kóngsdótturina til að sofna, skyldi
fá bæði hana og hálft kóngsríkið á móti sér.
II.
Einn af þegnum kóngsins, sem var bóndl uppl f svelt,
átti þrjá syni. Sá elzti hét Goðmundur, annar Guðmundur
og sá þriðji bara Gvendur. Elzti bróðirinn lék snilldarlega
vel á hljóðpípu. Þeir, sem hlustuðu á, gátu flestir unað
við það, þangað til þeir sofnuðu. Annar bróðirinn kunni
alla lesbókina og hálfa landafræðina utanbókar, og þetta
gat hann þulið svo hratt, að fiestir sofnuðu, sem á hlustuðu.
Báðir eldri bræðurnir höfðu mestu skömm á yngsta bróð-
urnum og sögðu, að hann kynni ekkert. Það var reyndar ekki
satt. Hann var bæði lipur og léttur á fæti og gat hlaupið
þindarlaust. Alla daga vann hann baki brotnu að heimllis-
störfunum. Æviniega var hann syngjandi og ævinlega I
himnaríkisskapi. Þegar hann kom heim frá vinnu sinni á
kvöldin, var hann ekki fyrr kominn með annan fótinn upp
f rúmið, heldur en hann var steinsofnaður.
Eldri bræðurnir fóru riðandi i bónorðsförina, en Gvendur
fór gangandi með staf f hendi og varð þó nærri þvf eins
fljótur og þeir. Allir vildu þeir freista gæfunnar og reyna
að krækja f kóngsdótturina og hálft kóngsríkið.