Æskan - 15.12.1928, Blaðsíða 16

14
JÓLABLAÐ ÆSHUNNAR
jötunsins og kysti hann. Þegar hin börnin
sáu, að jötuninn var ekki eins vondur og
hann hafði verið, sneru þau aftur inn í
garðinn, og vorið var í fylgd með þeim.
»Þetta er nú garðurinn yðar, börnin
góð«, sagði jötuninn. Og hann tók sleggj-
una sína og braut niður múrvegginn mikla.
Þegar verkafólkið gekk til vinnu sinnar
um miðjan daginn, sá það, að jötuninn
var að leika sjer við
börnin. Var þá garð-
urinn svo fagur, að
fólkið hafði aldrei
þvílíka fegurð sjeð.
Þarna ljeku börnin
sjer allan liðlangan
daginn. Og um kveld-
ið gengu þau að
jötninum og buðu
honum góðar nætur.
»Hvar er litli fje-
laginn yðar«, spurði
jötuninn, »drengur-
inn, elskulegi, sem
jeg lyfti upp í trjeð?«
Jötninum þótti vænt
um hann fyrir elsku-
semina og kossinn. —
»Vjer vitumekkert
um hann«, sögðu
börnin. »Hann er víst farinn*. »Segið
honum að vera óhræddum og koma aftur
á morgun*, mælti jötuninn. En börnin
sögðust ekki vita, hvar hann ætti heima.
Þau kváðust aldrei hafa sjeð hann áður.
Jötuninn varð hryggur, er hann heyrði það.
Börnin komu á hverju kveldi eftir þetta
í garð jötunsins og ljeku sjer þar, þegar
skóla var lokið. Jötuninn ljek sjer við þau.
En litli drengurinn, sem jötuninn elskaði
mest, sást hvergi.
Jötuninn var góður við öll börnin, en
hann harmaði litla vininn sinn og mintist
oft á hann. »Mig vantar vininn mirn«,
sagði jötuninn þráfaldlega. »Jeg vildi að
jeg fengi að sjá hann aftur«. —
Árin liðu, og jötuninn varð gamall og
hrumur. Hann gat ekki Ieikið sjer framar
með börnunum. Sat hann í geysimiklum
hægindastóli og leit eftir þeim, þegar þau
voru að leikjum sínum. Hann dáðist að
fegurð garðsins síns. »Mörg á jeg fögur
blómin*, sagði hann við sjálfan sig. »En
fegurstu blómin eru börnin*.
Vetrarmorgun nokkurn, þegar jötuninn
var að klæða sig, leit hann út um glugg-
ann sinn. Nú var
honum ekkert kalt
til vetrarins. Hann
vissi, að það var
eðlilegt.aðvoriðtæki
á sig náðir og blóm-
in hvíldu sig.
Jötuninn fór alt í
einu að nugga augun.
Hann starði undr-
andiútíbláinn. Þetta
var einkennileg sjón.
Eitt trjeð stóð þarna
í sumarskrúði. Það
var langt úti í garðs-
horni. Blóm þess
voru hvít að liti, en
greinar þess voru
gulli roðnar. Silfurlit-
aðir ávextir hengu á
greinunum. En undir
trjenu stóð Iitli drengurinn, sem jötuninn unni
öllum fremur. Glaður í bragði flýtti jötun-
inn sjer niður. Hann hljóp út í garðinn.
Flýtti hann sjer yfir grasflötinn og að litla
drengnum. En þegar jötuninn laut að and-
liti barnsins, þrútnaði hann af reiði og
mælti: »Hver hefir dirfst að særa þig?«
Hann sá naglaför bæði í lófum litla
drengsins og á fótum hans. »Hver hefir
dirfst að særa þig?« þrumaði jötuninn.
»Segðu mjer það. Jeg verð að draga sverð
mitt úr slíðrum og vinna á honum«.
»Nei«, ansaði litla barnið, »þetta eru
sár kærleikans*.
»Hver ert þú?« spurði jötuninn ótta-
sleginn og lotningarfullur. Hann kraup
barninu. En litla barnið brosti framan í
Hann laut barninu.