Æskan - 01.10.1978, Síða 33

fljótið C' •
l ' 'jarur a vatninu sýndu, að einn fljótsbúa notaði sér
v'illt Var katurmn 1 höndum hvíta mannsins, —
p&n en unglingsins, sem hann hafði drepið.
ofa aU^Vltc^ Ý11* frn landi, greip árarnar og reri sem af tók
^fiatnbi- ána. Kvöld var komið, er báturinn kom út í
u j StrenSlnn- Rússinn horfði án afláts út í myrkrið fram
^ > ef verða kynni, að hann sæi móta fyrir skipinu, en
að L^Urs^aust. Skyldi skipið vera farið? Paulvitch var farinn
flélt ^a<^' ^onum fannst hann fljúga eftir ánni, og hann
j,. ’ a^ hann hlyti að vera farinn fram hjá þeim stað, er
Cai<i lá á um morguninn. Hann var farinn að örvænta,
yjj ar ^ann sá ljós á skipi skammt undan, um leið og hann fór
p,an§a í ánni.
t, . Uss*nn gat varla bælt niður í sér gleðióp. Kincaid var ekki
•anöi t ’fv
^ ■ 1-itio og hefndin voru ekki að ganga úr greipum hans.
antl hætti að róa jafnskjótt og hann sá skipið. Bátinn rak
n'öur ána, og rak Rússinn árina við og við í vatnið til
stýra honum að skipshliðinni. Er hann nálgaðist,
sk' * ^ann ekkert hljóð frá skipinu. Bátinn rak fast að
‘Wfliðinni . Ofurlítið urghljóð heyrðist, er báturinn rakst á.
en ^a^an<h af eftirvæntingu beið Rússinn nokkrar mínútur,
ert benti til þess, að vart hefði orðið við komu hans.
ailn ýtti bátnum fram með skipshliðinni, uns hann var
sig • Un<^'r keðjunum frá bugspjótinu. Hann gat aðeins teygt
kej- Á svipstundu batt hann bátinn og las sig upp eftir
()^UtlUln- Augnabliki síðar stóð hann á þilfarinu. Hrollur fór
Sv° hatln' ^ann minntist dýranna, en um lífið var að tefla,
en 1 aUn ^aut að reyna fyrirætlun sína. Á þilfarinu voru
^ rr'erki þess, að vörður væri haldinn. Paulvitch læddist
^ús aSeta*ciefanum- Allt var hljótt. Klefinn var opinn og sá
vió ]-lnn einn ai hásetum skipsins sitja við borð og lesa í bók
\,e| j^týru, sem hékk á veggnum. Paulvitch þekkti manninn
[ra^^atln var misindismaður, sem hann vænti stuðnings af í
^Ijó6l Vaerndum fyrirætlunar sinnar. Rússinn læddist hægt og

eSa niður stigann. Hann horfði viðstöðulaust á
hi
1"'inn
ann
sem var að lesa, tilbúinn að þagga niður í honum, ef
yröi hans var, en sjómaðurinn var svo djúpt sokkinn
FELUMYND
Hvaðan kemur mjálmið sem klýfur kvöldkyrrðlna?
niður í lesturinn, að hann varð komumanns ekki var, fyrr en
hann hvíslaði nafn hans. Þá leit maðurinn upp; — hann
ranghvolfdi augunum, er hann sá andlit ráðunauts og félaga
Rokoffs, en dró þau brátt saman og varð illilegur á svip.
„Hver fjandinn!“ hreytti hann úr sér. „Hvaðan komstu? Við
héldum, að úti væri um þig, og þú værir farinn þangað, sem
þú átti fyrir löngú að vera farinn. Hans hátign verður stór-
glaður er hann sér þig.“
Paulvitch gekk til mannsins. Hann brosti vingjarnlega og
rétti fram hægri höndina, eins og sjómaðurinn væri gamall og