Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 10

8
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
( einu. Og það var saft, þetta var ekki
vindþytur — það var barið.
Konan greip kertið og gekk til dyra
hröðum skrefum.
IV.
Ókunnur drengur stóð frammi fyrir
henni, og undarlegur drengur var það.
Það glampaði á brjóst hans, fötin voru
alsnjóug, lokkarnir hrímaðir og augun full
af tárum. Hann skalf
af kulda og bað um
húsaskjól.
»Er enginn með
þjer?« kallaðikonan.
>Ertu einn á ferð?
Komdu inn, komdu
fljótt inn!«
Og hún hristi snjó-
inn af fötum hans,
en það glampaði á
brjóstið eftir sem áð-
ur. Hún þurkaði tár-
in úr augum hans,
og þá glóðu þau
eins og gimsteinar.
»Elskulega jóla-
barn«,hvíslaðiMagð-
alena litla, »sestu
nú við eldinn og
ornaðu þér«.
Konan spurði aftur og aftur, hvaðan
hann kæmi og hver hann væri. Hún kross-
lagði hendurnar á meðan.
»Jeg er Þjóðvaldur frá Gjallarheimi*,
svaraði drengurinn að síðustu. »Jeg reið
út á skóg. Þá flugu akurhænsni upp
skamt frá mjer; við það fældist hesturinn,
og jeg datt af baki. Jeg ráfaði um skóginn
þangað til orðið var dimt. Þá fór að
snjóa og hvessa, og jeg hvorki sá nje
heyrði og vissi varla af mjer fyr en jeg
datt um koll. Samt komst jeg á fætur aftur
og hjelt áfram, og þá sá jeg ljósið hjerna.
Lofið þið mjer nú að vera inni hjá ykkur
og gerið mjer ekki mein! Hann pabbi
kemur bráðum«.
Hrollur og skjálfti fór um hann, er
hann sagði þetta. Konan leysti af honum
skóna, en átti erfitt með það. Þeir voru
stokkgaddaðir. Drengurinn sárkendi til; en
konan lagði kaldar græðijurtir á hendur
hans og fætur, hitaði súpu handa honum
og mataði hann á henni.
Magðalena læddist á tánum í kringum
drenginn, horfði á fallegu lokkana hans,
rjóða vangana, glitrandi brynjuna á brjóst-
inu og fallegu aug-
un hans. »Vesalings
jólabarn.hvernig get-
ur það átt sjer stað,
að þjer skuli vera
svona ósköp kalt?«
Konan tók nú kodd-
ana úr öllum rúmun-
um þremur og bjó
litla gestinum hvílu á
bekknum við ofninn.
Þjóðvaldur lagðist
þar fyrir og sofnaði
brátt.
Konunni var nú
orðið ljettara um
hjarta. Þessi dreng-
ur, sem leitaði á
náðir hennar á jóla-
nóttina, var góður
fyrirboði. Hún tók
nú að raula fyrir Magðalenu litlu, sem
ekki vildi heyra það nefnt að fara að
sofa. Hún söng gömul jólakvæði, falleg
og innileg. Eitt af þeim, um lága kotið í
litla þorpinu, varð hún að endurtaka:
„Æ, þjer er, blessað barn, svo kall,
því bifur vindur naeðir svalt.
Þú átt svo ósköp bágt.
Ó, ef jeg sjálfur ætti ból
og ofurlítið húsaskjól,
þótt kot sje ljótt og Iágt,
jeg blíðri móður byði þá
með barnið mjer að vera hjá“.
Hjer hætti hún að syngja og hlustaði á
andardrátt sofandi drengsins. Og Magðalena
sat hjá með krosslagðar hendur. . . .