Æskan - 01.03.1973, Qupperneq 66

Texti: Johannes Farestvelt-
Teikn.: Solveig M. Sanden
Skrýtlur.
Jónsi: Hvers vegna hefur þú
bundið um höndina?
Grímsi: Ég marði mig milli
jóla og nýárs.
Jónsi: Það er víst ekki nota-
legt að verða á milli þeirra.
A: Það er svo . lágt undir
loftið, þar sem ég bý, að ég
borða alltaf af grunnum disk-
um.
B: Þar sem ég bý er svo
þröngt, að ég verð að fara út
sjálfur, ef gestur kemur.
Frú María: Finnst yður ekki
Sisí mín líkjast pabba sínum?
Frú Marta: Verið þér alveg
rólegar, ólagleg smábörn frikka
oft svo 'með aldrinum, að þau
verða gullfalleg.
Skoti tróðst inn i strætisvagn
i Abcrdeen með miklu irafári.
Hann var með stóra ferðatösku,
og þegar vagnstjórinn benti
honum kurteislega á, að hann
þyrfti að borga sex penny auka-
lega fyrir töskuna, bankaði
Skotinn á lokið og sagði:
„Sandy, þú verður sjálfur að
koma út og borga!“
r
Litla telpan horfði lengi
framan i afa sinn og sagði að
lokum: — Heyrðu, afi! Varst
þú í örkinni bans Nóa?
Afinn: — Ó, nei, barnið
mitt!
Telpan: — Og af bverju
drukknaðirðu þá ekki?
BJÖSSI BOLLA
;
1. Áreksturinn á tréð varð svo mikill, að Bjössi og Þrándur velta út af veginum
og niður háa brekku, sem þarna er öðrum megin vegarins, og potturinn fylgir a
eftir. — 2. „Meiddirðu þig, Þrándur?" kallar Bjössi. „Ekki ég, en potturinn fékk
skell, því að hann ienti á steini svo að söng í.“ Já, ekki ber á öðru, hann hefur
dældast mikið. En Bjössi er hughraustur: „Þetta gerir ekkert til, hann Þórður
blikk verður nú ekki lengi að ráða bót á þessu um ieið og hann' gerir við gatið a
botninum." — 3. Nú hefur rigningunni slotað, svo að þeir verða ekki fyrir flein
skakkaföllum og bera pottinn á milli sín það sem eftir er leiðarinnar. — 4. Þórður
er heima við og er að hlaða blikkfötum, sem hann hefur gert við, á handvagmnB,
sem hann notar, þegar hann fer til þorpsins. — 5. Strákarnir heilsa og bera
upp erindið. „Já, pottinn þann arna skal ég laga, þótt hann líti nú ekki sem
bezt út.“ Þórður gengur nú í smiðju sína með pottinn, og þeir félagar bjóðast
til að ganga frá fötunum á vagninum á meðan. — 6. En ekki nægir alltaf vilji til
góðra verka. Þeir hlaða fötunum upp i pýramída, og að síðustu hrynur hlaðinn.
:
SamræÖur
Ameríkumaður var á ferð i
Englandi. Gömul kona sat and-
spænis honum i lcstarklefan-
um. Ameríkumaðurinn jórtraði
í sífellu á tyggigúmmíi sinu, og
að stundu liðinni hallaði gamla
konan sér í áttina til hans og
sagði: — Það er ákaflega fal-
lega gert af yður að reyna að
halda uppi samræðum, en ég
býst ekki við að það þýði mik-
ið, ég er að heita má heyrnar-
laus.
:
Þórður hej’rir hávaðann, hleypur út og sér, hvað orðið er. Hann lieldur, að strák
arnir hafi gert þetta viljandi til að stríða honum. Bjössi sér, að nú er Þórður
blikk orðinn bálvondur, svo að þeir félagar taka til fótanna og flýja.