Kyndill - 01.03.1932, Blaðsíða 45

Siðasta orðið
Kyndill
Þér hafið aldrei gert neitt gott. Síðasta orð yðar,
siðasta hugsun yðar, hvort sem hún er sprottin af
§l'eöi eða sorg, hatri eða örvæntingu, iðrun eða ill-
mennsku, alveg sama af hverju, — hún ræður pvi,
hyaða stað sál1 yðar hreppir í eilífðinni.
Þarna eru hlið eilífðarinnar;“ — hann benti á stóra
hurð; — „og ef þér getiið gengiið inn um þa'u með glieði
1 hjartanu, komið þér í paradís, en ef þér hugsið
^lt, bíður helvitið yðar. Skiljið þér mig?“
fiúbinstein skildi hann. Allur æfiferill hans rann frami
hjá honum eins og kviikmynd, en aðailefnið 'var jafnani
hið sama: fégirni og ánægja af að eiga peninga, ekk-
®Pt íinnað en peninga. Jú, nú mundi hann það! Einu
SJnni hafði hann gefið fátækri konu skilding. Hún
Var að betla, og hann gaf henná skildinginn, — hann
n’U:nda svo ve.l eftir því. Hann mundi líka, að hann
hafði hugsað sig vel um, hvort hann ætti að gefa henni
eða ekkii, en til allrar guðs lukltu hafði hann gert það.
^1'1 hlaut hann að geta komiizt inh í himnaríkii.
i.Þér eruð að hugsa um litla skildinginn?" spurði
^kkkiædtii maðurinn, „þetta eina skipti, sem þér gáfuð
h'hrrusu alla æfina."
dJá, jé,“ sagði Rúbínsteíin gUaður i bragði, „hún
Varh svo kát, því að hún hafði ekki smakkað mat
hhnunum saman. Pað var svo hjartnæmt að sjá það.“
”Hm!“ sagði sá dökkklæddiii, „hugsið yður nú lum.
, er funduð skildinginin í buiddunni yðar. Einhver hafði
*atiö yður fá hann í misgripum., því að hann var
SviPaður tuttugu-og-fdimm-eyringi. Þér reynduð að koma
39