Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 21

]ÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
19
IN U sinni var lítill drengur,
sem hjet Pjetur. Vesalings Pjetur
var fátækur. Fötin hans voru
altaf riíin og tætt. Því var hann
kallaður »Rifni Pjesi*.
Ríka fólkið vildi ekki láta börnin sín
leika sjer við hann. »Það er bágt að vita,
hvað leynist í þessum ræflum*, sagði það.
»Best að forðast að vera með honum,
strákræflinum*.
Þannig stóð nú á því, að engin börn
vildu leika sjer við »Rifna Pjesa«. En hon-
um stóð hjartanlega á sama. Úr því að
krakkarnir vildu ekki leika sjer við hann,
voru nógir leikbræður samt, dýr og blóm,
steinar og trje og margt, margt fleira. Úr
því að stóri steinninn gat ekki talað, þá
talaði »Rifni Pjesi« bara fyrir þá báða.
Og það gerði ekkert til, þó litla lambið
gæti ekki sagt annað en me-e-me-e-e. Þá
var það bara að segja honum frá því, að
það vildi koma í kapphlaup við hann.
»Rifni Pjesi« átti enga for-
eldra. Pabbi hans og mamma
voru bæði dáin fyrir löngu. Og
Pjesi litli hjelt, að hann hefði
aldrei átt neina foreldra.
Nú var hann hjá gamalli og
fátækri konu, sem fekk nokkrar
krónur fyrir að hafa Pjesa hjá
sjer. Hún var heyrnarlaus, gamla
konan, og þar að auki nærri
því blind. Pjesi varð því að
hafa ofan af fyrir sjer sjálfur
að mestu leyti.
Pjesi litli fekk lítið að borða.
Því var hann bæði lítill og
ljettur. Og það var alveg eins
og hann svifi á milli blómanna,
þegar hann var að leika sjer.
Svona var nú »Rifni Pjesi*.
Bestu vinir hans voru sólin og vind-
blærinn, regndroparnir og jafnvel stormur-
inn. Þegar sólin brendi kinnar hans og
vindblærinn ljek sjer að hárlubbanum hans,
brosti hann við þeim. Hann hló að storm-
inum, þegar hann reif og sleit í fataræfl-
ana hans.
Svona voru nú vinirnir hans »Rifna Pjesa*.
En hann átti fleiri vini, sem hann aldrei
sá. En þeir sáu hann.