Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
Í3
grasinu, en þegar það sá auglýsingu jöt-
unsins, sárnaði því svo fyrir hönd barn-
anna, að það hvarf aftur niður í moldina
og sofnaði. Engir nutu ánægju af garði
jötunsins, nema klakinn, frostið og snjór-
inn. »Vorið er horfið úr garðinum«, sögðu
þau. »Nú getum vjer ríkt alt árið«. Snær-
inn huldi grasið með hvíta kuflinum sínum
stóra. Og frostið silfraði trjen. Síðan buðu
þau heim til sín norðanvindinum, og hann
kom. Hann var í loðskinnsfeldi. Norðan-
vindurinn þeyttist um allan garðinn og
feykti burtu strompskjólunum. »Þetta er
skemtilegur staður*, sagði hann. »Vjer ætt-
um að bjóða haglinu heim«. Og haglið
kom. Þrjár stundir á dag buldi það á
kastalaþakinu, þangað til þakhellurnar
hrundu niður. Haglið þyrlaðist eftir öllum
garðinum, svo óðfluga sem það gat. Það
var einnig í grárri skikkju, og andaði frá
sjer nístingskulda.
»Ekki skil jeg í því, hvað vorinu seinkar«,
sagði eigingjarni jötuninn. Hann sat við
gluggann og horfði á vetrarríkið í garð-
inum sínum. »Jeg vona nú að fari að skifta
um tíðafarið«.
En vorið kom ekki, og sumarið Ijet ekki
sjá sig. Haustið miðlaði gullnum ávöxtum
í öllum görðum, nema í garði jötunsins.
»]ötuninn er of eigingjarn*, sagði haustið.
Og altaf var vetur í garði jötunsins. Norðan-
vindurinn bljes, haglið small, frostið nísti
og snjórinn dansaði í kringum trjen.
Það var einn morgun, að jötuninn lá í
rúmi sínu. Heyrði hann þá unaðslegan
söng. Svo fagurlega hljómaði söngurinn
í eyrum har.s, að hann hugði konungs-
hljómsveitina vera að fara framhjá. En
þetta var aðeins lítill söngfugl, sem söng
svona fagurlega fyrir utan glugga hans.
Svo langt var síðan, að jötuninn hafði
heyrt fugl syngja, að honum virtist þetta
vera fegursta sönglist veraldarinnar. Hagl-
hríðinni slotaði, norðanvindurinn hægði á
sjer, og yndislegan ilm lagði að vitum jöt-
unsins inn um gluggann.
»]eg held vorið sje nú loksins að koma«,
sagði jötuninn. Hann hljóp fram úr rúm-
inu og leit út.
En hvað sá hann —? Hann sá undra-
verða sýn. Börnin höfðu skriðið inn í
garðinn um litla rifu á veggnum. Sátu þau
nú á greinum trjánna. jötuninn gat að
líta barn á hverri grein, sem hann sá. Og
trjen voru svo glöð yfir því, að bÖrnin
voru aftur komin, að þau báru blöð og
blóm. Veifuðu trjen limi sínu yfir höfðum
barnanna. Þau voru að fagna gestum sín*
um. Fuglarnir flugu til og frá og sungu
glaðlega. Blómin gægðust upp úr grasinu
og brostu. Þetta var fögur sýn. Vetur var
aðeins í einu horni garðsins. Það var lengst
í burtu. Stóð þar lííill drengur. Hann var
svo smávaxinn, að hann gat ekki klifrað
upp á trjágreinarnar. Hann hljóp í kring-
um eitt trjeð og grjet beisklega. Trjeð var
enn freðið og snævi þakið. Norðanvindur-
inn bljes og þaut umhverfis það. »Klifraðu
upp, drengur minn«, sagði trjeð, og það
beygði greinar sínar svo langt niður sem
það gat, en drengurinn var of lítill til að
komast upp.
Hjarta jötunsins komst við, þegar hann
sá þetta. »]eg hefi verið of eigingjarn«,
sagði hann. »Nú skil jeg af hverju vorið
kemur ekki hingað. ]eg ætla að lyfta litla
drengnum upp á trjeð. Og jeg ætla að
brjóta niður múrvegginn. Garðurinn minn
skal æfinlega verða leikvöllur barnanna*.
jötuninn iðraðist innilega gerða sinna.
Hann fór niður og opnaði mjög hljóð*
lega frammihurðina og gekk út í garðinn.
En þegar börnin sáu hann, urðu þau svo
hrædd, að þau hlupu burtu sem fætur tog-
uðu. Og það varð aftur vetur í garðinum.
Litli drengurinn einn varð eftir og hljóp
ekki brottu, af því að augu hans voru
svo fuU af tárum, að hann sá ekki jöfun-
inn koma. En jötuninn gekk að honum
og tók vingjarnlega í hönd hans og lyfti
honum upp í trjeð. En svo brá við, að
trjeð laufgaðist, og fuglar komu og sungu
á greinum þess. En drengurinn breiddi út
faðminn, vafði handleggjunum um háls