Æskan - 01.03.1973, Síða 59

blAskjAr
Þegar Bláskjár sá hina stóru og fögru kirkjuhvelflngu, háu
súlurnar og málverkin, var að því komið, að hann hrópaði upp
yfir sig af fögnuði. En hin hátíðlega þögn og mannfjö/dinn, sem
horfði svo alvarlega á hann, gerði hann feiminn og hræddan.
Honum fannst sér vera ofaukið og bjóst við, að einhver mundi
koma og reka sig út. Hvíslaði hann þá að Valter, hvort ekki
væri bezt, að þeir flýttu sér út aftur, en hann svaraði, að hann
þyrfti ekki að vera hræddur, þvi að hér væri enginn, sem gerði
honum neitt.
„En allir eru svo hreinlr og vel búnir og iita svo reiðiiega til
mín, af því að ég er ekki nema óhreinn flökkumannadrengur."
„Kærðu þig ekkert um það. Guð litur ekki á fötin, heldur
hjartalagið; það hefur presturinn svo oft sagt."
Bláskjár kom nú auga á yndisfagurt málverk, sem átti að
vera af Maríu mey. Sólargeislarnir féllu á það gegnum marglit
rúðuglerin, og honum sýndist ekki betur en myndin væri lifandi.
„En hvað þessi kona er yndisleg á svipinn," sagði Bláskjár og
var nú rórra í skapi. „Hver ætli þetta sé?“
„Það er móðir hans, sem frelsaði alla menn frá syndunum."
„Syndunum! hvað eru syndir?"
„Veiztu það ekki heldur? Það er ailt illt, sem menn hafast
að; Ijúga, stela, myrða og líka að vera óhlýðinn, þrjózkur og
ódæll eða metnaðargjarn og drambsamur. Þetta eru allt syndir,
sem mennirnir drýgja, og þeim verður einhvern tima hegnt fyrir,
ef þeir iðrast ekki og biðja Guð að fyrirgefa sér þær."
Bláskjár hristi höfuðið. „Já, þetta hugsaði ég alltaf, að það
væri ekki rétt gert að stela, það skal ég aldrei gera framar.
Pabbi þinn skipar mér víst ekki að gera það?“
„Nei, nei, ertu frá þér? En nú verðum við að þegja og hlusta
á.“
Bláskjár þagnaði og hlustaði með undrun og aðdáun á hinn
djúpa og fagra hreim orgeltónanna. Aldrei hafði hann heyrt
neitt þvíiíkt. Og þegar svo allir tóku undir og sungu fagran sálm,
komst hann við og grét.
En brátt var sálmurinn á enda, og tónarnir dóu út. Stelg þá
presturinn, gamall og góðlyndur maður hvítur fyrir hærum, i
stólinn og tók að prédika. Hann sagði meðal annars, að Guðs
vegir væru órannsakanlegir og hann sendi mönnunum oft þján-
ingar og böl, sem þeir ættu erfitt með að rísa undir. En þegar
slíkt bæri að höndum, mættu menn ekki örvænta eða missa
kjarkinn, heldur reyna að bera allt með þolinmæði í þeirri trú
og von, að það væri þeim til góðs og miðaði eingöngu að því
að gera þá betri og hæfari til alls góðs.
Framhald.
'•vl
blAskjAb si

Bláskjár
Eftir FRANZ HOFFMANN