Æskan - 01.05.1978, Blaðsíða 31

KANÍNUR HAFA
LÖNG EYRU
D
a9 nokkurn kallaði uglan, sem er afskaplega vitur
u9' °9 höfðingi allra dýranna, á þau til fundar á vatns-
a^kanum þá um kvöldiö. Boð hennar var þetta:
. "^9 þarf að ræða við ykkur ýmsa hluti, öllum dýrunum
9óðs. Ég vil að þiö séuð öll viðstödd."
^ýrin tóku þegar í stað að búa sig til ferðar.
Um kvöldið kom uglan á fundarstaðinn. Hún leit yfir
°Pinn til að sjá, hvort öll dýrin voru mætt.
"Hvar er kanínan?" spurði hún.
Enginn í hópnum hafði séð kanínuna eða hafði nokkra
nu9mynd um hvar hún var niðurkomin.
"Ég verð að finna hana og fá hana hingað," sagöi
u9lan.
"Kanína! Kanína!" kallaði hún.
Kanínan hafði falið sig í runnaþykkni. Hún var syfjuð
°9 kaerði sig ekkert um að láta trufla sig.
"Kanína! Kanína!" kallaði uglan aftur. Síðan flautaði
Un nokkrum sinnum, svona til að minna á fundinn.
Kanínan hafði reyndar heyrt í uglunni, þegar hún
ailaði í fyrsta sinn. Hún nennti samt ómögulega að
á fund, og því þóttist hún ekkert heyra. Hún
niPraði sig saman undir runnunum, lokaði augunum
enn fastar og þóttist vera sofandi.
Þagar uglan hafði kallað nokkrum sinnum enn, varð
Un óþolinmóð og hrópaði:
"Ef þú hlýðir ekki þegar í stað, kanína, og mætir á
Unóinn, þá vaxa á þér eyru. Þau halda áfram að vaxa,
pangað til þú svarar og kemur."
^anínan hélt, að uglan væri bara að gera að gamni
Slnu með þessari hótun. Hún hló og sagði við sjálfa sig:
•áta
^vernig ætti heimska gamla uglan að fara að því að
eyrun mín vaxa? Hún er bara að hræða mig vegna
£ess að hún getur ekki fundið mig. Hún er hálfblind,
v°rt eð er. Hún finnur mig aldrei hérna inni í runna-
Vkkninu. Ég er alveg sannfærð um það."
^9 kanínan svaraði engu.
. ^að leið ekki á löngu áður en kanínan fékk einhverja
n°tatilfinningu í eyrun.
-Hvað ætli sé að eyrunum mínum?" hugsaði hún og
a9ði hægri framloppuna á hvirfilinn. Hún þreifaði vand-
9a á mjúku hægra eyranu og síðan kannaði hún það
Vlr,stra á sama hátt.
,,Svei mér ef þau eru ekki að vaxa!" sagði hún við
sjálfa sig undrandi og skelfd. Siðan beið hún svolitla
stund og hugleiddi málið. Hún róaðist viö að liggja á
svalri jörðinni, og brátt hló hún að skelfingu sinni.
„Þessi gamla alvörugefna ugla, með stóra hausinn og
fjaðrirnar í kringum augun og stutta nefið sitt, hún getur
sko ekki hrætt mig!"
Það leið samt ekki á löngu áður en kanínan fann aftur
til þessa einkennilega fiðrings í eyrunum. Hún þreifaöi
aftur fyrir sér með loppunum. Eyrun voru orðin helmingi
lengri!
,,Ó, ég verð að svara!" hrópaði kanínan skelfingu
iostin upp yfir sig. Síðan kallaði hún eins hátt og hún
mögulega gat:
„Ég heyri, ugla, ég er að koma!"
Og hún flýtti sér á fundinn.
Eyru kanínunnar hættu að vaxa um leið og hún
svaraði. En mikið hlógu hin dýrin, þegar þau sáu hvað
eyrun voru orðin löng!
Kanínan skammaðist sín mikið fyrir útlit sitt. Hún bað
ugluna auðmjúklega að gera eyrun aftur stutt. Vitra
gamla uglan neitaði því hins vegar, og þvi verður kanínan
að bera löng eyru vegna óhlýðni sinnar.
Kanínan varð aö láta sér vel Ifka að hafa svona löng
eyru, og þó hún hafi skammast sín fyrst í stað, þá hefur
henni sjálfsagt farið að þykja það ósköp fallegt seinna.
Hann Manabozho, sem við höfum áður heyrt svolítið um,
gat breytt sér í allra kvikinda líki, ef honum sýndist svo, en
hann breytti sér einmitt mjög gjarna í kanínu. Það nefði
hann varla gert ef honum hefðu fundist löngu eyrun
hennar Ijót. Þessi hæfileiki Manabozho gerði oft þeim
gramt í geði, sem vildi ná af honum tali, og þegar rósirnar
þurftu einu sinni að hitta hann, gekk þeim erfiðlega að
hafa uppi á honum.