Æskan - 01.05.1992, Qupperneq 6

SAgjUII
AFOLA
obsAla
|%l Hansson var hjá sálfræð-
Bingi. Hann var svo leiður á
^Jlífinu, var alltaf þreyttur og
kveið fyrir hverjum degi.
Óli og Sáli spjölluðu lengi sam-
an. Óli rakti raunir sínar og Sáli
reyndi að finna einhverja góða
lækningu.
Loks hélt Sáli sig hafa gott ráð
fyrir Óla.
„Nú veit ég hvað getur hjálpað
þér," sagði hann sigurviss.
„Það er hlátur. Þú þarft að hlæja
dátt og hressilega, hlæja dátt og
lengi. Þú verður að hlæja og
gleyma þér."
„Já, en ég hef ekkert til að hlæja
ab," sagði Óli daufur í bragði.
„Þú getur t.d. lesið skrýtlur."
„En ég les aldrei skrýtlur. Þær
eru allar leiðinlegar."
„Farðu þá í bíó og horfðu á
gamanmynd."
„Já, en ég fer aldrei í bíó. Það er
bara leiðinlegt..."
„Lestu þá skemmtilega bók,"
hélt Sáli áfram.
„Já, en ég les ekki bækur. Þær
eru erfiðar og dapurlegar."
Sáli var orðinn vondaufur um
að hann gæti læknað Óla þegar
hann mundi eftir dálitlu. Hann
greip andann á lofti og sagði:
„Þú veist kannski að það er
sirkus hérna í bænum núna. Ég
fór þangað í gær með litla strákn-
um mínum og þú mátt trúa því
að við skemmtum okkur vel.
Þarna voru alls konar dýr, loft-
fimleikar, töfrabrögð og fleira.
En það besta af öllu var þó trúð-
urinn. Hann var alveg frábær.
Hann fékk alla til að hlæja, og
hlæja æ ofan í æ. Fólkið ætlaði
aldrei að hætta að klappa fyrir
honum og allir voru bókstaflega
að rifna af hlátri. Það hlýtur að
vera dásamlegt að vera svona
skemmtilegur eins og trúðurinn er.
„Já, en ..," stamaði Óli.
„Ekkert já en, Óli minn Hans-
son, þú bara ferð þetta og gleym-
ir þér."
„Já, en byrjaði Óli aftur og
hækkaði röddina.
„Já, en það er ég sem er trúður-
inn í sirkusnum."
Verslunareigandinn var í eft-
irlitsferð í stórmarkaði sínum.
Allt leit vel út þangað til
hann kom að vörugeymslunni.
Þar stóð ungur maður og hallaði
sér upp að dyrastaf, tuggði
tyggigúmmí og starði hugsandi út
í loftið.
„Hað gerir þú hér?" spurði eig-
andinn byrstur.
„Ekkert," svaraði maðurinn.
„Hvað færðu í kaup á dag?"
„Tvö þúsund krónur," var svar-
ið.
Verslunareigandinn tók upp
veskið sitt og rétti manninum tvö
þúsund krónur. Taktu þetta og
farðu svo héðan og þú þarft ekki
að koma hér framar."
Maðurinn var fljótur að hypja
sig út.
„Hver í ósköpunum ræður
þennan letingja að fyrirtækinu?"
fnæsti eigandinn ab yfirmanni
vörugeymslunnar.
„Enginn," var svarib. „Hann
vinnur ekki hér heldur hjá Pósti
og síma. Hann var að koma með
sendingu til okkar og ég var að
kvitta fyrir hana á meðan hann
beiö."
(Ingunn Þórðardóttir sendi)
6 Æ S K A N