Æskan - 01.01.1987, Qupperneq 32

AUKAVERÐLAUNASAGA
„Karen....Karen....V akna. “
„Æ, ég er að missa af strætó,“ hljóð-
aði Karen upp yfir sig og hentist fram
úr rúminu.
„Ég skildi eftir nokkra tíkalla á eld-
húsborðinu handa þér,“ sagði röddin
úr eldhúsinu.
„Já, bless,“ kallaði Karen og
hraðaði sér í fötin.
Á eldhúsborðinu lágu þrír tíkallar.
„30 kall! Hvernig á að vera hægt að
kaupa sér nesti fyrir 30 krónur þegar
tíkall af því fer í strætó? Jæja, maður
verður að sætta sig við þetta.“
Hún smeygði sér í útifötin og renndi
sér á rassinum niður handriðið. Auð-
vitað þurfti strætisvagninn að koma of
seint. Loksins þegar hann kom að
skólanum var fyrir löngu búið að
hleypa inn.
„Karen....Karen....Vakna.“
Hlátur smaug inn um eyru Karenar
og hún rankaði við sér.
„Karen? Hvar ertu?“
Nú heyrði hún meiri hlátur og
muldraði: „Er ég of sein í skólann?“
Nú ætlaði hláturinn að æra hana.
„Nei, þú ert ekki of sein í skólann.
Þú ert í skólanum."
Karen opnaði augun og sá beint
framan í kennarann sinn, Guðlaugu.
Hún hrökk í kút og rétti úr sér.
„Fyrirgefðu, en ég svaf svo lítið í
nótt.“
„Þetta er allt í lagi,“ sagði Guðlaug,
„þetta kom oft fyrir mig þegar ég var
13 ára. Jæja, en það var verið að kjósa
• þig og Harald fulltrúa bekkjarins í
Nemendaráð. Viltu vera í Nemenda-
ráði?“
„Já, auðvitað,“ sagði Karen ánægð,
„en hvað á ég að gera þar?“
„Þið farið á fundi og ræðið það sem
við kemur skólanum með hinum full-
trúunum. En þið verðið að vera í ein-
hverri nefnd og við höfum kosið ykkur
bæði í ritnefnd,“ sagði Guðlaug.
„Vá, ég verð með aðaltöffaranum í
bekknum,“ hugsaði Karen með sjálfri
sér og leit um öxl.
Þá sneri Halli sér snöggt undan.
„Vá, hann var að horfa á mig!“
XnM
32
J