Æskan - 01.05.1992, Síða 44

eftir Johönnu Maríu Oddsdóttur 15 ára.
«=>
Þú brostir svo breitt
og augun þín blóu
minntu á lind.
Þú hlóst og þú grést
en samt varstu glaður
því hamingjan var þín.
Þessi orð minntu mig á strákinn
sem ég elskaði. Hann var rólegur og
gaf mér alla þá hlýju sem ég þarfn-
aðist. Pabbi minn var dáinn og
stundum minnti hann mig á pabba
því að hann var alltaf í góðu skapi
hvað sem gekk á. Hann gat tekið
öllu hversu alvarlegt sem þab var.
Það var komið haust og fuglarn-
ir svifu um í leit ab mat til að geta
haldið til fjarlægra landa. Ég sat inni
í skólastofu og kveið vetrinum. All-
ar áætlanir mínar höfðu breyst
skyndilega. Hvers vegna hafbi þetta
komið fyrir mig? Ég yrði að hætta í
skólanum upp úr áramótum og ger-
ast mamma. Ég var komin tvo mán-
ubi á leiö og mamma mín vissi það
ekki enn þá. Ég hafbi ekki getað sagt
henni það. Samt var mjög gott sam-
band á milli okkar. Við rifumst sjald-
an eða aldrei. En hún vann mikiö
úti og ég var sjaldan heima svo að
þær fáu stundir, sem við áttum sam-
an, fóru í eitthvað annaö.
En auðvitað kom að því að hún
frétti þetta og það var ekki ég sem
sagði henni það. Ég sat inni í her-
berginu mínu. Hún kom inn og bað
um að fá að tala við mig. Hún sett-
ist á rúmið mitt og sagðist hafa frétt
það í vinnunni að dóttir sín væri ó-
létt. Ég leit niður í gólfið og sagði
henni að það væri satt. Henni brá
og ég sá eftir því að hafa ekki sagt
henni þetta. Það er alltaf slæmt ef
fólk fréttir slíkt hjá öðrum en sínum
nánustu. En hún var fljót að átta sig
og hún átti líka eftir að reynast mér
vel.
Tíminn var fljótur að líða og
margt hafði gerst. Það var komið
fram í apríl og óðum styttist þang-
að til ab barnið kæmi í heiminn.
Mamma hlakkaði ekki síður til þess
en ég. Hún var oftar heima á kvöld-
in en áður og sat við að prjóna á
væntanlegt ömmubarn.
Mér hafði gengið vel í prófunum
eftir áramótin og hafði því ekkert
samviskubit yfir því að verða að
hætta í skólanum. Það var annað
sem angraði mig þessa dagana.
Sambandið á milli mín og föður
barnsins hafði slitnað. Kannski var
það mér að kenna en mér fannst
hann ekki hafa sýnt mér nægan
skilning. Ég hafði oft verið örg við
hann út af smámunum sem
kannski skiptu ekki miklu máli.
Það eina sem mér fannst skipta
meira máli var það að bráðum yrb-
um við mamma ekki tvær lengur
heldur myndi fæðast erfingi.
Ég var samt enn þá sár út af því
að ástin hafði svikið mig svo að ég
sendi honum þessi orð að skilnaði.
En núna ertu
aftur einn
og ég farin burt.
Ég get ekki elskað
því ást mín er á þrotum
en trúðu: Ég mun sakna þín.
(Höfundur hlaut aukaverðlaun í smá-
sagnakeppni Æskunnar, Barnaritstjórnar
Ríkisútvarpsins og Flugleiða 1992)
4 8 Æ S K A N