Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 11

1ÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
9
V.
Gjallandi lúðraþylur kvað við úti fyrir.
Konunni varð hverft við. Uti var stigið
þungt til jarðar. Dyrnar opnuðust, og inn
komu alsnjóugir menn, á meðal þeirra var
tíguleg kona. Móðir Magðalenu leit bænar-
augum til þeirra, sem inn komu, lagði
fingurinn á varir sjer og benti á sofandi
drenginn. En jafnskjótt og aðkomukonan
sá drenginn, fleygði hún sjer niður við hlið
hans og hljóðaði af gleði. Drengurinn
hrökk upp og litaðist um. Og þegar hann
sá móður sina hjá sjer í þessu skuggalega
hreysi, þá skulfu rauðar varir hans.
Samstundis var kynt stórt bál á tindinum
fyrir ofan kotið. Hátt og vítt skein elds-
bjarminn í gegnum náttmyrkrið og drífuna.
Oðalseigandinn var auðugur maður, en
aldrei á ævi sinni hafði hann sjeð svo
skrautlegt jólatrje, að það jafnaðisí á við
bjarmann af þessu báli, sem gaf honum
til kynna, að sonur hans væri á lífi. Hann
var fundinn! Og nú komu allir leitar-
mennirnir saman, og aldrei höfðu svo
margir og glaðir gestir komið í skógar-
kotið sem þessa nótt. Auðugi maðurinn
gat varla tára bundist. Þarna sá hann son
sinn vafinn ástúð og umhyggju hjá fólkinu,
sem hann hafði — — hann hugsaði þetta
ekki til enda. Hraðboði var sendur heim
á óðalssetrið til þess að opna járnhurðina.
Fólkið stóð ennþá alt í þyrpingu, þegar
Ljenharður kom. Honum var ekið í skraut-
vagni með fveimur gæðingum fyrir. Þegar
hann kom, ljómaði dagur.
»]eg hefi gert þjer rangt til, Ljenharður«,
sagði óðalsbóndinn alvarlega og innilega.
»Hjer sje jeg konuna þína og barnið þitt,
sem þú ætlaðir að gefa jólatrjeð. Viltu
fyrirgefa mjer? Viljið þið fyrirgefa mér
öll? ]eg skal reyna að bæta fyrir þetta«.
Hann bauðst til að gera Ljenharð að
ráðsmanni á Víðivöllum, en Ljenharður ljet
sjer fátt um finnast. Hann hristi strýharðan
kollinn og sagði, að það væri sér ofætlun.
»Ofætlun«, sagði fólkið og hló. »Það ætti
annar eins maður og þú ekki að segja.
Margur mundi gleðjast af því í þínum
sporum að fá slíka stöðu og geta lifað
áhyggjulausu lífi«.
»Mig langar ekki hjeðan«, sagði Ljen-
harður fálátlega. »En ef jeg mætti byrja
aftur á að safna trjákvoðu —«.
»Það er ekki góð atvinna fyrir þig að
safna trjákvoðu, og trjánum er það ennþá
verra«, sagði óðalseigandinn. »En skógar-
varðarstaðan er laus, og hjeðan í frá ert
þú eigandi að þrjátíu ekrum skógar, það
ætti að nægja í jólafrje'handa afkomendum
þínum fyrst um sinn. Og nú, Ljenharður,
eigum við ekki að verða góðir afíur?«
»Ekki er jeg vondur«, sagði Ljenharður.
»En mig langaði að biðja óðalseigandann
að segja í heyranda hljóði í viðurvist konu
minnar og barns, að jeg hafi ekki til saka
unnið, þó að jeg hafi se !ð í fangelsi«.
Oðalseigandinn greip hægri hönd hans
báðum höndum og sagði hátt og skýrt:
»Þú ert góður maður, Ljenharður!«
Svona fór það. Góður guð fór um skóg-
inn, og jólabarnið gleymdi ekki að koma
í kotið til hennar Magðalenu litlu.
Freysteinn Gunnarsson
þýddi.
SjÁ mjöllin tindrar, er tunglið skín,
á teigum og frosnum lónum. —
Gitð brosir allstaðar, börnin mín,
— hann brosir í köldum snjónum!
í hrími og döggvum dýrð hans skín
og drifhvítum sævarbárum. —
Guð brosir allstaðar, börnin mín,
— hann brosir í ykkar tárum!
Guðm. Guðmundsson.
(Ljóð og lwæði).
ooOOOo