Æskan - 01.05.1978, Blaðsíða 12

II.
Morguninn eftir þegar ég vaknaði í litlu baðstofunni
heima og leit út um gluggann, var þokan horfin og
dalurinn allur baðaður í sólskini. Og nú sá ég suður-
fjöllin, hina sérkennilega fögru tinda sem gnæföu nú
tígulega upp í bláma himinsins. Bjartur vordagur er
himnaríki á jörð í huga unglingsins sem alls staðar sér
birtu og fegurð.
Ég flýtti mér úttil að hitta pabba og spurði hann hinnar
venjulegu spurningar: Hefur nokkur ær borið í nótt? En
engin ær hafði borið um nóttina. Grána var með tví-
lembingana sína í brekkunni ofan við bæinn. Þar fann
hún einhver græn strá þó að gróður væri þar enn lítill. En
lömbin hennar voru að hoppa í kringum hornahúsiö mitt.
Það þótti mér vænt um og ég forðaðist að koma þar
nærri til að trufla þau ekki. Hver veit nema þau hafi sofið í
því í nótt?
Pabbi bað mig að ganga út í Hlíöina til að líta eftir Vrpu.
Það var mér Ijúft að gera. Ég hélt léttstígur út götuna út á
Stekkinn og þaðan út í Hlíðina.
Ég sá strax að hestarnir voru utar í Hlíðinni en daginn
áður og hljóp við fót fjárgöturnar út með brekkunum.
Forvitnin rak mig áfram. Skyldi það hafa fæðst í nótt?
Þegar ég kom á hæðina innan við Puntbalann, sá ég
að hestarnir voru á harðvellisbarðinu niður af Merkja-
kambinum, — og þeir voru fjórir!
Ég tók sprettinn og hljóp til þeirra. ( hópinn hafði bæst
fjórði hesturinn — jarpt, hátætt folald vio hliðina á Yrpu.
Hún snerist í kringum það og virtist ekkert um það gefið
að ég kæmi nærri því.
K
Ég virti það fyrir mér. Það var svolítið reikult í göngu'
lagi og virtist ekki kunna vel við sig í þessari nýju veröld-
En Yrpa lét sér annt um það. Skjóni var bara pabbalegur
og snerist í kringum þau. Ég gekk til Yrpu og klapP3^1
henni, en folaldið forðaðist mig. Það hafði aldrei áður
séð svona tvífætta veru. Það var Ijósjarpt og dökkt á tag1
og fax.
Þegar ég hafði virt folaldið fyrir mér um stund yfirgaf ®9
hrossin og flýtti mér heim. Nú hafði ég þó fréttir að f®ra;
Það var léttfættur strákur sem hljóp inn Hlíðina heim a
leið.
Þegar ég kom heim dró ég ekki að segja fréttirnar-
Yrpa hafði eignast folald.
— Og hvort er það nú hestur eða hryssa?spurði pabb'-
Ég stóð og glápti. Ég hafði alveg gleymt að athug3
það. Eftir hádegiö fór pabbi svo með mér að skoða fo1'
aldið. Hann var hestamaður og hafði á yngri árum att
gæðinga. Nú var hestaeignin miðuð við það sem bú'®
þarfnaðist. En hver vissi nema hér væri að bætast g®80'
ingur í hestahópinn? Að minnsta kosti var föðurættin 9°^
og Yrpa var viljug.
Við gengum saman út á Stekkinn og þá götu höfðum ^
oft farið saman áður. Við gengum neðan við fjárhúsin °9
nú var rústin framan við þau orðin hvanngræn.
Svo héldum við út Hlíðina. Hestarnir voru á sama stað
Við gengum út fjárgöturnar út á Puntbalann. Þaðan fóruf11
við eftir grasflákanum þangað sem hestarnir voru.
Pabbi gekk beint til Yrpu og klappaði henni. Svo virtl
hann fyrir sér jarpa folaldið.
— Það er hestur, sagði hann. — Þetta er fallegt f°la
og liturinn prýðilegur.
Svo tókst honum að handsama folaldið og hélt utan
um makkann á því. Þá kom Yrpa alveg til hans. Hun
óttaðist sýnilega að hann ætlaði að gera því eitthve
mein.
Svo sleppti hann því aftur. Skömmu síðar leitaði það
undir kvið móður sinnar og fékk sér volgan mjólkursop3'
Yrpa lygndi aftur augunum ánægjuleg á svipinn.
Við settumst upp í brekkuna og hvíldum okkur u,n
stund og horfðum á hestana. Ég leit upp skriðuna og UPP
í klettabeltin. Þar var smyrill á flugi. Ég vissi að hann á"1
hreiður í Smyrlakambinum ofurlítið utar. Birkilaufið
grastorfunum í brekkunum var að byrja að grænka.
Pabbi leit til hestanna og var eitthvað hugsandi-
sagði hann:
— Mig hefur oft langað til að gleðja þig eitthvað fyrn
hvað þú hefur verið duglegur að hjálpa mér, einkum vl
féð. En ég hef ekki haft tök á þvf fyrr en nú. Nú er t®^1
færið komið. Ég ætla að gefa þér jarpa folaldið.
Ég horfði á pabba alveg undrandi. Svo áttaði ég w'Q'
stóð upp, faðmaði hann að mér og kyssti hann
rembingskoss í skeggið.
Ég átti hest. Kannski gæðingsefni. Nú var ég orðinn
■i r\