Æskan - 01.10.1978, Qupperneq 51

DAGUR HEILAGS
PACIFICOS
M
W| iguel var bóndi og bjó við
^ourófljótið í Portúgal. Aðalatvinnu-
Ve9ur hans var vínyrkja. En hann
stundaði einnig aldinrækt, og átti t. d.
ePlatré sem gáfu góðan hagnað.
^iguel hafði brugðið sér til ná-
9ranna. Og á meðan bóndinn var
^rverandi greip José, er var tólf ára,
'^kifaerið til þess að stela eplum.
José fyllti alla vasa sína, auk þess
SeiTi hann át. Hann hafði búist við að
Mi9uel yrði ekki svo fljótur í ferðum og
raun varð á.
José hafði ekki tíma til þess að
^0rTTast niður úr eplatrénu og skjót-
kóngurinn
Munið þið nafnið á
honum? Ef ekki, reynið þá
að lesa það úr rúnum
rammans.
‘ueuipooo Xuuag :usne-|
ast burt áður en bóndann bar að. Þó
kom bóndinn ekki strax auga á epla-
þjófinn. Hann hafði um annað að
hugsa.
Miguel settist á bekkinn, sem var
hjá eplatrénu er José hafðist við í.
Bóndinn var auðsjáanlega í vondu
skapi.
Hann mælti: „Þvílíkur óþokki og
glæpamaður, svikari og lubbi. En
honum mun refsað verða hinum
megin. Það er áreiðanlegt."
Þegar hann hafði þetta mælt leit
hann til himins, og sá José uppi í
trénu. En það var ekki nema fimm
metra hátt.
,,Hvað sé ég? Ertu líka að stela frá
mér litli prakkarinn? Komdu strax
niður svo þú getir meðtekið hina
verðskulduðu hýðingu."
„Vægð," sagði José. „Ég var bara
að athuga hvort eplin væru fullþrosk-
uð. Ég hef ekkert af þeim tekið.“
„Komdu niður úr trénu," öskraði
Miguel. „Að öðrum kosti kem ég upp
ogsækiþig."
José mælti: „Kæri, herra Miguel,
því ertu í svo vondu skapi í dag?“
Miguel svaraði: „Ég hef fulla
ástæðu til þess. Ætti ég að vera
ánægður yfir því að vera svikinn og
féflettur? Svo er mál með vexti, að ég
lánaði Pedró nágranna mínum fimm
hundrað escudos fyrir nokkru síðan.
Þetta er mikil fjárhæð. Pedró gaf mér
það skriflegt að hann mundi borga
upphæð þessa á degi hins heilaga
Pacificos.
Hér í Portugal er mikill fjöldi daga
helgaður minningu dýrlinga eins og
þér er kunnugt, og við notum þessa
daga stundum í stað mánaðardaga.“
José sagði: „Hvað gerðist svo?“
„Hvað gerðist?" svaraði Miguel.
„Það var augljóst að Pedró er refur,
lævís og afsleppur. Það er sem sé
enginn dýrlingur til er heitir Pacificos,
og þar af leiðandi enginn minningar-
dagur helgaður honum.
Þegar ég rukka Pedró er alltaf sama
svarið. „Bíddu þangað til á degi hins
heilaga Pacificos, þá mun ég borga
þér.“ Svo hlær hann og skeggið
hristist. Hann veit að þessi dagur
rennur aldrei upp.“
José gat ekki haldið niðri í sér
hlátrinum. Honum þótti þetta svo
sniðug aðferð hjá Pedró til að féfletta
nágranna sinn.
En svo varð drengurinn alvarlegur
á svip.
Hann mælti: „Jæja Miguel. Slepp
ég við refsingu ef ég næ í peningana
hjá Pedró?"
„Já,“ svaraði bóndinn, en þó
dræmt.
Drengurinn fór þá niður úr trénu í
einu vetfangi.
José sagði: „Þú verður að bíða í
viku. Þá er fyrsti nóvember. Þann dag
förum við báðir til Pedrós, og mun
hann þá borga skuldina.1'
Að svo mæltu hló drengurinn, og
fór sína leið. En vasar hans voru fullir
af eplum, sem fyrr er sagt.
Miguel horfði á eftir drengnum og
kom til hugar að hann væri bragða-
refur eins og Pedró.
En svo var ekki.
Fyrsta nóvember kom José eins og
hann hafði lofað. Miguel og José fóru
þá báðirtil Pedrós.
Er þangað kom sagði drengurinn
kurteislega: „Miguel bóndi vill nú fá