Æskan - 01.05.1992, Síða 17

ég koma og tala viö þó. Mun ég svo
sló húfuna af öörum þeirra meö
sprotanum mínum. Þaö er einmitt
kóngssonurinn sem þú útt aö kjósa
þér fyrir eiginmann."
Kóngsdóttir þakkaöi Vorboöa
mörgum fögmm oröum þessa hjólp-
semi hans. Síðan gekk hún heim til
hallarinnar.
Morguninn eftir fór kóngsdóttir í
fegursta hdtíðabúninginn sinn er
allur var skreyttur ljómandi perlum
og glóandi gimsteinum. Um hódeg-
isbilið gekk hún með foreldrum sín-
um og allri hirðinni út í blómstur-
garðinn. Voru biðlarnir þar fyrir
samkvæmt beiðni hennar. Þeir féllu
í stafi þegar þeir sóu hve kóngsdótt-
ir var fögur og biðu þolinmóðir eft-
ir svarinu.
„Reiðist mér ekki, göfugu herrar,"
mælti kóngsdóttir um leið og hún
hneigði sig með yndislegri kurteisi.
„Ég ú von d gesti sem ætlar að tala
við yður fúein orð."
í sama bili kom Vorboði litli
hlaupandi inn í blómsturgarðinn
með sprota í hendinni. Hann gekk
rakleiðis að öðrun kóngssyninum
og mælti:
„Hvað sérðu hérna fyrir framan
þig?"
„Ég sé nú svo margt. Til dæmis
aö taka svarta orminn sem iðar
þarna í moldinni," svaraði kóngs-
sonurinn.
Þd sneri Vorboði sér að hinum og
mælti:
„Hvað sérðu hérna fyrir framan
þig?"
„Eg sé nú svo margt. Til dæmis
að taka rauðu rósina þarna," svar-
aði þessi kóngssonur.
Þd sló Vorboði af honum húfuna
með sprotanum sínum og í sama
bili varpaði kóngsdóttir sér í fangið
d honum. Allt fór þetta fram í svo
skjótri svipan að kóngssonurinn vissi
ekki hvaðan d sig stóð veðrið. Hann
gat ekki komið upp einu einasta orði
fyrir undrun og gleði.
„Ekki skaltu lengur berhöfðaður
vera, sonur sæll," sagði gamli kóng-
urinn um leið og hann tók af sér
kórónuna og setti hana d höfuð
kóngssonarins. Svo gaf hann hon-
um dóttur sína og allt ríkið.
Þegar hinn kóngssonurinn sd
þetta þd labbaði hann sneyptur burt
og sdst aldrei framar þar um slóð-
ir.
En það er af Vorboða litla að
segja að hann hljóp aftur út í skóg-
inn og faldi sig þegar hann var bú-
inn að óska ungu brúðhjónunum
til hamingju.
Fallega rættist spddómurinn.
Kóngsdóttir varö sælasta drottning-
in undir sólinni. Uppskeran varð
ríkuleg. Indæll blómailmur fyllti loft-
ið og allir bestu söngfuglar heims-
ins söfnuðust saman í laufgræna
lundinum hjd konungshöllinni og
vöktu ungu konungshjónin með un-
aðsfögru kvaki d hverjum morgni.
(Sigurbjörn Sveinsson (1878 -1950) var
kennari og rithöfundur)
SÖGU
LOK
Æ S K A N 17