Æskan - 01.02.1989, Síða 5

skipta um?
Hún hlaer við.
”Jahá! Ég veit ekki hve marga gervi-
ætur ég hef fengið. Þrisvar hef ég brotið
ot ~ ég hef líka verið að stækka.“
- Varðstu ekki að hætta að stunda
leikfimi?
var 1 4. bekk þegar aðgerðin var
®er sem e^ttr var vetrar fór ég
0 i í leikfimi. En í fímmta bekk var ég í
ei ^mt °S síðan. Já, já. Það þýddi ekk-
ert annað en að drífa sig.“
~ Hafðir þú stundað sund áður en
Petta kom fyrir?
»Nei, aðeins skólasund. Nokkrum
Ætlaði að reyna
að gera mitt besta
- Vissirðu um mót fatlaðra þegar þú
fórst að æfa?
„Nei, þá var lítið um þau fjallað. Eitt-
hvað smávegis eftir Ólympíuleikana
1984. Ég man að mamma rakst á smá-
klausu um að íslenskir íþróttamenn
hefðu unnið til verðlauna á leikum fatl-
aðra. Mér fannst þetta óréttlátt og var
mjög reið yfír hve því voru gerð lítil skil.
Forsetinn tók á móti Bjarna Friðrikssyni
og hann var heiðraður fyrir að vinna til
því þegar ég fór í þessa keppni. Ég vissi
ekkert hver staða mín í hópnum var en
ætlaði bara að reyna að gera mitt besta.“
- Hvenær kepptirðu fyrst á mótum
fatlaðra?
„Það var líklega veturinn 1986. Kristj-
ana Aradóttir sundþjálfari hafði milli-
göngu um það. Svo fór ég aftur ári
seinna. Sambandið styrktist smám sam-
an. Ég hef kynnst mörgum í íþróttafé-
lögum fatlaðra. Best í fyrrasumar. Eftir
að ákveðið hafði verið hverjir tækju þátt
í Ólympíuleikunum fórum við öll í æf-
ingabúðir að Hrafnagili í Eyjafirði. Síðan
fórum við sundfólkið til Hollands og
fór fljótlega að hoppa um og hamast með krökkunum eins og áður. Já, ég hef alltaf verið mikið á ferðinni."
I anuðum eftir aðgerðina fór ég að fara í
augina með mömmu. Ég synti þá
k lnSUsund. Guðjón Ingimundarson
^entt okkur á að heppilegt væri fyrir mig
synda skriðsund og baksund og hvatti
a^ stunda þessa grein. Þjálfarinn
sk^li^3 Unc^lr a® færi að æfa. Ég
^ e ti mér í það þegar ég var orðin tólf
a °g hef ekki séð eftir því. Mér hefur
^l^^emmdlegt að vera með. Ég hef
a æft með ófötluðum nema í fyrra-
J^ar °8 oftar keppt á mótum þeirra en
U .jf ra- Allir hafa tekið því vel og bara
1 a mig sem jafningja.“
bronsverðlauna í júdó en ekkert var gert
úr afrekum fatlaðra. Þó hlutu þeir nokk-
ur verðlaun, m.a.silfurverðlaun. Bjarni
átti auðvitað skilið að árangur hans væri
metinn að verðleikum en það átti að
gilda um hina líka.“
- Ákvaðstu þá þegar að stefna að því
að taka þátt í næstu Ólympíuleikum
- og vinna til verðlauna?
„Nei, ég gleymdi þessu fljótt. Mér
datt alls ekki í hug að ég ætti eftir að
taka þátt í Ólympíuleikum, hvað þá að
hljóta þar verðlaun. Það hefði mér þótt
alveg fráleitt. Ég bjóst ekki heldur við
tókum þátt í æfingamóti. Keppendur
þar voru frá ýmsum þjóðum, ellefu að
mig minnir. Þar voru nokkrar stúlkur í
sama flokki og ég. Hér heima er engin í
nákvæmlega sama flokki. Það er metið
eftir tegund fötlunar og hve mikil hún
er. - Þegar við komum frá Hollandi vor-
um við áfram saman í æfingabúðum
hér.“
- Þú áttir ekki von á að ná þessum ár-
angri sjálf. En aðrir?
„Nei, það bjóst enginn við því. Ein-
hverjir krakkanna sögðu við mig : „Svo
kemur þú með pening heim,“ en það var
ÆSKAN5