Æskan - 01.03.1973, Side 14

Aeturlnn hafSi spennt dali og
Æ ■ fjöll heljargreipum. Háir snjó-
skaflar lágu I hverju gili og
annars staðar, þar sem skjól
var fyrlr vindinum. Grenl- og furutrén
höfðu hvíta snjódyngju á hverri grein.
Allar lindir og lækjarsprænur voru gadd-
freðnar.
Uppl á fjallinu, er stóð fyrir enda
Gulsvíkurdalsins, bjó Sara gamla I litl-
um en traustum bjálkakofa. Hún var nú
orðin fjörgömul, en sjúkdómar höfðu
aldrei þjáð hana, og hún undi sér vel
í einverunni. Hún hafði búið þarna upp-
frá alla ævi sína og sá enga ástæðu til
þess að yfirgefa blessaðan kofann og
flytja niður I dalinn.
Þorláksmessudagurrann upp.Snemma
morguns lagði Egill af stað I heimsókn
til Söru gömlu — ömmu sinnar. Hann
var röskur strákur, 15 ára gamall, stóð
flestum fullorðnum mönnum á sporði á
skíðum og hafði yfirleitt fengið að erfð-
um alla beztu kosti Gulsvlkurbændanna.
Hann var vanur að sækja ömmu sína
fyrir jólin og fara með hana heim á
bæinn, en þar dvaldist hún jafnan um
hátíðirnar. Hann hafði hlakkað til far-
arinnar, þó að hann vissl, að hún yrði
ekki auðveld. Samt var hann dapur I
bragði, þegar hann hélt að heiman, og
allt var það vegna Rúnu. Rúna var hund-
ur — það er að segja, hún var máski
fremur úlfur en hundur. Hún var hvolp-
ur, þegar hún kom þangað fyrir fjórum
árum á dimmri vetrarnótt með brotinn
fót og lagðist ýlfrandi við bæjardyrnar.
Þar fann húsbóndinn hana og bar hana
inn í hlýja stofuna. Rúna náði sér brátt
og ílentist á bænum. Þau Egill urðu
óaðskiljanleg. Rúna var alltaf á hæl-
unum á honum, hvert sem hann fór.
Hún hafði líka átt að fylgja honum upp-
eftir til ömmu. En daginn áður hafðl
dálítið óvænt komið fyrir. Úlfseðlið hafði
sigrazt á uppeldi Rúnu — hún hafði
bitið flest hænsni nábúans til bana. Fað-
ir Egils hafðl orðið afar reiður og heitið
þvf að' skjóta Rúnu. Egill bað og grét
— en ekkert dugði. Rúna hafði hagað
sér vel til þessa, en þegar hún var einu
sinni búin að finna blóðbragð, var ó-
mögulegt að vita, hvernig færi, sagði
pabbi. Ekki mátti gleyma því, að úlfa-
blóð rann eflaust í æðum hennar. í
þetta skipti hafði hún að vísu aðeins
lagzt á dýr, en menn gátu allt eins vel
orðið fyrir barðinu á henni.
Rúna var lokuð inni um nóttina. Dag-
Inn eftir ætlaðl faðir Egils með hana
K. M. SÖRENSEN:
A
úlfaslóðum
— Saga frá Noregi. —
upp I skóg til þess að lóga hennl þar
— en þá var hún horfin. Enginn vissi,
hvernig hún hafði sloppið út. Egill var
hryggur — og þó feginn. Betra var að
vita af henni í skóginum en að vita hana
dauða. — En hann saknaði hennar samt
þennan morgun, þegar hann var á leið
upp á fjallið, saknaði glaðværa gjamms-
Ins.
Það var orðið nokkuð áliðið dags,
þegar Egill náði til kofa ömmu sinnar.
Hún sá strax, að hann var öðruvísi en
hann átti að sér, og hann varð nú að
segja henni upp alla sögu um Rúnu. —
Hún hefur leitað til fjallanna, sagði
amma. — Hún hefur fundið á sér, hvaða
örlög biðu hennar, eins og dýrum er
títt, og leitað átthaga sinna. Syrgðu
hana ekki, drengur minn. Hún bjargar
sér víst.------
Þau fóru snemma að hátta, þvl að
daginn eftir ætluðu þau að halda niður
í dalinn og vildu helzt ná þangað fyrir
hádegi. — En Egill gat ekki sofnað,
því að hann hafði allan hugann við
Rúnu og afdrlf hennar. — Hann minnt-
ist þess, sem amma hafði sagt. Hún bjó
ein inni I skóginum og hræddist ekki
úlfana. Hún sagði, að þeir gerðu hennl
ekkert mein og auk þess hékk stóra
byssan þarna á veggnum. Hún kunnl
svo sem að handleika byssu, gamla
konan.
— Þeir skyldu fá varmar viðtökur hjá
mér, hafði hún sagt — jafnvel sjálfur
Norðurlandsúlfurinn.
— Norðurlandsúlfurinn? — Egill leit
spyrjandi á ömmu sína.
— Já, hann er hér á sveimi. Ég heí
stundum heyrt I honum undanfarnar
nætur.
— Nú, hvernig veiztu, að það er
hann?
O, ætli ég þekki.ekki I honum gólið,
lambið mitt. Það er öðruvísi en í hinum
— lengra og dýpra. Aldrei hef ég séð
hann, en hann er sagður risastór, stærri
en nokkur annar úlfur.
Egill lá og hugleiddi allt þetta. En
allt í einu rauk hann upp í rúminu.
Hljóð barst til eyrna honum — hljóð,
sem hann kannaðist við, sambland af
úlfsgóli og hundsgelti. — Hjartað I
brjósti Egils tók sprett, því að nú var
hann viss í sinni sök. Þetta var Rúna.
Hann stökk fram úr og klæddi sig I
flýti en hljóðlega. Hann þorði ekki að
vekja ömmu sína af ótta við að hún
hindraði áform hans. En út varð hann
að komast — út i myrkrið að leita Rúnu.
Hún var að kalla á hann, og hann máttl
ekki bregðast hennl. — Agli var þó
Ijóst, hvílíkar hættur gátu beðið hans
úti. En hann var óhræddur — já, og
svo var það byssan. Hann þreif hana
ofan af veggnum og fann, að hún var
hlaðin eins og amma hafði sagt. EgiH
opnaði kofadyrnar varlega og læddist
út með byssuna um ðxl. Á himninum
Ijómuðu stjörnur vetrarins, og norður-
Ijósin ófu bjarmabönd um allan geim-
inn. Dökkir stofnar grenitrjánna teygðu
sig upp úr snæviþakinnl jörðinni. Hann
stóð litla stund kyrr á hlaðinu, hélt síðan
inn í skóginn á hljóðið — þetta ein-
kennilega gelt, sem var þó líkara úlfs-
góli. Rúna var ekki vön að gelta þann-
ig — en þó var hann viss um, að þetta
væri hún. En hljóðið virtist alltaf vera
jafnlangt undan. Hann gekk lengra og
lengra inn I skóginn. Fallnir trjábolir
töfðu oft för hans. —
Skyndilega staðnæmdist hann. Nýlt
hljóð rauf næturkyrrðina — gól í úlfi-
Þetta hljóð var rétt hjá og nálgaðist
12