Æskan - 01.12.1994, Page 59

En þegar hún opna&i munninn var
sem óvebrib næbi valdi á henni. Hún
stób á öndinni, fannst hún vera al-
veg ab kafna og kom ekki upp
nokkru hljóbi.
Allt í einu var sem hjartab stöbv-
abist í brjósti hennar og hún stirbn-
abi af hræbslu. Hvernig var þessu
varib meb vitaljósib? Hún gat alls
ekki séb þab lengur. Var þab kannski
slokknab af því ab hún hafbi ekki
gætt þess nógu vel? Og hún sem
hafbi lofab Níelsi frænda ab hugsa
vel um þab. Ef einhverjir færust hér
vib ströndina á sjálfu aöfangadags-
kvöldinu og ef Níels ratabi ekki heim
í myrkrinu þá væri þab henni ab
kenna.
Sárhrædd og grátandi sneri Perla
litla vib og reyndi ab brjótast heim á
leib til ab tendra Ijósiö ab nýju. En
hún réb tæpast vib sig í ofviörinu.
Þab svipti henni til og þeytti
regnkápunni fram yfir
höfubib. Regnib dundi
nibur eins og hellt væri
úr fötu svo ab hún
varb strax holdvot.
Henni fannst sem ein-
hver ísköld hönd hefbi
gripib um háls hennar
og ætlabi ab kyrkja
hana.
Hún hljóp og datt á
víxl, vissi ekki sitt rjúk-
andi ráb, hljóp og datt,
hljóp og datt. Og auö-
vitab hlaut þessi ferb
litlu stúlkunnar ab
enda þannig ab hún
tapabi alveg áttunum í
þessu niöamyrkri og ó-
vebri og hafbi ab lok-
um enga hugmynd um
hvar hún var.
Örmagna af þreytu
og ótta féll hún á kné,
spennti greipar og bab
þessa bæn í barnslegri
einlægni sinni og trúar-
trausti:
„Elsku, góbi Jesús á
himnum. Kveiktu vita-
Ijósib aftur. Láttu ekki
neinn deyja úti á hafinu í nótt. Hjálp-
abu Níelsi frænda til ab rata heim."
Hve lengi hún lá þannig og grét
og bab vissi hún ekki. En allt í einu
var sem óvebrinu létti og myrkrib
viki á braut. Á himninum Ijómabi
stór og skær stjarna. Hún sendi gull-
inn geislavönd niöur til jarbarinnar
svo ab sjórinn, eyjan og vitinn sveip-
ubust undursamlegri birtu. Og eftir
þessum gyllta geislavendi, sem var
eins og gullin brú frá himni til jaröar,
kom allt í einu til hennar einhver
skínandi vera og lyfti henni upp í
fang sitt.
„Líttu bara á," sagbi veran bjarta
og benti í áttina til vitans. Og Perla
litla leit upp og sá sér til mikillar
glebi ab Ijós vitans logaöi og varpabi
skærri birtu yfir eyna og langt út á
haf til hjálpar og huggunar fyrir þá
sem þar voru.
Allur ótti og örvænting hvarf þeg-
ar úr huga Perlu litlu. Hún varb inni-
lega glöb og þab var sem af henni
létti þungu fargi. Hún vafbi hand-
leggjunum utan um hálsinn á ver-
unni góbu sem bar hana upp stíginn
í áttina til vitans.
Þegar hún kom til sjálfrar sín ab
nýju lá hún í rúminu sínu. Fegursta
jólatré stób á mibju gólfi, yndislega
skreytt, meb Ijósi á hverri grein. Jóla-
borbib var hlabib Ijúffengum mat og
Níels frændi sat vib rúmib hennar.
„Nú munabi minnstu, Perla mín
litla, ab vib gætum haldib jólin sam-
an," sagbi hann blíblega og strauk
hár hennar. „Ef þú hefbir ekki verib
svona dugleg ab hugsa um vitaljósiö
hefbi ég aldrei komist heim úr þessu
óvebri. Og sömu sögu er ab segja
um marga abra. Ég held ab vitaljósiö
hafi aldrei nokkurn tíma borib skær-
ari birtu en í kvöld. Og hvernig held-
urbu ab ég hefbi getab fundiö þig í
þessu nibamyrkri þar
sem þú lást í einhverju
óminnisástandi ef vita-
Ijósib hefbi ekki logab
svona vel?"
Perla litla þagöi.
Hún var sannfærb um
þab meb sjálfri sér ab
þetta abfangadags-
kvöld hefbi hún orbib
fyrir undursamlegri
reynslu. Þab var Jesús
sem hafbi bænheyrt
hana og kveikt á vita-
Ijósinu, hún var alveg
viss um þab.
Og hvenær sem
hún hugsabi til þessa
einstæba abfanga-
dagskvölds síbar á ævi
sinni hvarflaöi þab
aldrei ab henni ab ef
til vill hefbi vitaljósib
alls ekki slokknab, ab
ef til vill hefbi hún ab-
eins ekki gert sér grein
fyrir því, í ótta sínum
og örvæntingu, ab
þab hefbi alltaf logab
eins og venjulega.
Æ S K A N 5 9