Æskan - 01.07.1973, Qupperneq 12

Þegar ég svifflaug í fyrsta sinn
Aldrel skal ég gleyma því þegar ég
flaug í fyrsta sinn. Þið megið trúa því, að
það er einkennileg tilfinning sem maður
verður fyrir þegar maður, sem er vanur
að hafa fast land undir fótum, kemur
upp í loftið.
Nokkrir flugfúsir unglingar og svo ég
höfðum náð í gamla svifflugu og stofn-
uðum þess vegna svifflugfélag. Við fór-
um svo til pilts sem hafði lært svifflug
og fengum ýmis góð ráð og bendingar
hjá honum um það, hvernig maður ætti
að koma vélinni upp og hvernig ætti að
stýra henni, og að svo búnu fórum við
eitt kvöldið út úr bænum, þangað sem
vélargarmurlnn var geymdur. Við vörp-
uðum svo hlutkesti um, hver skyldi reyna
sviffluguna fyrst og varð ég þá hlut-
skarpastur. Þótti mér það ekki lítil upp-
hefð að verða fyrir því að vígja flug-
una, og það var svipur á mér, þegar ég
setti á mig flughettuna og gleraugun og
settist svo við stýrið. Til þess að draga
fluguna af stað, svo að hún gæti lyft sér,
höfðum við gamlan bíl og festum við nú
vélina aftan í hann með löngum stálvír
og nú hélt bíllinn af stað með mig í
eftirdragi yfir völlinn. Vélin hristist mikið
og ég var önnum kafinn við að taka af
henni hallann með jafnvægisstýrunum
þegar hún allt I einu hóf sig til flugs, án
þess að ég gerði nokkuð til þess. Og
þarna sat ég nú, í 5—6 metra hæð yfir
jörðu, og var sannast að segja skrambl
smeykur við, hvernig þessari flugferð
mundi Ijúka. Mér sagði svo hugur, að
réttast væri að minnka fjarlægðina milli
mín og jarðarinnar, en líklega hef ég
tekið fullhart á stýrinu, því að ég vissi
ekki fyrr til en flugan stefndi beint
niður og ef ég hefði ekki haft sinnu é
að beita vélinni upp hið skjótasta þá er
það sennilegt að Móðir jörð hefði tekið
mig — og vélina — í faðm sinn fyr'r
fullt og allt. En ég beitti sem sagt vél-
inni upp og það svo eftirminnilega, aö
hún þaut eftir minni meiningu mörg
hundruð metra upp I loftið, jafnvel Þ°
að félagar mínir, sem veittu mér ná-
kvæma athygli, fullyrði það enn í dag.
að ég hafi alls ekki verið í meira en 20
metra hæð. Hef ég komizt að raun um,
að skilningur manna á slíku er mjög
mismunandi eftir því hvort þeir eru sjálf'
ir í vélinni eða niðri á jörðinni. Eg los'
aði nú taugina úr vélinni en vitanlege
gleymi ég þvf, að maður á að laekka
flugið ofurlitið áður, til þess að missa
ekkl ferðina um leið og maður missir af
dráttarkraftinum að neðan. Og nú varð
það, að vélin staðnæmdist allt í eine
þarna uppi í loftinu og afleiðingin af
þvi varð aftur sú, að hún varð að lúta
þyngdarlögmálinu og fór að hrapa. Ég
hentist til jarðar eins og örskot og jafn'
vel þó að ég hefði ekki neitt á móti Þvl
að lenda aftur — því er mér sannast
að segja engin launung á — þá hefði
ég þó gjarnan kosið að niðurför mín
hafði orðið dálítið meira hægfara. Ég
var kominn alveg niður að jörð, Þa9at
mér tókst að ná stjórn á svifflugunni
aftur og gat forðað hennl og mér frá
þvf að fara í mél f lendingunni.
brotnaði annar vængbroddurinn °9
nokkur stög slitnuðu. En ég slapp °'
meiddur sjálfur, og eftir hálfan mánuð
byrjuðum við æfingar aftur. En þá höfð'
um við þó lært svo mikið, að við not'
uðum ekki bíl til þess að lyfta svif'
flugu, sem viðvaningur stýrir.
Lævirki sat á þúfu nokkurri.
„Góðan dag. Veizt þú, hvar Guð á heima?“ spurði
Bambi.
„Já, það veit ég vel,“ svaraði lævirkinn, — og röddin
hans var tandurhrein. „Hann býr uppi í himninum. Ég
skrepp alltaf upp eftir til hans, þegar gott er veður, til að
þakka honum fyrir lífið og fyrir röddina góðu, sem hann
hefur gefið mér.“
„Uppi í himninum? Hvar er hann?“ spurði Bambi.
„Veiztu ekki, hvar himinninn er?“ spurði lævirkinn
undrandi. „Það er bláa fallega þakið, sem við höfum fyrir
jið
sagö
rúal’
ofan okkur, — þar sem Guð hengir stjörnurnar og tul1^
á næturnar. Þú hlýtur að hafa séð það?“
„Ég hef ekki haft tíma til að horfa svo hátt upp
Bambi. „Ég hef verið svo önnum kafinn við að safna
og maturinn vex á jörðinni, eins og þú veizt. Þess v o
hef ég horft niður, en ekki upp.“
„Það var leiðinlegt," sagði lævirkinn. „Allt, seöi
þarf að horfa til himins öðru hverju." *s
„Heyrðu! Gætirðu ekki flutt frá mér skilaboð til ^’1 ^
þegar þú flýgur næst upp eftir til hans?“ spurði
og nú var rödd hans fjarska bljúg og biðjandi. ,,Ég s
10